Mijn vrouw en ik zijn ongeveer halverwege de vijftig. Dan heb je in veel gevallen ouders die 'in de gevarenzone' zitten. Het leven heeft inmiddels het gelijk van die stelling bewezen: de moeder (eerst) en de vader (dit jaar) van mijn vrouw zijn overleden. Dood met een dikke 'd', zoals Indo's die zo goed kunnen uitspreken.
Bijna een jaar geleden overleed Wilbert Vane, de art director met wie ik meer dan 10 jaar heb samengewerkt. Ik denk nog vaak aan hem. Niet zozeer omdat we van ongeveer dezelfde leeftijd zijn, maar om wie hij was. Of wie hij is, kan ik beter zeggen, want Wilbert, mijn schoonvader en mijn schoonmoeder, mijn pake Melle en beppe Aafke (en beppe Jeltsje die ik nooit gekend heb omdat ze stierf toen mijn vader 17 was) zijn natuurlijk niet echt weg. Ze zijn alleen niet meer hier. We kunnen ze niet meer aanraken, vasthouden, een beuk tegen de schouder geven of een aai over de wang.
Als je aan iemand denkt komt diegene weer tot leven. Geoffry, mijn schoonvader, komt dichtbij als we het in het gezin over hem hebben. Hij leeft dan weer even en glimlacht waarschijnlijk of vraagt of we nog een kroketje voor hem willen bestellen. Als ik aan Wilbert denk, voel ik al bijna de ideeënstroom op gang komen. Wilbert is een vat vol dromen waarvan er altijd wel een paar uitkomen. Waar? Via wie? Tja, wie zal het zeggen. Ik weet wel dat wat hij heeft ingezet bij zijn ex-partner en bij zijn twee dochters en zoon, sporen nalaat die op veel mensen indruk maken.
Ik weet nog dat Wilbert vertelde over zijn ontmoeting met Bram Vermeulen. Kort daarna gaf hij me de tekst van het lied 'Ik heb een steen verlegd in de rivier'. Schitterend lied en bovenal een buitengewoon waarachtige tekst. Elke daad, elke gebeurtenis, elke actie zet iets in gang waardoor alles verschuift. Dat klinkt een beetje als 'the butterfly effect' (een vlinder in de tropen kan een storm op gang brengen die we hier voelen) en dat mag ook. Want wij zijn allereerst en bovenal bewustzijn. En dat bewustzijn verbindt ons allemaal, omdat onze manifestatie hier - de mensvorm die we nu hebben - deel uitmaakt van een heel groot bewustzijn. En alles wat je doet, zegt, onderneemt, in gang zet, zingt, danst, schildert, kleit en ja, ook schrijft, heel effect daarop.
Wilbert, Geoffry en ook mijn pake Melle en al die anderen die niet meer hier zijn, zetten mij steeds opnieuw op dat spoor. Zo geven al die doden betekenis aan het leven hier, voor iedereen die hier nu is en wil horen en weten en leren en ontdekken over dat bewustzijn. Allemaal, stuk voor stuk hebben ze op hun eigen - wijze manier een steen verlegd in die rivier. Niets was daarna meer hetzelfde. Als we ook hier en nu meer vanuit dat bewustzijn leven; als we wat meer zouden denken aan wat de doden ons nu te zeggen hebben, dan weet ik zeker dat de wereld en binnen de kortste keren heel anders, veel beter uitziet. Dus denk aan de doden. Ze hebben je veel meer te zeggen dan je misschien denkt.
Bijna een jaar geleden overleed Wilbert Vane, de art director met wie ik meer dan 10 jaar heb samengewerkt. Ik denk nog vaak aan hem. Niet zozeer omdat we van ongeveer dezelfde leeftijd zijn, maar om wie hij was. Of wie hij is, kan ik beter zeggen, want Wilbert, mijn schoonvader en mijn schoonmoeder, mijn pake Melle en beppe Aafke (en beppe Jeltsje die ik nooit gekend heb omdat ze stierf toen mijn vader 17 was) zijn natuurlijk niet echt weg. Ze zijn alleen niet meer hier. We kunnen ze niet meer aanraken, vasthouden, een beuk tegen de schouder geven of een aai over de wang.
Als je aan iemand denkt komt diegene weer tot leven. Geoffry, mijn schoonvader, komt dichtbij als we het in het gezin over hem hebben. Hij leeft dan weer even en glimlacht waarschijnlijk of vraagt of we nog een kroketje voor hem willen bestellen. Als ik aan Wilbert denk, voel ik al bijna de ideeënstroom op gang komen. Wilbert is een vat vol dromen waarvan er altijd wel een paar uitkomen. Waar? Via wie? Tja, wie zal het zeggen. Ik weet wel dat wat hij heeft ingezet bij zijn ex-partner en bij zijn twee dochters en zoon, sporen nalaat die op veel mensen indruk maken.
Ik weet nog dat Wilbert vertelde over zijn ontmoeting met Bram Vermeulen. Kort daarna gaf hij me de tekst van het lied 'Ik heb een steen verlegd in de rivier'. Schitterend lied en bovenal een buitengewoon waarachtige tekst. Elke daad, elke gebeurtenis, elke actie zet iets in gang waardoor alles verschuift. Dat klinkt een beetje als 'the butterfly effect' (een vlinder in de tropen kan een storm op gang brengen die we hier voelen) en dat mag ook. Want wij zijn allereerst en bovenal bewustzijn. En dat bewustzijn verbindt ons allemaal, omdat onze manifestatie hier - de mensvorm die we nu hebben - deel uitmaakt van een heel groot bewustzijn. En alles wat je doet, zegt, onderneemt, in gang zet, zingt, danst, schildert, kleit en ja, ook schrijft, heel effect daarop.
Wilbert, Geoffry en ook mijn pake Melle en al die anderen die niet meer hier zijn, zetten mij steeds opnieuw op dat spoor. Zo geven al die doden betekenis aan het leven hier, voor iedereen die hier nu is en wil horen en weten en leren en ontdekken over dat bewustzijn. Allemaal, stuk voor stuk hebben ze op hun eigen - wijze manier een steen verlegd in die rivier. Niets was daarna meer hetzelfde. Als we ook hier en nu meer vanuit dat bewustzijn leven; als we wat meer zouden denken aan wat de doden ons nu te zeggen hebben, dan weet ik zeker dat de wereld en binnen de kortste keren heel anders, veel beter uitziet. Dus denk aan de doden. Ze hebben je veel meer te zeggen dan je misschien denkt.
RSS Feed
