Sommige mensen zitten volledig vastgeplakt aan hun zadel. In politiek, in maatschappij, in de organisatie of de onderneming waarin ze actief zijn. Dat is op zich heel begrijpelijk want we hebben het nou eenmaal zo ingericht. Maar ten diepste weet iedereen dat het eigenlijk nergens op slaat. Want er ligt niets vast. Zekerheden bestaan niet. Eigenlijk zitten we allemaal tegelijk in een groot improvisatiestuk.
Wat er op ons afkomt vraagt voortdurend nieuwe en andere antwoorden. Niet alleen de vragen van anderen, maar vooral ook die van jezelf. Achter elke vraag, elke twijfel, elke hobbel en elk struikelblok liggen minstens tien andere. Je zou er soms gek van worden.
En toch. Juist het niet-weten, juist de 'onkennis' en de onkunde, juist de onzekerheid en het niet-vinden, maken het leven zo interessant. Niemand kan ontkennen dat het allemaal één grote ontdekkingsreis is. Dat het avontuur zich elke dag opnieuw aan onze voeten ontrolt. Dat we ons blijven verbazen over wat er gebeurt. In ons, rondom ons.
Zoals elke cowboy weet dat hij zo nu en dan uit het zadel moet, geldt voor ons ook het besef dat niets blijvend is behalve de verandering. Ons lichaam vernieuwt zich continu. Elke cel die we hebben is binnen een paar dagen vervangen door een nieuwe. We vernieuwen en toch worden we ouder - wonderbaarlijk. En alle elementen waaruit we bestaan vind je rechtstreeks terug in de natuur. Ashes to ashes, dust to dust.
Als je durft te leven vanuit het besef dat je continu ontzadeld wordt, maak je het leven lichter. Je helpt jezelf om de dingen te zien vanuit het perspectief van verandering; niet van stilstand. Daarmee kom je meer open te staan voor wat er zich aandient. Als je dan ook nog eens probeert om je daartegen niet te weer te stellen, maar erin mee te bewegen, wordt het leven veel aangenamer. Je gaat dan langzaam maar zeker leven op de golven van verandering. Die voeren je mee en dat kan omdat je er op zo'n lichte manier mee om durft te gaan. Ontzadeld en drijvend op de heerlijke golven van het leven. Waar die je ook maar brengen. Ik wens je een heerlijke tocht.
Wat er op ons afkomt vraagt voortdurend nieuwe en andere antwoorden. Niet alleen de vragen van anderen, maar vooral ook die van jezelf. Achter elke vraag, elke twijfel, elke hobbel en elk struikelblok liggen minstens tien andere. Je zou er soms gek van worden.
En toch. Juist het niet-weten, juist de 'onkennis' en de onkunde, juist de onzekerheid en het niet-vinden, maken het leven zo interessant. Niemand kan ontkennen dat het allemaal één grote ontdekkingsreis is. Dat het avontuur zich elke dag opnieuw aan onze voeten ontrolt. Dat we ons blijven verbazen over wat er gebeurt. In ons, rondom ons.
Zoals elke cowboy weet dat hij zo nu en dan uit het zadel moet, geldt voor ons ook het besef dat niets blijvend is behalve de verandering. Ons lichaam vernieuwt zich continu. Elke cel die we hebben is binnen een paar dagen vervangen door een nieuwe. We vernieuwen en toch worden we ouder - wonderbaarlijk. En alle elementen waaruit we bestaan vind je rechtstreeks terug in de natuur. Ashes to ashes, dust to dust.
Als je durft te leven vanuit het besef dat je continu ontzadeld wordt, maak je het leven lichter. Je helpt jezelf om de dingen te zien vanuit het perspectief van verandering; niet van stilstand. Daarmee kom je meer open te staan voor wat er zich aandient. Als je dan ook nog eens probeert om je daartegen niet te weer te stellen, maar erin mee te bewegen, wordt het leven veel aangenamer. Je gaat dan langzaam maar zeker leven op de golven van verandering. Die voeren je mee en dat kan omdat je er op zo'n lichte manier mee om durft te gaan. Ontzadeld en drijvend op de heerlijke golven van het leven. Waar die je ook maar brengen. Ik wens je een heerlijke tocht.
RSS Feed
