Wie goed naar bovenstaande foto kijkt, ziet meteen waar deze gemaakt is. Het was pakweg een jaar geleden. Het gaat me nu echter niet zozeer om het waar van deze foto, maar om het waarom. Of het wat. Het waartoe, mag ook. Kijk nog eens goed en dan zie je dat er iets is tussen het oude en het jonge stel. Ze lopen beide hand in hand. De oude vrouw houdt haar hand met als de jonge vrouw. En, ook heel toevallig, tillen beide mannen beide hun linkerbeen op.
Wie zijn deze mensen? Waar komen ze vandaan? Zijn het Parijzenaars? Was de man een hoge ambtenaar? Of de vrouw misschien - aangespoord door de Franse vrouwenbeweging. Heeft hij een sleutelrol vervuld in het verzet? Was zij toen als zijn grote liefde? Hebben ze samen ondergedoken gezeten en hun liefde maandenlang fluisterend moeten verklaren?
Waarom kijkt de man naar het meisje? Doet ze hem denken aan de schoonheid van zijn vrouw toen ze jong was? Of roept de jonge vrouw het beeld op van zijn vroegere maîtresse over wie hij nooit iets heeft verteld aan zijn vrouw? En waarom kijkt de oude vrouw naar de grond. Is ze bang om te struikelen omdat haar evenwicht niet zo best meer is? Of denkt ze met een glimlach aan haar favoriete kleinkind dat straks op haar zit te wachten? Heeft ze een liedje in haar hoofd; een liedje van heel lang geleden waarop ze heel vaak samen gedanst hebben?
Het verhaal van deze twee mensen ken ik niet (van die twee jongeren wel). Maar hun beeld roept wel de wil op om een verhaal te maken. Een vrolijk verhaal, een verhaal met een trieste afloop (een folie d'amour of zo, waarbij de oude vrouw ineens stapelverliefd wordt op een andere man en iedereen zich afvraagt of ze aan het dementeren is), een verhaal met een moord uit liefde en mededogen omdat geen van de kinderen wil meewerken aan de euthanasie van de oude man die in een zeer rap tempo dementeert en de enige die wel wil nog onder achttien is (ja, dat eerdergenoemde favoriete kleinkind).
Verhalen roepen beelden op en verankeren zich in onze hoofden en harten. Juist in een wereld die keihard digitaliseert hebben we verhalen nodig die we aan elkaar vertellen. Omdat verhalen mensen met elkaar verbinden; omdat ze collectieve emoties oproepen; omdat ze ons in herinnering brengen wie we zijn en wat we allemaal kunnen; omdat ze ons groter, veel groter kunnen maken dan we ooit voor mogelijk hielden. Verhalen geven hoop en kunnen de wereld veranderen. Voorbeelden genoeg.
Dus blijf vertellen en blijf verrassen! Wie weet waar het je brengt...
Wie zijn deze mensen? Waar komen ze vandaan? Zijn het Parijzenaars? Was de man een hoge ambtenaar? Of de vrouw misschien - aangespoord door de Franse vrouwenbeweging. Heeft hij een sleutelrol vervuld in het verzet? Was zij toen als zijn grote liefde? Hebben ze samen ondergedoken gezeten en hun liefde maandenlang fluisterend moeten verklaren?
Waarom kijkt de man naar het meisje? Doet ze hem denken aan de schoonheid van zijn vrouw toen ze jong was? Of roept de jonge vrouw het beeld op van zijn vroegere maîtresse over wie hij nooit iets heeft verteld aan zijn vrouw? En waarom kijkt de oude vrouw naar de grond. Is ze bang om te struikelen omdat haar evenwicht niet zo best meer is? Of denkt ze met een glimlach aan haar favoriete kleinkind dat straks op haar zit te wachten? Heeft ze een liedje in haar hoofd; een liedje van heel lang geleden waarop ze heel vaak samen gedanst hebben?
Het verhaal van deze twee mensen ken ik niet (van die twee jongeren wel). Maar hun beeld roept wel de wil op om een verhaal te maken. Een vrolijk verhaal, een verhaal met een trieste afloop (een folie d'amour of zo, waarbij de oude vrouw ineens stapelverliefd wordt op een andere man en iedereen zich afvraagt of ze aan het dementeren is), een verhaal met een moord uit liefde en mededogen omdat geen van de kinderen wil meewerken aan de euthanasie van de oude man die in een zeer rap tempo dementeert en de enige die wel wil nog onder achttien is (ja, dat eerdergenoemde favoriete kleinkind).
Verhalen roepen beelden op en verankeren zich in onze hoofden en harten. Juist in een wereld die keihard digitaliseert hebben we verhalen nodig die we aan elkaar vertellen. Omdat verhalen mensen met elkaar verbinden; omdat ze collectieve emoties oproepen; omdat ze ons in herinnering brengen wie we zijn en wat we allemaal kunnen; omdat ze ons groter, veel groter kunnen maken dan we ooit voor mogelijk hielden. Verhalen geven hoop en kunnen de wereld veranderen. Voorbeelden genoeg.
Dus blijf vertellen en blijf verrassen! Wie weet waar het je brengt...
RSS Feed