Jezelf onteigenen

Van wie ben jij eigenlijk? Van jezelf? Van je ouders? Van je baas? Van je ondernemende zelf? Van je stad of dorp? Van je partner? Van de Belastingdienst? Je bankrekening? Je goeroe? Je hobby? Je godheid? Je lichaam?
Hoe zou het zijn als je zou kunnen denken dat je van niemand bent. Zelfs niet van jezelf. Niet dat je daarmee niets bent. Zelfs als je niets zou zijn, zou je nog altijd iets zijn. Want zonder iets bestaat niets.
Waar ik het eigenlijk over wil hebben is onze gewoonte om zo gefixeerd te zijn op onszelf. Op wat mij overkomt. Op wat anderen van mij vinden. Hoe ze mij zien. Hoe ze op mij reageren. Wat ze mij aandoen. Enzovoorts, enzovoorts.
Het is een 'mij' die vooral klinkt als 'jij'. Gisteren las ik een mooi voorbeeld. Je staat voor een designshop waar de verkoper net een prachtige vaas aan een klant laat zien. De vaas glijdt uit zijn handen. In duizend stukjes spat 'ie uiteen. Je krijgt ter plekke medelijden met die arme verkoper. Je voelt empathie. En stel je nu eens voor die dat vaas bij jou staat en een van je vrienden stoot hem per ongeluk om. Ineens moet je je uiterste best doen om hem of haar niet helemaal verrot te schelden. En die boosheid blijft ergens zitten. Elke keer als je hem of haar ziet, rinkelt er een belletje. Dat is degene die...
Eigendom, bezit, wat van jou of mij is - eigenlijk bestaat het niet. Je hebt niets. Je bent iets. Dat besef mag wel wat meer groeien. Zelfs voor de allerrijksten van deze wereld geldt dat ze dat maar tijdelijk zijn. En ze mogen van geluk spreken als ze ondanks hun materiële rijkdom gelukkig kunnen zijn. Overigens zou ik het helemaal niet erg vinden als we materiële rijkdom eens wat meer onteigenen. Het is toch idioot dat er zoveel mensen op miljarden dollars, euro's en andere valtua zitten terwijl er tegelijktertijd zoveel mensen creperen van honger en dorst.
Maar onteigenen kan alleen maar bij jezelf beginnen. Bij het besef dat we allemaal, of we dat nou leuk vinden of niet, onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Dus ook met degenen die we helemaal niet leuk, aardig, aansprekend of zo vinden. Zoals niet alleen ons liefdevolle maar ook onze kwade kant deel van ons uitmaakt. Geen zwart zonder wit.
Als we onszelf wat minder als eigenheid, als persoonlijk eigendom, als persoonlijkheid gaan zien, worden heel veel dingen een stuk eenvoudiger. Want wat is een vaas doe stuk valt nou eigenlijk echt? Gecondenseerd aardewerk dat terugkeert naar een soort van aardse staat. Dust to dust - zeg maar. Zoals wij ooit ook. 
Dus. Laat het onteigeningsproces maar beginnen. Zodat we leren zien dat de liefde voor onszelf precies, maar dan ook werkelijk exact hetzelfde is als de liefde voor de ander. Er is geen verschil. Geen dualiteit. Niets dat ons anders maakt dan de ander. It's just appearances. Vorm. En vorm vergaat. Net als wij. Dus laten we elkaar koesteren. Verder hebben we niets.