Als je heel goed luistert kun je ze nog horen. De gillende pubers die - de jongens nog apart van de meisjes, maar wel met de koppen naar elkaar gericht - keihard vlak achter elkaar naar beneden gleden. De vaders die stoerder dan ze eigenlijk waren met dochterlief naar de grote plons roetsjten. En de moeders natuurlijk. Onder dwang van de kinderen en in pas aangeschafte badpakken - nee, een bikini, dat kan echt niet meer hoor als moeder van drie, en trouwens je hebt tegenwoordig ook hele sexy badpakken schat, geloof me - bijna hardop hopend dat er toch echt nergens een haakje of obstakeltje in de glijbaan zou zitten, luid 'Oeoeoeee' roepend als unidentified floating objects naar beneden keilend.
Prachtig toch hoe zo'n vervallen object historie en eigen herinneringen kan doen herleven (ik denk aan onze vakanties in Park Molenheide in Houthalen-Helchteren, waar een dergelijk geval het publiek lokte, maar meer nog aan de reeën en wilde zwijnen die op loopafstand hun beeld in gefascineerde kinderogen prentten). Ook het bij deze banen behorende zwemparadijs moet glorietijden hebben gekend. Periodes waarin de exploitant handenwrijvend en soms zelfs hardop rekenend zichzelf al een prachtige hacienda in Zuid-Spanje toedacht. Maar eerst moest er geïnvesteerd: sauna's, bubbelbaden, massagetoestellen en ach ja, laten we er maar een complete spa naast zetten, ja met vakantiehuizen. Zo smolten de winsten weg in steeds mooier en meer en beter en zag de bank ook geen enkele reden om de kas met enkele miljoenen extra te spekken. Dus wat bedacht was, werd gepland en getekend en gefundeerd en gebouwd en geopend. Het werd zelfs even populair. Tot de hand van het publiek op de knip ging omdat de knip steeds minder gevuld werd.
Vandaag las ik dat Warren Buffett ontevreden was over de prestaties van zijn organisatie over 2012. Onder de 15 procent rendement, dat had hij nog niet eerder meegemaakt. Hij sprak wel zijn vertrouwen uit in de Amerikaanse economie. Hij blijft in - economische - groei geloven.
Tja. Ik heb geleerd en gezien dat alles wat groeit ook gaat vervallen. Hoe oud een boom (sommige meer dan 500 jaar) of een schildpad (waggelen soms al meer dan 150 jaar rond) ook wordt, er komt een periode dat de groei voorbij is en het afsterven begint. Met zo'n periode van verval begint er ook weer iets nieuws. Niet direct voor die boom, die schildpad of die mens. Maar wel voor iets of iemand anders. In die zin - en zeker als je gelooft dat alles met elkaar verbonden is; lees Het Veld van Lynne McTaggart - kun je best overtuigd zijn van voortdurende groei. Ciculaire groei. The circle of life. Dat is veel meer dan een troostrijke gedachte. Als je daarvan ten diepste overtuigd bent, kun je het leven als een groot cadeau beschouwen. Met als basisemotie het enthousiasme, de lichte spanning en het gevoel van dankbaarheid van een kind dat samen met een van zijn ouders bovenaan die zwembadglijbaan staat.
Prachtig toch hoe zo'n vervallen object historie en eigen herinneringen kan doen herleven (ik denk aan onze vakanties in Park Molenheide in Houthalen-Helchteren, waar een dergelijk geval het publiek lokte, maar meer nog aan de reeën en wilde zwijnen die op loopafstand hun beeld in gefascineerde kinderogen prentten). Ook het bij deze banen behorende zwemparadijs moet glorietijden hebben gekend. Periodes waarin de exploitant handenwrijvend en soms zelfs hardop rekenend zichzelf al een prachtige hacienda in Zuid-Spanje toedacht. Maar eerst moest er geïnvesteerd: sauna's, bubbelbaden, massagetoestellen en ach ja, laten we er maar een complete spa naast zetten, ja met vakantiehuizen. Zo smolten de winsten weg in steeds mooier en meer en beter en zag de bank ook geen enkele reden om de kas met enkele miljoenen extra te spekken. Dus wat bedacht was, werd gepland en getekend en gefundeerd en gebouwd en geopend. Het werd zelfs even populair. Tot de hand van het publiek op de knip ging omdat de knip steeds minder gevuld werd.
Vandaag las ik dat Warren Buffett ontevreden was over de prestaties van zijn organisatie over 2012. Onder de 15 procent rendement, dat had hij nog niet eerder meegemaakt. Hij sprak wel zijn vertrouwen uit in de Amerikaanse economie. Hij blijft in - economische - groei geloven.
Tja. Ik heb geleerd en gezien dat alles wat groeit ook gaat vervallen. Hoe oud een boom (sommige meer dan 500 jaar) of een schildpad (waggelen soms al meer dan 150 jaar rond) ook wordt, er komt een periode dat de groei voorbij is en het afsterven begint. Met zo'n periode van verval begint er ook weer iets nieuws. Niet direct voor die boom, die schildpad of die mens. Maar wel voor iets of iemand anders. In die zin - en zeker als je gelooft dat alles met elkaar verbonden is; lees Het Veld van Lynne McTaggart - kun je best overtuigd zijn van voortdurende groei. Ciculaire groei. The circle of life. Dat is veel meer dan een troostrijke gedachte. Als je daarvan ten diepste overtuigd bent, kun je het leven als een groot cadeau beschouwen. Met als basisemotie het enthousiasme, de lichte spanning en het gevoel van dankbaarheid van een kind dat samen met een van zijn ouders bovenaan die zwembadglijbaan staat.
RSS Feed