Zelfreflectie

Hoewel mijn werkkamer een andere indruk zou kunnen wekken, ben ik niet echt een verzamelaar. Nooit geweest ook, op wat niet noemenswaardige jeugdzondes na. Mijn vader heeft een grote collectie boeken en dat wilde ik toen ik jong was diep in mijn hart ook wel. Inmiddels is dat verlangen al lang voorbij. Dat komt misschien ook omdat de meeste van onze boeken in dozen zijn opgeslagen op zolder. In afwachting van tijden waarin ze weer een plekje in een kast mogen innemen. Geen idee of dat er nog van komt; het lijkt me eerlijk veel leuker om ze langzaam maar zeker en een voor een weg te geven.
Ik heb - en velen met mij - wel een lichte fascinatie voor mensen die over een enorme verzamelwoede blijken te beschikken. En dan vooral de paradijsvogels onder hen. Ik kijk graag naar Showroom en soortgelijke programma's. Hele bijzondere mensen; types met een rafelrandje. En meestal ook mensen van wie we  ook nog aardig wat levenswijsheid kunnen opsteken.
Dan zijn er ook nog mensen die van alles verzamelen dat hun status en hun ego (en vaak ook hun bankrekening) verder oppoetst. Figuren als Loek Hermans die met een hoofdbaan en achttien (!) bijbanen door het leven gaan. Zulk gedrag is naar mijn smaak een stuk ziekelijker dan dat van die eerder genoemde paradijsvogels. De types in Showroom zijn goed voor een glimlach op het gezicht. Als kijker hebben we vaak iets van herkenning met deze kleurrijke figuren; de connectie met de rare kant van onszelf (die we echt allemaal wel hebben - geef het maar toe) en de herinnering aan zulke mensen in de omgeving waarin we opgroeiden.
Die verbinding hebben de meesten van ons niet met de extreme bijbaantypes. Afgezien van het feit dat het mij onmogelijk lijkt om een reguliere baan met een kleine twintig - ook best veeleisende - bijbanen te combineren, is het vooral een circuit waar de meesten van ons niet in circuleren. Een kring waarin het fenomeen zelfreflectie in ieder geval nooit tot grote hoogte is gekomen. En waar dus klaarblijkelijk ook weinig mensen met spiegels rondlopen. En dat is tamelijk triest. De meeste mensen worden er een stuk leuker van als ze geregeld even worden geconfronteerd met wat ze uitstralen. Juist degenen die de posten bemannen van waaruit ze belangrijke veranderingen in de samenleving kunnen realiseren, hebben die spiegels hard nodig. Wat mij betreft voeren onze kopstukken in bedrijfsleven en overheid vanaf vandaag een verplicht meditatie-uurtje in. Iedere week. Gewoon even stil zitten of staan en alleen maar ademhalen. Dan komt die zelfreflectie vanzelf. En de verandering ook.