In ieder van ons wonen tientallen, zo niet honderden anderen. Hun aanwezigheid, hun stemmen, hun gefluister klinkt voortdurend in onze hoofden en misschien ook wel onze harten. De boze bas van je vader; de meeslepende schaterlach van je moeder; het gekwetter van je zussen; de 'pang pangs - jij bent dood van je broers. De aanwijzingen en aanmoedigingen van al je leraren. De nare commentaren van je collega's. De wijze woorden van je oma. De zalvende stem van de predikant of de pastoor.
Hele volken bewonen je geheugen en op de gekste momenten komen ze tevoorschijn. Om je raad te geven. Om je in een richting te sturen. Om duidelijk te maken dat je heel erg gelijk of heel erg ongelijk hebt. Om te zeggen dat je alle recht hebt om zo boos - verdrietig - gefrustreerd - verliefd - cynisch of wat dan ook maar te zijn.
Al die stemmen bevestigen of ontkennen wat je voelt of denkt. Ze zijn je medestander of je tegenstander. Of je dat nou leuk vindt of niet. En het vervelendste is nog wel dat het lijkt of je ze niet kunt uitzetten. Al die raadgevers uit het verre of nabije verleden.
Toch hoeft die enorme bevolking - die ook nog eens voortdurend groeit - je hoofd en zeker je hart niet te besturen. Je kunt ze met relatief gemak even uitschakelen. Ik zeg 'even', want ze komen wel altijd weer terug.
Je hebt waarschijnlijk het meeste last van die populatie als je stress ervaart. Op de een of andere manier werkt spanning als smeermiddel voor die stemmen. Hoe meer stress, hoe meer stemmen en hoe harder die gaan klinken.
Als je jezelf wilt ontvolken, wees dan de stress de baas. Concentreer je op je adem. Volg je ademhaling. Hoe die in en uit gaat. Doe dat een tijdje - 10 seconden kan al genoeg zijn - en je zult merken dat het volk langzaam stiller wordt. Hoe langer je zelf stil bent en je adem volgt hoe stiller je bevolking wordt. Uiteindelijk zwijgen ze.
En dan komt er iemand anders aan het woord. De stilte. Als die spreekt, voel je de rust. Als stilte zich laat horen, weet je dat het goed is. Dat je bij jezelf bent. Wat je dan hoort is de stem van het universum. Van wie je echt bent. En die zegt dat jij net als alles wat leeft deel uitmaakt van iets dat allesomvattend is. Dat het begrip volk vele malen overtreft. De stilte vertelt je dat je verbonden bent met alles en iedereen. Dat het lijkt of er een begin en een einde aan jou is, maar dat het eigenlijk niet meer is dan een stadium. Dat alles in alles opgaat en zo steeds weer doorgaat. Het is de meest troostende, hoopvolle en overtuigende stem die ik ken.
Hele volken bewonen je geheugen en op de gekste momenten komen ze tevoorschijn. Om je raad te geven. Om je in een richting te sturen. Om duidelijk te maken dat je heel erg gelijk of heel erg ongelijk hebt. Om te zeggen dat je alle recht hebt om zo boos - verdrietig - gefrustreerd - verliefd - cynisch of wat dan ook maar te zijn.
Al die stemmen bevestigen of ontkennen wat je voelt of denkt. Ze zijn je medestander of je tegenstander. Of je dat nou leuk vindt of niet. En het vervelendste is nog wel dat het lijkt of je ze niet kunt uitzetten. Al die raadgevers uit het verre of nabije verleden.
Toch hoeft die enorme bevolking - die ook nog eens voortdurend groeit - je hoofd en zeker je hart niet te besturen. Je kunt ze met relatief gemak even uitschakelen. Ik zeg 'even', want ze komen wel altijd weer terug.
Je hebt waarschijnlijk het meeste last van die populatie als je stress ervaart. Op de een of andere manier werkt spanning als smeermiddel voor die stemmen. Hoe meer stress, hoe meer stemmen en hoe harder die gaan klinken.
Als je jezelf wilt ontvolken, wees dan de stress de baas. Concentreer je op je adem. Volg je ademhaling. Hoe die in en uit gaat. Doe dat een tijdje - 10 seconden kan al genoeg zijn - en je zult merken dat het volk langzaam stiller wordt. Hoe langer je zelf stil bent en je adem volgt hoe stiller je bevolking wordt. Uiteindelijk zwijgen ze.
En dan komt er iemand anders aan het woord. De stilte. Als die spreekt, voel je de rust. Als stilte zich laat horen, weet je dat het goed is. Dat je bij jezelf bent. Wat je dan hoort is de stem van het universum. Van wie je echt bent. En die zegt dat jij net als alles wat leeft deel uitmaakt van iets dat allesomvattend is. Dat het begrip volk vele malen overtreft. De stilte vertelt je dat je verbonden bent met alles en iedereen. Dat het lijkt of er een begin en een einde aan jou is, maar dat het eigenlijk niet meer is dan een stadium. Dat alles in alles opgaat en zo steeds weer doorgaat. Het is de meest troostende, hoopvolle en overtuigende stem die ik ken.
RSS Feed
