Dit is het leven

Deze foto maakte ik anderhalve maand geleden toen ik mijn ommetje met Sipke de hond maakte. Hoe morbide het misschien ook klinkt, voor mij is dit beeld van onvoorstelbare schoonheid. De houding van het dode vogeltje met de voorpootjes bijna stoer op de borst gevouwen, koppie eigenwijs in de tegengestelde richting, nergens een spoortje bloed, wel een keiharde schaduw die de indruk wekt het leven te zijn dat uit het beestje verdwenen is. Nog even en dan schuifelt die schaduw weg, naar een nieuwe bestemming. Misschien wel een kat, een stekelbaarsje of voor de verandering eens een vreemde vogel zoals de chimpansee.
Zou zo'n vogeltje een ego hebben gehad als hij of zij tot volle wasdom was gekomen? Ik denk het niet. Ego is iets van ons. Van de mensen. En daar zitten we maar mooi mee. Bijna alles wat weldenkende mensen in de weg zit, is terug te voeren op ego. Dr Wayne Dyer, de Amerikaanse zelfontwikkelingsgoeroe beweert - en niet eens grappend - dat het best wel eens zou kunnen staan voor edging god out. Het goddelijke, veel mensen noemen het liever het spirituele, uit jezelf wegpoetsen. En het moet gezegd, daar zijn we erg goed in. Als we ergens in zijn afgestudeerd is het wel in het amputeren van onze spiritualiteit. En juist dat verbindt ons met de hele wereld om ons heen.
Probeer je maar eens voor te stellen dat we ten diepste met alles en iedereen verbonden zijn. Dat geluk, je gelukkig voelen alles te maken heeft met het ervaren van die verbondenheid. Een van de effecten die dat heeft is dat je gaat proberen te zien wat je verbindt met anderen en met de wereld om je heen. Niet de verschillen, maar de overeenkomsten. Niet de posities, maar de gezamenlijke doelen. Niet de hiërarchie, maar de waarden. Niet het ja maar, maar kom op! 
Zou dat iets veranderen voor een dood vogeltje? Nou en of. Althans als je ervan overtuigd bent dat wat dood is, niet meer is dan een omhulsel. En dat wat erin zit, of zat in dit geval, het onnoembare, the spirit zeg maar, al lang vrolijk fluitend verder is getrokken. Ik zie het voor me: de schaduw staat heel stilletjes op, geeft het vogeltje nog even een aai over het koppie, zegt fluisterend dankjewel dat ik even in je mocht wonen en vertrekt. Een donker stipje is nog een fractie van een seconde te zien. En dan: hop, weg. Nieuwe bestemming gevonden. Als het zo ver is, en ik hoop dat het nog heel lang duurt, wens ik mijn spirit bij deze alvast een geweldige reis en de mooiste bestemming die een mens zich wensen kan: vogel, vis of misschien wel een nieuwe Sipke de hond.