Pluisjes. Ze zitten overal op. Ze blijven van alles kleven. En wat misschien nog wel het meest vervelend is: je ziet ze ook zo goed. Op de een of andere manier zit op zwarte kleding altijd wit pluis. En andersom. Daar komt dan nog bij dat pluisjes zich zo goed aan je kleding hechten. Ze klemmen zich eraan vast alsof hun leven ervan afhangt. Dus zijn ze maar lastig te verwijderen.
Zo zit ons leven ook vol met pluis. Allemaal dingetjes die aan ons kleven en waar we maar moeilijk van los komen. Gewoontes. Eigenschappen. Eigenaardigheden. Vastgeroeste ideeën. Raar gedrag. Ongewone uitspraken. Hoe je doet als je net wakker bent. Of als je iemand voor het eerst ontmoet. Hoe je eet, sport en slaapt. Hoe je liefhebt, afwijst en aantrekt. Hoe je doet en laat. Hoe je wint en verliest. Hoe je wikt, weegt en soms wanhoopt. Pluisjes. Allemaal pluisjes.
Hoewel ze zeer zichtbaar (en voelbaar) zijn, zijn al je hebbelijkheden en onhebbelijkheden niet wie je bent. Ze zijn je komen aanwaaien. En ze bleven plakken. Met jou welbevinden. Sommige zijn aangenaam, andere beslist onaangenaam. Je merkt het aan hoe andere erop reageren. Wat ze overigens waarschijnlijk ook weer vanuit hun pluisjes doen.
Als je begint met ontpluizen komt je ware zelf tevoorschijn. Vergelijk het maar met die zwarte winterjas. Ja, die jas waar je zo graag in 'woont'. Onder de pluizen zit die. Het lijkt wel een Dalmatiêr. Maar hoe meer pluizen je er vanaf haalt, hoe meer de ware aard van die schitterende jas zich openbaart. Elke keer als je ermee naar buiten loopt krijg je complimenten. 'Wauw, wat een prachtige jas heb je en wat staat die je goed'. Misschien plukt iemand er zo nu en dan ook een pluisje van af. En jij begint langzaam maar zeker steeds meer te stralen. En dan krijg je nog meer complimenten.
Als je jezelf gaat ontpluizen werkt het net zo. Je gooit de ballast weg. Je haalt alles wat versluiert eraf. Alles wat afleidt van de echte schoonheid pluk je weg. Niet nodig. Overbodig. Leidt af. Ontsiert. Dus weg ermee. En zo tover je langzaam maar zeker tevoorschijn wie je echt bent. Wat jou zo mooi maakt. En zo bijzonder. Zo eigen en zo echt. Niemand is zoals jij. En naarmate je dat meer doet willen meer mensen zich met jou verbinden. Omdat ze zien wie je echt bent. Hoe je echt bent. En hoe heerlijk het is om in je buurt te zijn.
Ontpluisde mensen zijn zo mooi omdat ze niets mooier hoeven te maken dan het is. Omdat ze beseffen dat wat ze verhullen hun eigen diepste schoonheid is. En omdat ze weten dat de wereld er een klein beetje mooier en beter van wordt als ze laten zien wie ze echt zijn. Zonder franje. Zonder opsmuk. Zonder pluizen.
Zo zit ons leven ook vol met pluis. Allemaal dingetjes die aan ons kleven en waar we maar moeilijk van los komen. Gewoontes. Eigenschappen. Eigenaardigheden. Vastgeroeste ideeën. Raar gedrag. Ongewone uitspraken. Hoe je doet als je net wakker bent. Of als je iemand voor het eerst ontmoet. Hoe je eet, sport en slaapt. Hoe je liefhebt, afwijst en aantrekt. Hoe je doet en laat. Hoe je wint en verliest. Hoe je wikt, weegt en soms wanhoopt. Pluisjes. Allemaal pluisjes.
Hoewel ze zeer zichtbaar (en voelbaar) zijn, zijn al je hebbelijkheden en onhebbelijkheden niet wie je bent. Ze zijn je komen aanwaaien. En ze bleven plakken. Met jou welbevinden. Sommige zijn aangenaam, andere beslist onaangenaam. Je merkt het aan hoe andere erop reageren. Wat ze overigens waarschijnlijk ook weer vanuit hun pluisjes doen.
Als je begint met ontpluizen komt je ware zelf tevoorschijn. Vergelijk het maar met die zwarte winterjas. Ja, die jas waar je zo graag in 'woont'. Onder de pluizen zit die. Het lijkt wel een Dalmatiêr. Maar hoe meer pluizen je er vanaf haalt, hoe meer de ware aard van die schitterende jas zich openbaart. Elke keer als je ermee naar buiten loopt krijg je complimenten. 'Wauw, wat een prachtige jas heb je en wat staat die je goed'. Misschien plukt iemand er zo nu en dan ook een pluisje van af. En jij begint langzaam maar zeker steeds meer te stralen. En dan krijg je nog meer complimenten.
Als je jezelf gaat ontpluizen werkt het net zo. Je gooit de ballast weg. Je haalt alles wat versluiert eraf. Alles wat afleidt van de echte schoonheid pluk je weg. Niet nodig. Overbodig. Leidt af. Ontsiert. Dus weg ermee. En zo tover je langzaam maar zeker tevoorschijn wie je echt bent. Wat jou zo mooi maakt. En zo bijzonder. Zo eigen en zo echt. Niemand is zoals jij. En naarmate je dat meer doet willen meer mensen zich met jou verbinden. Omdat ze zien wie je echt bent. Hoe je echt bent. En hoe heerlijk het is om in je buurt te zijn.
Ontpluisde mensen zijn zo mooi omdat ze niets mooier hoeven te maken dan het is. Omdat ze beseffen dat wat ze verhullen hun eigen diepste schoonheid is. En omdat ze weten dat de wereld er een klein beetje mooier en beter van wordt als ze laten zien wie ze echt zijn. Zonder franje. Zonder opsmuk. Zonder pluizen.
RSS Feed