Mercy, mercy, mercy. Prachtig nummer, geschreven door Joe Zawinul en werkelijk schitterend uitgevoerd door Cannonball Adderley. Beluister vooral de live-versie eens. Die muziek haalt het meteen ook ook de heilige sfeer weg die om het begrip ontfermen heen hangt (hoeveel een saxofoon je ook heel goed kan helpen om het dagelijkse te ontstijgen). Het gaat dan al snel om je bekommeren om anderen. Om naastenliefde en opoffering en zo. En daar wil ik het nou eens niet over hebben.
Waar ik het wél over wil hebben? Laten dat dat maar eens zelfontferming noemen. Je bekommeren om jezelf. Om wat jij nodig hebt om van betekenis te zijn. Voor jezelf. En ja, dat mag. Dat moet zelfs, als ik het mag zeggen. Niet dat het nou zo eenvoudig is hoor, je over jezelf ontfermen. Want ja, wat wil je nou eigenlijk echt? Wat heb je nodig om je goed te voelen? Om het geluk te vinden? Nou...?
Als het om een ander gaat en het is ook nog een heilige opdracht, dan lijkt het niet zo moeilijk. Je kijkt goed om je heen en probeert te ontdekken waar je kunt helpen, ondersteunen, begeleiden. Waar je dus van betekenis kunt zijn voor een ander. Dat hoeven niet per se grootse en meeslepende dingen te zijn. Een praatje met iemand kan al genoeg zijn. Een deur openhouden. Een moeder met kinderwagen de tram uit helpen. Hoe ontdek je dat? Kijken. Luisteren. Aanvoelen.
Precies dat kun je bij jezelf ook doen. Kijken. Luisteren. Aanvoelen. Durf je dat? De stilte opzoeken en dan proberen de stilte bij jezelf te vinden. En, wat heel bijzonder is: de stilte spreekt (zoals ook het boekje van Eckhart Tolle heet).
Toen Sipke de hond nog leefde, gaf die me een paar keer per dag het excuus om die stilte op te zoeken. Buiten, maar vooral in mezelf. Ik kan inmiddels niet meer zonder. Ik loop nog minstens zoveel, ik denk zelfs wel meer.
Tolle heeft gelijk, de stilte spreekt. Het enige wat je hoeft te doen is te luisteren. Te kijken naar jezelf. En te beseffen dat wat je dan ziet en dan hoort, dat dat het is. Daar vind je wie je echt bent. Daar spreekt, fluistert, zingt degene die het oneindige, onsterfelijke deel van jouw vormt. Degene die alles overstijgt in tijd en ruimte. Degene die je ook kan zeggen waarom je hier bent.
Als je diegene hoort en naar die stem luistert, kun je je over jezelf ontfermen. En dan ontdek je ook die andere dimensie van ontfermen. De kracht die ervan uitgaat. Het ferme dat erin zit. Want als je eenmaal je bestemming hebt gevonden, gaat er van alles voor je werken. Het lijkt dan alsof zaken op een wonderbaarlijke op elkaar aansluiten. Alsof het allemaal voor je geregeld wordt. Moeiteloos. Alsof iets of iemand zich over je ontfermt.
Wees ferm. Vind het lef om te leven volgens je bestemming. Wees moedig. Luister naar de stilte. En doe wat die je ingeeft. Wees liefdevol. Voor jezelf. En vanuit jezelf en je bestemming voor de ander. En wees stil. Want dan ontfermt het universum zich over je.
Waar ik het wél over wil hebben? Laten dat dat maar eens zelfontferming noemen. Je bekommeren om jezelf. Om wat jij nodig hebt om van betekenis te zijn. Voor jezelf. En ja, dat mag. Dat moet zelfs, als ik het mag zeggen. Niet dat het nou zo eenvoudig is hoor, je over jezelf ontfermen. Want ja, wat wil je nou eigenlijk echt? Wat heb je nodig om je goed te voelen? Om het geluk te vinden? Nou...?
Als het om een ander gaat en het is ook nog een heilige opdracht, dan lijkt het niet zo moeilijk. Je kijkt goed om je heen en probeert te ontdekken waar je kunt helpen, ondersteunen, begeleiden. Waar je dus van betekenis kunt zijn voor een ander. Dat hoeven niet per se grootse en meeslepende dingen te zijn. Een praatje met iemand kan al genoeg zijn. Een deur openhouden. Een moeder met kinderwagen de tram uit helpen. Hoe ontdek je dat? Kijken. Luisteren. Aanvoelen.
Precies dat kun je bij jezelf ook doen. Kijken. Luisteren. Aanvoelen. Durf je dat? De stilte opzoeken en dan proberen de stilte bij jezelf te vinden. En, wat heel bijzonder is: de stilte spreekt (zoals ook het boekje van Eckhart Tolle heet).
Toen Sipke de hond nog leefde, gaf die me een paar keer per dag het excuus om die stilte op te zoeken. Buiten, maar vooral in mezelf. Ik kan inmiddels niet meer zonder. Ik loop nog minstens zoveel, ik denk zelfs wel meer.
Tolle heeft gelijk, de stilte spreekt. Het enige wat je hoeft te doen is te luisteren. Te kijken naar jezelf. En te beseffen dat wat je dan ziet en dan hoort, dat dat het is. Daar vind je wie je echt bent. Daar spreekt, fluistert, zingt degene die het oneindige, onsterfelijke deel van jouw vormt. Degene die alles overstijgt in tijd en ruimte. Degene die je ook kan zeggen waarom je hier bent.
Als je diegene hoort en naar die stem luistert, kun je je over jezelf ontfermen. En dan ontdek je ook die andere dimensie van ontfermen. De kracht die ervan uitgaat. Het ferme dat erin zit. Want als je eenmaal je bestemming hebt gevonden, gaat er van alles voor je werken. Het lijkt dan alsof zaken op een wonderbaarlijke op elkaar aansluiten. Alsof het allemaal voor je geregeld wordt. Moeiteloos. Alsof iets of iemand zich over je ontfermt.
Wees ferm. Vind het lef om te leven volgens je bestemming. Wees moedig. Luister naar de stilte. En doe wat die je ingeeft. Wees liefdevol. Voor jezelf. En vanuit jezelf en je bestemming voor de ander. En wees stil. Want dan ontfermt het universum zich over je.
RSS Feed