In Waterland en omstreken (o.a. Hoorn) wordt redelijk uitbundig de Slag om de Zuiderzee gevierd. Ik heb daar eens goed over nagedacht en hoewel ik niemand een feestje wil ontzeggen, schrijnt het bij mij nogal. Zodanig dat ik er een van mijn recente gedichten als Dichter des Waterlands aan heb gewijd. Laten we niet vergeten dat er oorlog erg dichtbij is. En dat slachtoffers van die oorlog je buren, je dorps- of stadsgenoten kunnen zijn. Zo dichtbij dus. Op die manier komen de verschikkingen van gewapende strijd in ons leven. Of we dat nou willen of niet. Of we open staan voor de verhalen of niet.
Ik mag - samen met vele anderen die graag positieve zaken in gang zetten - geregeld met jonge Oekraïense vluchtelingen samenwerken via projecten van mijn stichting Reclame maken voor jezelf. Het is elke keer weer een klein wonder wat er in die projecten gebeurt. Alle deelnemende jongeren schrijven een gedicht. Wat ze schrijven heeft altijd ook te maken met hun waarden, met hoe zij nu in het leven staan. In de teksten van deze jonge Oekraïeners - en ook in die van andere vluchtelingen die meededen aan projecten van de stichting - lees je hoop, positiviteit, zelfkennis, zelfspot soms. Die tekens van veerkracht, van weerbaarheid zijn prachtig. Iedereen zou die moeten lezen, omdat ze ons een spiegel voorhouden. Wat dat betekent mag je zelf invullen.
Voor mij is het vooral het besef van onze kwetsbaarheid en one vergankelijkheid. We zijn een verdampende druppel, meer niet. De kunst is om iets van die damp te delen. Om anderen ermee te raken, te verwonderen, te emotioneren misschien. En vooral: te verzachten. Lees het gedicht Verslagen maar. Dat gaat daarover. Onder andere. En als je wilt, laat me weten wat je ervan vindt. Alvast bedankt.
Ik mag - samen met vele anderen die graag positieve zaken in gang zetten - geregeld met jonge Oekraïense vluchtelingen samenwerken via projecten van mijn stichting Reclame maken voor jezelf. Het is elke keer weer een klein wonder wat er in die projecten gebeurt. Alle deelnemende jongeren schrijven een gedicht. Wat ze schrijven heeft altijd ook te maken met hun waarden, met hoe zij nu in het leven staan. In de teksten van deze jonge Oekraïeners - en ook in die van andere vluchtelingen die meededen aan projecten van de stichting - lees je hoop, positiviteit, zelfkennis, zelfspot soms. Die tekens van veerkracht, van weerbaarheid zijn prachtig. Iedereen zou die moeten lezen, omdat ze ons een spiegel voorhouden. Wat dat betekent mag je zelf invullen.
Voor mij is het vooral het besef van onze kwetsbaarheid en one vergankelijkheid. We zijn een verdampende druppel, meer niet. De kunst is om iets van die damp te delen. Om anderen ermee te raken, te verwonderen, te emotioneren misschien. En vooral: te verzachten. Lees het gedicht Verslagen maar. Dat gaat daarover. Onder andere. En als je wilt, laat me weten wat je ervan vindt. Alvast bedankt.
RSS Feed