Thuis hadden wij vroeger een hele serie mappen in de kast staan met de titel Openbaar Kunstbezit. Daarin zat een grote collectie kunst. Van klassiek tot zeer modern. Van het alfabet van blote mensen van Anton Beeke tot vele werken van de grote Hollandse schilders. Zoals ook bovenstaand schilderij van Rembrandt: de vlucht naar Egypte van Jozef en Maria met hun pasgeborene.
Het moet een helse tocht geweest zijn. Geen wegen, geen openbaar vervoer, geen iPhone met gps. Geen handige rugzakken met vakjes voor van alles en nog wat. Geen self-inflating matrasjes, laat staan zichzelf opzettende koepeltentjes. Respect!, zou ik zeggen.
Afgelopen week was ik met een bevriende fotograaf/filmer bij Vluchtelingenwerk voor een filmproject dat we gaan doen. We hadden een hele goede bespreking - daar kregen we beide energie van. Mooier nog was dat we allebei op de terugweg begonnen over hoe bijzonder de sfeer daar was. Echt, je zou elke asielzoekerweigeraar er verplicht een paar uur moeten laten rondlopen. Het is een warm bad daar. Mensen die je nog nooit hebt gezien of gesproken, geven je het gevoel dat je de meeste welkome persoon op de wereld bent. Ook opvallend: iedereen kijk je aan met een prettig soort nieuwsgierigheid. Open en met blije ogen.
Voordat ik nu als een te vrolijk wit konijn ga klinken; ik zou willen dat we daar als Hollanders wat van zouden leren. Natuurlijk draagt iedereen zijn of haar geschiedenis mee. Vluchtelingen laten ons zien dat ondanks dat een prachtig mens voor anderen kunt zijn. Zoals de fotograaf/filmer en ik daar werden ontvangen en onthaald (nog bedankt voor de taart!), zo moet een welkom voor een ander mens eruitzien. Of die nou vluchteling of buurman, Jozef, Maria, Mohammed, Steven of Ashanta heet.
Het moet een helse tocht geweest zijn. Geen wegen, geen openbaar vervoer, geen iPhone met gps. Geen handige rugzakken met vakjes voor van alles en nog wat. Geen self-inflating matrasjes, laat staan zichzelf opzettende koepeltentjes. Respect!, zou ik zeggen.
Afgelopen week was ik met een bevriende fotograaf/filmer bij Vluchtelingenwerk voor een filmproject dat we gaan doen. We hadden een hele goede bespreking - daar kregen we beide energie van. Mooier nog was dat we allebei op de terugweg begonnen over hoe bijzonder de sfeer daar was. Echt, je zou elke asielzoekerweigeraar er verplicht een paar uur moeten laten rondlopen. Het is een warm bad daar. Mensen die je nog nooit hebt gezien of gesproken, geven je het gevoel dat je de meeste welkome persoon op de wereld bent. Ook opvallend: iedereen kijk je aan met een prettig soort nieuwsgierigheid. Open en met blije ogen.
Voordat ik nu als een te vrolijk wit konijn ga klinken; ik zou willen dat we daar als Hollanders wat van zouden leren. Natuurlijk draagt iedereen zijn of haar geschiedenis mee. Vluchtelingen laten ons zien dat ondanks dat een prachtig mens voor anderen kunt zijn. Zoals de fotograaf/filmer en ik daar werden ontvangen en onthaald (nog bedankt voor de taart!), zo moet een welkom voor een ander mens eruitzien. Of die nou vluchteling of buurman, Jozef, Maria, Mohammed, Steven of Ashanta heet.
RSS Feed