Nogal wat mensen flubberen door het leven. Een impulsje aan de ene kant en hop daar gaan ze. En dan ineens een ander impulsje. En hop daar gaan ze weer. Niet gek natuurlijk in een wereld waar de impulsen dagelijks in duizendtallen op je afkomen. Voor je 't weet flubber je je een slag in de rondte en vraag je je na een tijdje af waar dat heen gaat...
Jonge kinderen hebben daar wat minder last van. Die hoeven niet te ontflubberen. Die flubberen nog volledig vanuit hun eigenheid, hun natuur. Op zich is er namelijk niks mis met lekker flubberen zo nu en dan. Wat mij betreft mogen er in heel Europa - wat zeg ik - ik heel de wereld flubberplekken komen. Zonder niks. Ik bedoel met zonder telefoon, wifi, tv - de hele mikmak. En met wel - omdat het zo mooi rijmt - veel blubber. En gras en koeien en kippen en die uit de streek komen waar de flubberplek is. Dus krokodillen in Florida; tarantula's in Zuid-Amerika en slangen en wolven in Europa. En beren en leeuwen en nijlpaarden. Dus zo hier en daar ook een gevaarlijk beest, want ook daar moet je mee leren omgaan.
Terug naar het ontflubberen. Je mag natuurlijk ook fladderen lezen. Dat ontflubberen helpt. Brengt wat rust. Helpt om keuzes te maken die echt bij je passen. Want - zeg ik al jaaaaren - als je niet kiest wordt er voor je gekozen. Door iemand anders, door de omstandigheden, door wat er op je af komt. En met een beetje pech door die ene post op facebook of op instagram.
He, je bent toch niet geboren als pingpongbal? Je leeft toch niet in een flipperkast waar altijd iemand anders aan de knoppen zit? Ga ontflubberen! Laat je leiden door jezelf, door wat jij graag wilt en wenst. Door waar je je over verwondert en waar je vragen bij stelt. Door de verrassing en de vervoering. Ontflubber jezelf en ontdek weer wat er om de hoek leeft. In het zand, in het water. Ontflubber jezelf rechtstreeks de blubber in. Modderbaden zijn niet voor niets ooit ontdekt als een route nog schoonheid.
Dat kind dat zo losjes door het leven ging is er nog steeds. Ergens in jou. En als je serieus (maar niet té) aan de slag gaat met jezelf ontflubberen, popt dat kind ineens weer op. Floep. En je staat weer open voor de wereld.
Jonge kinderen hebben daar wat minder last van. Die hoeven niet te ontflubberen. Die flubberen nog volledig vanuit hun eigenheid, hun natuur. Op zich is er namelijk niks mis met lekker flubberen zo nu en dan. Wat mij betreft mogen er in heel Europa - wat zeg ik - ik heel de wereld flubberplekken komen. Zonder niks. Ik bedoel met zonder telefoon, wifi, tv - de hele mikmak. En met wel - omdat het zo mooi rijmt - veel blubber. En gras en koeien en kippen en die uit de streek komen waar de flubberplek is. Dus krokodillen in Florida; tarantula's in Zuid-Amerika en slangen en wolven in Europa. En beren en leeuwen en nijlpaarden. Dus zo hier en daar ook een gevaarlijk beest, want ook daar moet je mee leren omgaan.
Terug naar het ontflubberen. Je mag natuurlijk ook fladderen lezen. Dat ontflubberen helpt. Brengt wat rust. Helpt om keuzes te maken die echt bij je passen. Want - zeg ik al jaaaaren - als je niet kiest wordt er voor je gekozen. Door iemand anders, door de omstandigheden, door wat er op je af komt. En met een beetje pech door die ene post op facebook of op instagram.
He, je bent toch niet geboren als pingpongbal? Je leeft toch niet in een flipperkast waar altijd iemand anders aan de knoppen zit? Ga ontflubberen! Laat je leiden door jezelf, door wat jij graag wilt en wenst. Door waar je je over verwondert en waar je vragen bij stelt. Door de verrassing en de vervoering. Ontflubber jezelf en ontdek weer wat er om de hoek leeft. In het zand, in het water. Ontflubber jezelf rechtstreeks de blubber in. Modderbaden zijn niet voor niets ooit ontdekt als een route nog schoonheid.
Dat kind dat zo losjes door het leven ging is er nog steeds. Ergens in jou. En als je serieus (maar niet té) aan de slag gaat met jezelf ontflubberen, popt dat kind ineens weer op. Floep. En je staat weer open voor de wereld.
RSS Feed