Voor Mark Rutte en alle voormalige machthebbers hier en elders
En dan is er ineens die dag. De dag die elke machthebber vreest. De dag van het einde van de macht. Het begin van de nacht. De start van de leegte. Waarheid en geweten vechten om een plek in de herinnering. Wat was goed, wat was fout? Wie haat me en wie houdt er van me? Wat gaan ze met me doen? Voor wie ga ik nog wat betekenen?
Hoe je ook heet, waar je ook macht uitoefent; op een dag is het voorbij. Vanaf die dag kun je niets anders meer dan terugkijken op hoe je het hebt gedaan? Hoe je omging met die enorme last op je schouders. Wie je tot je vrienden mocht blijven rekenen en de vele gezichten die ineens verdwenen. De besluiten waar je spijt van hebt. En die paar waar je nog steeds trots op bent.
Je slijt je dagen bij een accountancy firm als adviseur/directeur. Misschien ga je wel een klooster in. Of het gevang. Je komt op een internationale post bij het UNHCR of de WHO of de WTO of de Wereldbank. Je probeert wat je hebt geleerd daar nog beter in praktijk te brengen. Maar de taal is anders, de mensen zijn anders, de wereld lijkt anders. En je macht, ach wat heb je daar nou eigenlijk te zeggen?
Langzaam maar zeker komt het besef dat het nu allemaal een stuk minder belangrijk blijkt te zijn, dan toen. De discussies, de kamervragen, de politieke standpunten, de partij-inzichten, de positie van de regering, je eigen positie. De opiniestukken, de interviews, de live-commentaren, je aanwezigheid in allerlei flutprogramma's.
Miischien, heel misschien moet je als machthebber van nu eens gaan denken als een machthebber van toen. Verplaats je eens in iemand die terugkijkt op zijn leven. Neem afstand, ren niet mee in de waan van de dag. Zeg af die interviews en die tv-optredens. Ga lekker niet naar Merkel, Obama of Sarkozy. Neem een hond en ga vier uur met hem lopen. Word zeiknat van de regen met je partner. Laat je nog één keer voorlezen uit Winnie the Pooh. Loop op blote voeten door de ochtenddauw. Word een vat vol vriendelijkheid. Laat over je lopen - het zijn maar woorden, standpunten, opinies en daar koop je geen kersvers stokbrood wijn, laat staan een fles wijn. Haal die elpee van Françoise Hardy uit de kast en ga terug in de tijd. Voel waar je emoties zitten en laat je tranen de vrije loop. En als je je dan hebt bevrijd van het juk van de macht, dan rest je de vriendelijke glimlach. Het is goed.
En dan is er ineens die dag. De dag die elke machthebber vreest. De dag van het einde van de macht. Het begin van de nacht. De start van de leegte. Waarheid en geweten vechten om een plek in de herinnering. Wat was goed, wat was fout? Wie haat me en wie houdt er van me? Wat gaan ze met me doen? Voor wie ga ik nog wat betekenen?
Hoe je ook heet, waar je ook macht uitoefent; op een dag is het voorbij. Vanaf die dag kun je niets anders meer dan terugkijken op hoe je het hebt gedaan? Hoe je omging met die enorme last op je schouders. Wie je tot je vrienden mocht blijven rekenen en de vele gezichten die ineens verdwenen. De besluiten waar je spijt van hebt. En die paar waar je nog steeds trots op bent.
Je slijt je dagen bij een accountancy firm als adviseur/directeur. Misschien ga je wel een klooster in. Of het gevang. Je komt op een internationale post bij het UNHCR of de WHO of de WTO of de Wereldbank. Je probeert wat je hebt geleerd daar nog beter in praktijk te brengen. Maar de taal is anders, de mensen zijn anders, de wereld lijkt anders. En je macht, ach wat heb je daar nou eigenlijk te zeggen?
Langzaam maar zeker komt het besef dat het nu allemaal een stuk minder belangrijk blijkt te zijn, dan toen. De discussies, de kamervragen, de politieke standpunten, de partij-inzichten, de positie van de regering, je eigen positie. De opiniestukken, de interviews, de live-commentaren, je aanwezigheid in allerlei flutprogramma's.
Miischien, heel misschien moet je als machthebber van nu eens gaan denken als een machthebber van toen. Verplaats je eens in iemand die terugkijkt op zijn leven. Neem afstand, ren niet mee in de waan van de dag. Zeg af die interviews en die tv-optredens. Ga lekker niet naar Merkel, Obama of Sarkozy. Neem een hond en ga vier uur met hem lopen. Word zeiknat van de regen met je partner. Laat je nog één keer voorlezen uit Winnie the Pooh. Loop op blote voeten door de ochtenddauw. Word een vat vol vriendelijkheid. Laat over je lopen - het zijn maar woorden, standpunten, opinies en daar koop je geen kersvers stokbrood wijn, laat staan een fles wijn. Haal die elpee van Françoise Hardy uit de kast en ga terug in de tijd. Voel waar je emoties zitten en laat je tranen de vrije loop. En als je je dan hebt bevrijd van het juk van de macht, dan rest je de vriendelijke glimlach. Het is goed.
RSS Feed
