Jezelf ontgoochelen

Ontgoocheling (nee, niet ontgoogeling...). Het klinkt alsof iemand je keihard weer met beide benen op de grond heeft gezet. Een actie van iemand anders die je de droom ontneemt. Of het mooie beeld dat je van jezelf of je prestatie had. De loopbaanstap die dus mooi niet doorging. Die schitterende man of vrouw aan wie je je liefde verklaarde. En die je koeltjes afwees.
We kennen het allemaal. Dat dan de bodem onder je bestaan ineens wegzakt. En dat je om de oren geslagen met honderdduizend 'waarom'-vragen. Je twijfelt volledig aan jezelf. En aan alle anderen, dichtbij en verder weg; familie, vrienden, kennissen en wie je nog maar meer kunt verzinnen. Eigenlijk twijfel je aan de hele wereld in z'n algemeenheid. Had je maar... Was je maar...
En dan vraag ik je ook nog om jezelf even te ontgoochelen. Hmm. Kan dat eigenlijk wel? En word je daar niet heel verdrietig, pessimistisch en misschien zelf wel cynisch van? Nou nee, juist niet. Als je het lef hebt om jezelf te ontgoochelen heb je de moed om echt naar jezelf te kijken. Om diep te gaan en te ontdekken wie je echt bent. Wat je drijft. Waarom je doet wat je doet en waarom je dat zo doet. En vooral ook waartoe.
Daar zit toch wel zo'n beetje de kern. Waartoe ben je hier? Ik weet het, ik stel die vraag vaker. Dat doe ik omdat ik graag wil dat de wereld een beetje beter wordt. En daar kun jij bij helpen. Ja, ook door van alles en nog wat te steunen. Maar wat ik bedoel is bij jezelf beginnen. Want alleen mensen die van zichzelf houden kunnen echt iets betekenen voor een ander. Omdat ze voortdurend voelen dat die ander deel uitmaakt van henzelf.
Durf je die vraag te stellen: waartoe ben ik geboren? Dus niet waarom - daar krijg je toch geen antwoord op en als je denkt dat je wel een antwoord hebt kom je er na verloop van tijd achter dat dat antwoord eigenlijk gewoon een nieuwe vraag is. Of misschien wel tien vragen.
Dus haal alles trucs, listen en lagen eraf. Probeer zo naakt mogelijk door het leven te gaan. En ja, dat is kwetsbaar, maar juist daardoor kun je zoveel betekenen voor anderen. Als je ont-goocheld bent, zien anderen je puur zoals je bent. In al je schoonheid en rauwheid. 
Doet dat pijn? Ja, soms wel. En de kunst is dan om niet meteen al die lagen en muurtjes weer op te trekken. De kunst is om echt te voelen wat die pijn is, waar die zit en hoe die voelt. Als je dat kunt (ik ben het aan het leren) dan gebeurt er iets bijzonders. De pijn vertrekt. Er ontstaat ruimte. Ruimte voor jezelf en voor de ander. 
Dus ontgoochel jezelf maar. Ga voorbij aan de teleurstelling en ga zien hoe het echt is. Hoe jij echt bent. Dat bespaart je niet alleen veel teleurstellingen (en dat is dan nog maar een bij-effect); het maakt jouw leven en dat van anderen rijker. Veel rijker. En daar komt geen goocheltruc aan te pas.