Dan zit je dan als mama meerkoet. In het volle besef dat over een tijdje je kids met hun scherpe snaveltjes de binnenkant van de eierschaal zullen gaan bewerken omdat ze de vrijheid ruiken. En als meerkoetmoeder ga je je dan minstens zo kwetsbaar voelen als die vers uit het ei gekropen jonkies. Overal schuilt gevaar: snoekbaarzen, reigers, kraaien, eksters. Maar met een beetje geluk en een flinke dosis wijsheid overleeft een deel van je kroost de gevaarlijke beginfase.
Ik weet niet precies wat de levensverwachting is van de gemiddelde meerkoet. Dat zal waarschijnlijk niet in de buurt komen van die van de mens (mannen ruim 79, vrouw boven de 80). Waar het in de dierenwereld vrij normaal is dat je een deel van je kroost verliest - de bedreigingen zijn talrijk - stemt dat in de mensenwereld op z'n minst tot overpeinzingen ten aanzien van het waarom van leven en dood.
Afgelopen week overleed een van mijn neven. Hij is van hetzelfde bouwjaar als ik; we schelen iets meer dan een half jaar. Hoewel we elkaar zeer weinig zagen - hoogstens tijdens feestelijke gebeurtenis of een laatste afscheid van een familielid - werd ik toch geraakt door zijn vertrek. Dat heeft maar een klein beetje te maken met het feit dat we nauwelijks in leeftijd verschilden. Nee, het is meer het verschijnsel dat wanneer iemand ziek wordt en je weet dat hij niet beter zal worden, je vaker aan hem denkt.
Nu denk ik vooral aan zijn moeder en vader - beide in de tachtig - die afscheid gaan nemen van hun kind. Zelfs als je al een heel leven achter de rug hebt, en nu in de luwte van dat leven loopt, moet dat ondanks alles een verscheurd gevoel geven. Het is een omgekeerd gebeuren; iets waarvan iedereen voelt dat het eigenlijk niet lijkt te kloppen.
Tegelijkertijd weet ik zeker dat mijn neef het nu goed heeft. Dat kun je geloof noemen, of overtuiging of inzicht. Ik heb het een en ander gelezen van mensen die bijna-doodervaringen hadden en dat was voor elk van hen een ervaring die hun leven heeft veranderd. Deze 'near death experiences' (NDE) brachten een zeer sterk, een onbreekbaar geluksgevoel met zich mee. Hun ervaring beschrijven ze niet alleen als onbeschrijfelijk, maar ook als een moment waarin tijd verdwijnt, waarin alles goed en met elkaar verbonden is. Er is geen 'ik' meer, alleen nog wij en dat 'wij' bestaat in grote verbondenheid en een voortdurend gevoel van geluk. Alles is goed, mooi, zonder ego en volledig samen in tijd en ruimte. Dat alles dan tegelijk.
Dat ervaart mijn neef nu. En hoewel dat niets maar dan ook niets wegneemt van het verdriet van zijn ouders, broer en zussen, is het misschien voor hen een troostende gedachte. Ik wens hen alle sterkte toe.
Ik weet niet precies wat de levensverwachting is van de gemiddelde meerkoet. Dat zal waarschijnlijk niet in de buurt komen van die van de mens (mannen ruim 79, vrouw boven de 80). Waar het in de dierenwereld vrij normaal is dat je een deel van je kroost verliest - de bedreigingen zijn talrijk - stemt dat in de mensenwereld op z'n minst tot overpeinzingen ten aanzien van het waarom van leven en dood.
Afgelopen week overleed een van mijn neven. Hij is van hetzelfde bouwjaar als ik; we schelen iets meer dan een half jaar. Hoewel we elkaar zeer weinig zagen - hoogstens tijdens feestelijke gebeurtenis of een laatste afscheid van een familielid - werd ik toch geraakt door zijn vertrek. Dat heeft maar een klein beetje te maken met het feit dat we nauwelijks in leeftijd verschilden. Nee, het is meer het verschijnsel dat wanneer iemand ziek wordt en je weet dat hij niet beter zal worden, je vaker aan hem denkt.
Nu denk ik vooral aan zijn moeder en vader - beide in de tachtig - die afscheid gaan nemen van hun kind. Zelfs als je al een heel leven achter de rug hebt, en nu in de luwte van dat leven loopt, moet dat ondanks alles een verscheurd gevoel geven. Het is een omgekeerd gebeuren; iets waarvan iedereen voelt dat het eigenlijk niet lijkt te kloppen.
Tegelijkertijd weet ik zeker dat mijn neef het nu goed heeft. Dat kun je geloof noemen, of overtuiging of inzicht. Ik heb het een en ander gelezen van mensen die bijna-doodervaringen hadden en dat was voor elk van hen een ervaring die hun leven heeft veranderd. Deze 'near death experiences' (NDE) brachten een zeer sterk, een onbreekbaar geluksgevoel met zich mee. Hun ervaring beschrijven ze niet alleen als onbeschrijfelijk, maar ook als een moment waarin tijd verdwijnt, waarin alles goed en met elkaar verbonden is. Er is geen 'ik' meer, alleen nog wij en dat 'wij' bestaat in grote verbondenheid en een voortdurend gevoel van geluk. Alles is goed, mooi, zonder ego en volledig samen in tijd en ruimte. Dat alles dan tegelijk.
Dat ervaart mijn neef nu. En hoewel dat niets maar dan ook niets wegneemt van het verdriet van zijn ouders, broer en zussen, is het misschien voor hen een troostende gedachte. Ik wens hen alle sterkte toe.
RSS Feed
