Er zijn nogal eens momenten dat ik helemaal niets meer van onze samenleving begrijp. De Westerse samenleving in zijn geheel bedoel ik dan. We hebben een werkelijk bijzonder rare onderverdeling gemaakt op basis waarvan je gezien wordt als belangrijk (lees: status) of onbeduidend (lees:loser) in de maatschappij.
Toen ik op de middelbare school zat in het verre Noordoost-Friesland - in Buitenpost, what's in a name - was de leraar of lerares echt nog iemand. Niet alleen omdat hij of zij voor de klas stond, maar in z'n algemeenheid. Leerkrachten in basis- of vervolgonderwijs waren professionals voor wie je respect had. Ik kan me nog herinneren dat ik, nadat ik op mijn vroegere middelbare school wat had verteld over de opleiding tot docent drama die ik toen volgde - allereerst in het heilige der heiligen, de docentenkamer mocht en vervolgens een lift kreeg in de Renault 16 van de pijprokende docent Engels. Ineens maakte ik deel uit van de groep aan de andere kant van het onderwijs. De gevers. Dat vond ik stoer.
Het valt mij op dat we alle mensen die met andere mensen werken, anno 2013 zo geringschattend bekijken. Of je nou in het onderwijs, de zorg, het welzijn, jeugdzorg of een andere sector werkt, waar je direct iets betekent voor andere mensen; het gevolg is dat je bijna automatisch in het maatschappelijke verdomhoekje terechtkomt. De betaling is matig, zo niet slecht. Het aanzien is slecht, zo niet uitermate slecht.
Het lijkt wel of we hier gewoon niet van mensen houden. Toen ik afgelopen week een verpleegkundige interviewde en haar vroeg waarom ze in een hospice was gaan werken, kwam er een verrassend helder en eenvoudig antwoord: hier kan ik echt iets voor mensen betekenen. Niet in het ziekenhuis, want daar is (het) voortdurend druk.
Zijn mensen niet het meest waardevolle dat we hebben? Iedereen die kinderen heeft zal nu waarschijnlijk ja knikken. En toch? Maar toch? Waarom gaan we dan zo instrumenteel met de mensen om die juist die andere mensen zo hard nodig hebben? Waarom zijn we zo onaardig over de mensen die voor een belangrijk deel bepalend zijn voor de toekomst van onze kinderen? Werken in het onderwijs is prachtig, maar wie wil het tegenwoordig nog? Werken in de zorg kan geweldig zijn, maar wie wil het tegenwoordig nog? Om nog maar te zwijgen over de jeugdzorg, de ouderenzorg, en de geestelijke gezondheidszorg.
Het wordt tijd dat we de mens die de andere mens op weg helpt weer centraal stellen. Dat we die mensen op handen dragen. Dat we ons schuldgevoel niet afkopen met een paar dagen vrijwilligerswerk per jaar (zoals tegenwoordig bij veel grote bedrijven verplicht), maar dat het besef weer diepgeworteld raakt dat je voor niemand meer betekenis kunt hebben dan voor een ander mens. En dat we door dat echt en serieus te gaan waarderen een kentering gaan krijgen in ons denken en in ons doen. Doordat de verbinding van mens tot mens weer belangrijk wordt. En we ons niet meer verschuilen achter systemen, structuren, protocollen en richtlijnen. Losweken die boel!
Lang leve alle mensen die echt iets betekenen voor andere mensen!
RSS Feed