We zijn in Frankrijk, bij onze goede vrienden van de Roulottes. De jongste dochter is mee; de oudste zit op Java. We brengen inmiddels al vijftien jaar een bezoek aan de vrienden van de Roulottes. Het is hier dan ook min of meer thuiskomen. Bijna ieder jaar ondergaan we hier een stevig onweer. Zo'n buienstelsel met enorme bliksems en zware donder dat een tijdlang tussen de montagnes Ardèchoises blijft hangen en vervolgens meestal verder oostwaarts trekt. Mooi hoe dan de dag daarna de lucht langzaam - maar altijd zeker - weer klaart. Vanmiddag (het is nu bijna 12.00) schijnt de zon, zoveel is zeker.
Dit paradijsje in het Noorden van de Ardèche is een verademing voor groot en klein. Niet dat er veel kinderen rondlopen; ook niet heel veel volwassenen trouwens - wel inmiddels een erg leuke ezel met de naam Nono. Het is hier kleinschalig, zeer vriendelijk en op een prettige manier nogal gestoord. Dat trekt een bepaalde categorie mensen aan met wie het makkelijk optrekken is. Je mag denk ik wel stellen dat het afwijkende hier de norm is. In ieder geval vergeleken met de vele andere slagboom-, polsbandjes-, beveiligers- en animatieteamcampings.
Een tijdje geleden ben ik begonnen met het herlezen van 'Presence', een boek over verandering in mensen, organisaties en de wereld. Dat klinkt als een pretentieuze ondertitel, wat niet zo is, want dit boek tilt het fenomeen verandering uit boven de gemiddelde verandermethodiek. Het heeft een behoorlijk metafysisch niveau en dat maakt het zo boeiend en spannend tegelijk.
In 'Presence' wordt een onderzoek aangehaald naar de slimheid van kinderen. De strekking van de uitkomsten van dat wetenschappelijk onderzoek is dat ieder kind tot ongeveer z'n zesde jaar briljant is. Daadwerkelijk. Na een jaar of dertig is van die briljantie nog meer een schijntje over. Tegen die tijd zijn de meesten van ons meegegaan in de stroom van conventies, sociale structuren en stilzwijgende afspraken. Jammer, jammer, jammer. Want zou de wereld er niet veel beter voor staan als we die briljantie van kinderen wat meer de ruimte zouden geven (dit is ook een stiekeme oproep aan iedereen in onderwijsland om dat te doen!).
Voor volwassenen die - hoe vroeg of laat dan ook - zich even willen losrukken van het stramien van de gestructureerde en geconditioneerde samenleving, zit er maar één ding op: naar de Roulottes. 'You love it or you hate it'. Voor wie eraan verslaafd raakt (we komen er niet voor niets al 15 jaar) er is hoop. Op verandering. Op nieuwe inzichten. En wie weet op een herontdekking van de briljantie die je als kind had.
Dit paradijsje in het Noorden van de Ardèche is een verademing voor groot en klein. Niet dat er veel kinderen rondlopen; ook niet heel veel volwassenen trouwens - wel inmiddels een erg leuke ezel met de naam Nono. Het is hier kleinschalig, zeer vriendelijk en op een prettige manier nogal gestoord. Dat trekt een bepaalde categorie mensen aan met wie het makkelijk optrekken is. Je mag denk ik wel stellen dat het afwijkende hier de norm is. In ieder geval vergeleken met de vele andere slagboom-, polsbandjes-, beveiligers- en animatieteamcampings.
Een tijdje geleden ben ik begonnen met het herlezen van 'Presence', een boek over verandering in mensen, organisaties en de wereld. Dat klinkt als een pretentieuze ondertitel, wat niet zo is, want dit boek tilt het fenomeen verandering uit boven de gemiddelde verandermethodiek. Het heeft een behoorlijk metafysisch niveau en dat maakt het zo boeiend en spannend tegelijk.
In 'Presence' wordt een onderzoek aangehaald naar de slimheid van kinderen. De strekking van de uitkomsten van dat wetenschappelijk onderzoek is dat ieder kind tot ongeveer z'n zesde jaar briljant is. Daadwerkelijk. Na een jaar of dertig is van die briljantie nog meer een schijntje over. Tegen die tijd zijn de meesten van ons meegegaan in de stroom van conventies, sociale structuren en stilzwijgende afspraken. Jammer, jammer, jammer. Want zou de wereld er niet veel beter voor staan als we die briljantie van kinderen wat meer de ruimte zouden geven (dit is ook een stiekeme oproep aan iedereen in onderwijsland om dat te doen!).
Voor volwassenen die - hoe vroeg of laat dan ook - zich even willen losrukken van het stramien van de gestructureerde en geconditioneerde samenleving, zit er maar één ding op: naar de Roulottes. 'You love it or you hate it'. Voor wie eraan verslaafd raakt (we komen er niet voor niets al 15 jaar) er is hoop. Op verandering. Op nieuwe inzichten. En wie weet op een herontdekking van de briljantie die je als kind had.
RSS Feed