Kipkerrie

Beloofd is beloofd, Zo'n anderhalve week geleden gaf ik mijn instant-collega's (dat collega's die je hebt als je ergens werkt waar je niet in dienst bent) de gelegenheid om een onderwerp voor een blogpost aan te dragen. Het eerste onderwerp was 'Citymarketing'; het tweede 'kip kerrie'. De salade die deze naam draagt is nogal populair bij de medewerkers van het bijzonder prettige BBK/Door Vriendschap Sterker. Ik geloof dat ik me wel een vriend van dat bureau mag noemen (en zo niet, dan hoor ik dat binnenkort wel - zeker na dit verhaaltje).
Kerrie is eigenlijk een soort van multiculturele samenleving. Het Nederland van laten we zeggen 2027. De meeste mensen hier zien kerrie net als peper, oregano, tijm of nootmuskaat. Klopt niet. Kerrie is een mengsel van specerijen. Het woord stamt af van het Tamil-woord 'kari' en dat betekent 'saus'. Nog een interessante parallel met onze samenleving is dat de kerrie die we hier gebruiken, weinig meer lijkt op de kerrie die uit India of Sri Lanka komt. Laat staan op die uit Thailand.
Ik hou wel van kerrie, in welke variant ook. Zo'n smaakmaker geeft pit aan het eten, zoals mensen die vanuit alle windstreken van de wereld hier neerstrijken ook pit aan onze maatschappij geven. Of je het nou met ze eens bent of niet, mensen met andere overtuigingen, andere gewoontes en ja, anders smaken, doen je automatisch nadenken over jezelf en je eigen overtuigingen. Sommige groepen springen dan automatisch in de defensiereflex. Bij anderen heeft gelukkig de nieuwsgierigheid de overhand. Ik ben niet zo bang aangelegd en al zeker niet als het gaat om behoud van identiteit. Zoals kerrie, dat in bijna elke Nederlandse keuken te vinden is, een plekje heeft veroverd op onze smaakpapillen, zo soepel zou wat mij betreft ook de opneming van nieuwe mensen in onze samenleving mogen gaan.