Wat heb ik nou aan mijn fiets hangen? Die uitdrukking hoor je nog wel eens als mensen erg verbaasd zijn. Zou je dat ook denken als je de overgang maakt van het aardse leven naar dat andere? Er is niemand die dat kan vertellen; in elk geval niet uit eerste hand. Nu de dood wat vaker ons leven in schuift, denk ik daar wat meer over na.
Het beeld dat mij vroeger werd geschetst in de gereformeerde kerk en op de 'Skoalle mei de Bibel' is inmiddels ver weg. Natuurlijk, zo'n protestants-christelijke opvoeding zit in je vezels, maar die informatie kan zich prima transformeren. Een hemel en een hel? Ik geloof er niks van. Zeker die hel, daar heb ik voor zover ik kan nagaan als kind al nooit in geloofd. De stoere bijbelverhalen brachten mijn fantasie wel op gang, maar zo'n plek waar je voor altijd je ellendig zou voelen. Nee.
Mijn nieuwsgierigheid werd wel altijd geprikkeld. Dat is ook het mooie van verhalen: je gaat er zelf beelden bij maken. En dat is ook het goede van de betere leerkrachten: die weten met hun verhalen vragen bij kinderen op te roepen. En als je dan ook nog een klimaat hebt waarin leerlingen alle ruimte voelen om hun vragen te stellen, heb je de basis van goed leren gelegd.
Nog steeds ben ik ontzettend nieuwsgierig. De tijd, de ervaring en de omgeving hebben me dat gelukkig niet ontnomen. Ik voel me nog regelmatig een kind in de snoepwinkel die het leven heet. Met speels gemak en vooral veel plezier rol ik van het een in het ander. Overal probeer ik dan iets waardevols toe te voegen. Samen met de mensen die ik tegenkom. En dat levert dan weer prachtige verhalen op.
Zo was ik gisteren bij het 1-jarig bestaan van Stichting JDK. Opgericht door Virgil Tevreden, een alumnus van IMC Weekendschool. Het was een mooi en vrolijk feest waarbij zeer duidelijk werd wat deze stichting voor jongeren in Amsterdam-Zuidoost betekent. Ze zijn van de straat, jazeker. Maar belangrijker is dat wat Virgil met ze onderneemt duidelijk positief effect heeft op hun gedrag. Dat zien de mensen om hen heen en dat zien de jongeren zelf ook. Prachtig en iets om trots op te zijn.
Hoewel ik nieuwsgierig ben naar later, heb ik voorlopig nog heel wat te ontdekken. En daardoor ook nog heel veel verhalen die ik wil vertellen. Misschien dat ze hier en daar iemand inspireren om zelf ook meer te gaan vertellen. Want dat hebben we - zeker nu - nodig: verhalen van hoop, verhalen van liefde, verhalen van kracht en optimisme. Eigenlijk zoals ook al die hele oude verhalen zijn: episch en bedoeld om mensen te inspireren. Niet als wet of leefregel, maar als bron van wijsheid, inzicht en inspiratie. Dat kan trouwens van alles zijn. Luister maar eens naar de track hieronder
Het beeld dat mij vroeger werd geschetst in de gereformeerde kerk en op de 'Skoalle mei de Bibel' is inmiddels ver weg. Natuurlijk, zo'n protestants-christelijke opvoeding zit in je vezels, maar die informatie kan zich prima transformeren. Een hemel en een hel? Ik geloof er niks van. Zeker die hel, daar heb ik voor zover ik kan nagaan als kind al nooit in geloofd. De stoere bijbelverhalen brachten mijn fantasie wel op gang, maar zo'n plek waar je voor altijd je ellendig zou voelen. Nee.
Mijn nieuwsgierigheid werd wel altijd geprikkeld. Dat is ook het mooie van verhalen: je gaat er zelf beelden bij maken. En dat is ook het goede van de betere leerkrachten: die weten met hun verhalen vragen bij kinderen op te roepen. En als je dan ook nog een klimaat hebt waarin leerlingen alle ruimte voelen om hun vragen te stellen, heb je de basis van goed leren gelegd.
Nog steeds ben ik ontzettend nieuwsgierig. De tijd, de ervaring en de omgeving hebben me dat gelukkig niet ontnomen. Ik voel me nog regelmatig een kind in de snoepwinkel die het leven heet. Met speels gemak en vooral veel plezier rol ik van het een in het ander. Overal probeer ik dan iets waardevols toe te voegen. Samen met de mensen die ik tegenkom. En dat levert dan weer prachtige verhalen op.
Zo was ik gisteren bij het 1-jarig bestaan van Stichting JDK. Opgericht door Virgil Tevreden, een alumnus van IMC Weekendschool. Het was een mooi en vrolijk feest waarbij zeer duidelijk werd wat deze stichting voor jongeren in Amsterdam-Zuidoost betekent. Ze zijn van de straat, jazeker. Maar belangrijker is dat wat Virgil met ze onderneemt duidelijk positief effect heeft op hun gedrag. Dat zien de mensen om hen heen en dat zien de jongeren zelf ook. Prachtig en iets om trots op te zijn.
Hoewel ik nieuwsgierig ben naar later, heb ik voorlopig nog heel wat te ontdekken. En daardoor ook nog heel veel verhalen die ik wil vertellen. Misschien dat ze hier en daar iemand inspireren om zelf ook meer te gaan vertellen. Want dat hebben we - zeker nu - nodig: verhalen van hoop, verhalen van liefde, verhalen van kracht en optimisme. Eigenlijk zoals ook al die hele oude verhalen zijn: episch en bedoeld om mensen te inspireren. Niet als wet of leefregel, maar als bron van wijsheid, inzicht en inspiratie. Dat kan trouwens van alles zijn. Luister maar eens naar de track hieronder
RSS Feed
