Iets kan verjaren. Een officieel document. Een misdrijf. Sommige relaties. Maar kan een mens ook verjaren. Dat zij of hij eigenlijk al voorbij is en niet meer meetelt, zonder dat diegene dat zelf weet? Ik ben bang dat dat nogal eens gebeurt. Zo hoorde ik vrijdag over een meisje in de jeugdzorg - 18 jaar en dan verandert er nogal wat - dat pardoes op straat werd gezet. Kan niet naar ouders. Niet naar familie. Beter niet naar vrienden ook. Dus waar komt zo'n kind terecht? Zo'n meisje is verjaard voordat ze echt aan het leven mag beginnen.
We hebben een klimaat geschapen waarin we het mensen veel te makkelijk maken om zich achter systemen, schermen, protocollen, regels en structuren te verschuilen. Een ja-maar-cultuur die continu verwijst naar wat ergens geschreven staat. En als het daar niet zwart op wit staat, dan wel ergens anders. Tja, wat voor mensen kweek je dan? Ik vul het verder niet in, maar de wereld heeft nogal wat slechte ervaringen met systeemtypes. Met mensen die orde en regelmaat willen en de mogelijkheid krijgen om dat binnen een duidelijke structuur te doen.
Daarom wordt het tijd om onszelf te ontjaren. Want wat is een jaar? Waarom hebben we het over onze leeftijd en niet over onze jaartijd? Die jaren tellen we - bijvoorbeeld tot aan ons pensioen. Zouden we niet veel beter ons leven kunnen waarderen? Dus kwaliteit aan onze leef-tijd toevoegen? Ons leven in momenten uitdrukken in plaats van getallen?
Jezelf ontjaren houdt in dat je jezelf wat meer onttrekt aan de afspraken, de structuurtjes en de protocolletjes. Dat zoiets niet voor honderd procent mogelijk is snap ik ook wel. Maar ik kan je zeggen dat het heel prettig voelt om een ietsiepietsie ontjaard te zijn. Losser, spontaner. dichter bij je gevoel, bij je intuïtie.
Dus laten we met zoveel mogelijk mensen van 2019 het allereerste ontjaarde jaar maken. Waarin we samen wat meer ontjaren en misschien wel spontaan ook wat meer gaan ontnieuwen, ontertainen en ontpluggen. Dat we wat vaker de systemen de systemen laten en allereerst kinderen, jongeren en mensen zien. Voor wie ze zijn. Uniek. Eigen. Anders. Mooi.
We hebben een klimaat geschapen waarin we het mensen veel te makkelijk maken om zich achter systemen, schermen, protocollen, regels en structuren te verschuilen. Een ja-maar-cultuur die continu verwijst naar wat ergens geschreven staat. En als het daar niet zwart op wit staat, dan wel ergens anders. Tja, wat voor mensen kweek je dan? Ik vul het verder niet in, maar de wereld heeft nogal wat slechte ervaringen met systeemtypes. Met mensen die orde en regelmaat willen en de mogelijkheid krijgen om dat binnen een duidelijke structuur te doen.
Daarom wordt het tijd om onszelf te ontjaren. Want wat is een jaar? Waarom hebben we het over onze leeftijd en niet over onze jaartijd? Die jaren tellen we - bijvoorbeeld tot aan ons pensioen. Zouden we niet veel beter ons leven kunnen waarderen? Dus kwaliteit aan onze leef-tijd toevoegen? Ons leven in momenten uitdrukken in plaats van getallen?
Jezelf ontjaren houdt in dat je jezelf wat meer onttrekt aan de afspraken, de structuurtjes en de protocolletjes. Dat zoiets niet voor honderd procent mogelijk is snap ik ook wel. Maar ik kan je zeggen dat het heel prettig voelt om een ietsiepietsie ontjaard te zijn. Losser, spontaner. dichter bij je gevoel, bij je intuïtie.
Dus laten we met zoveel mogelijk mensen van 2019 het allereerste ontjaarde jaar maken. Waarin we samen wat meer ontjaren en misschien wel spontaan ook wat meer gaan ontnieuwen, ontertainen en ontpluggen. Dat we wat vaker de systemen de systemen laten en allereerst kinderen, jongeren en mensen zien. Voor wie ze zijn. Uniek. Eigen. Anders. Mooi.
RSS Feed