Daag pap. Ik hou van je!

Het zou een afscheid bij een crematie kunnen zijn. Of een emotioneel uitzwaaien op Schiphol, omdat dochterlief voor een jaar naar Buenos Aires vertrekt. Of een vader die wordt toegejuicht tijdens zijn allereerste halve marathon van Egmond, die hij nu toch echt op z'n 47ste moest gaan lopen.
Maar nee, niets van dat alles. Het was een volstrekt alledaagse scène. Een vader staat op een punt om in de auto te stappen om naar zijn werk te rijden. Moeders rijdt langs met één kind op de fiets en haar zoontje van een jaar of zes op een mini-fietsje ernaast. Het blonde kereltje ziet zijn papa vertrekken en roept keihard bovenstaande zin door de straat. Er is dus echt iets veranderd in Nederland. Wie kan zich voorstellen dat zoiets pakweg twintig, vijfentwintig jaar geleden gebeurd zou zijn? Niemand toch... Zoiets deed je vroeger niet. En wie het wel deed werd meewarig nagestuurd. Softies!
Je kunt ervan zeggen wat je wilt, maar die kreet van dat jochie raakte mij. Mooi toch, dat zo'n ventje uit het diepst van zijn hart roept dat hij van zijn vader houdt. Moet je voorstellen hoe die man naar zijn werk is gereden. Waarschijnlijk hebben zijn collega's de hele dag gevraagd waarom hij toch zo'n grijns op zijn gezicht had. Misschien zouden we allemaal eens wat vaker toch wie of wat dan ook moeten zeggen: ik hou van je. Zoals een kind dat doet; zonder reserves, zonder bijbedoelingen, zonder ondertoon. Gewoon recht uit het hart. De hele politiek, de hele samenleving, wat... de hele wereld zou er enorm va