Geen antwoord

  Waar haal je als dichter je inspiratie vandaan? Daar mag ik vanavond bij Rotary Purmerend, samen met twee collega-dichters over vertellen. Het lastige is dat ik eigenlijk geen antwoord heb op die vraag. Hoe kom je erop? Hoe komt je erin? Eruit? Eraan? Ik heb echt geen idee. Het gebeurt. Kan overal zijn. Soms schrijf ik in het notitieboekje dat ik altijd bij me heb. Maar soms ook is het zo urgent - en heb ik het opschrijfboekje een keer niet bij me - dat ik het inspreek/schrijf in m'n mobiel. Het liefst schrijf ik met vulpen en daarna met potlood (dat laatste was trouwens een aha-moment toen ik op een gegeven moment in de regen liep te schrijven en zag dat de woorden bijna oplosten in de druppel die op de half beschreven pagina vielen. Met een potlood heb je dat euvel niet). Soms ben ik meteen blij met wat ik heb geschreven. Soms duurt het een tijdje, of moet ik nog behoorlijk schuren en schaven (meestal niet trouwens) en soms zie ik ook dat het helemaal niks is en ook nooit meer dan dat zal worden. Hoe ik dat weet? Tja, geen idee. Gevoel. Ervaring. Het klopt dan gewoon niet. Doet niks. Of in hel geval heel weinig. Dat soort dingen.
Zo nu en dan breekt er een glimlach door. Bij mezelf. Da's geen overmatige tevredenheid hoor. Laat staan arrogantie. Meer een mini-momentje van gelukzaligheid. Dan is er een goed gedicht geboren. En ja wat is goed? In elk geval wat ik dan bij de eerste lezing (en ik heb een tamelijk slecht handschrift) mooi vind. Omdat het iets doet. Filmisch is. Omdat je je er als lezer makkelijk mee verbindt - dat weet ik dan.
Enfin, voordat ik verval in oeverloos geouwehoer (ook leuk trouwens, ik heb een door beide dames gesigneerde en van persoonlijke opdracht voorziene versie van 'Ouwehoeren' dankzij mijn vrouw die met hen in gesprek raakte bij Scheltema), lees mijn meest recente gedicht als Dichter des Waterlands maar eens. Ben benieuwd wat je ervan vindt. En of je zelf ook wel eens dat soort geïnspireerde momenten hebt.