De meeste mensen worden vooral mooier en interessanter van al die rafeltjes. Bovendien brengt het ontstaan van die rafels levenswijsheid en vaak ook levensvreugde mee. En vaak de prachtigste verhalen.
Toch is het fijn om jezelf zo nu en dan ook eens goed te ontrafelen. Niet dat je hele leven dan per se in de plooi moet (alsjeblieft niet!), maar bij het ontstaan van de rafels zijn vaak meer mensen betrokken. Als je het aandurft om jezelf te ontrafelen, doe je daarmee ook recht aan de rafels van een ander.
Leg het fenomeen ontrafelen maar eens over je allerbeste vriendschap. Of je relatie - ook spannend. Durf de 'waarom-vraag' te stellen. En dan allereerst aan jezelf. Waarom vind ik jou geweldig; lief; spannend; inspirerend, hartstochtelijk, een beetje raar maar wel erg grappig, nou ja - vul maar in. En durf dan eerlijk te zijn. Tegen jezelf. En vervolgens naar die vriend, vriendin, partner.
Daarna kom je als het ware vanzelf bij je eigen rafelranden. Kijk ernaar. Pak ze eens vast. Loop er eens een rondje om heen. Hoe komt het eigenlijk dat je nooit tegen je vader hebt gezegd dat je hem bewondert? Of dat je dat op papier hebt gezet en aan hem hebt gegeven. Waarom doe je soms ineens zo ontzettend rot tegen je allerbeste vriendin? Zulke vragen - je kunt ze zelf wel verzinnen en ook op wie je ze kunt richten.
Rafels zijn prachtig, zeker als je de wind erdoor laat waaien. Dan gaan ze zwieren; dan worden ze los. De vieze, muffe geur gaat eruit en ze krijgen ineens iets kunstigs. Mensen gaan ernaar kijken. Die rare wapperende rafels trekken ineens het oog.
Zo zal het ook met jou gaan als je gaat ontrafelen. Het wordt allemaal lichter, luchtiger. Je gaat er een beetje van stralen. Je wordt losser. Het hoeft niet allemaal meer zo strak. Dat is fijn. Maar wat nog beter is: je wordt er ook een stuk mooier van. Van binnen én van buiten. Probeer het maar eens. Je zult zien dat je meer gezien wordt.