Heilig. Het begrip heeft de afgelopen decennia fors aan waarde ingeboet. Wie wil er anno nu nog heilig zijn? Met de ontkerkelijking zijn we met z'n allen ook fors ontheiligd.
Waarom jezelf dan nog ontheiligen. Het is toch al gebeurd? We zijn toch al behoorlijk geseculariseerd in ons nuchtere Hollandje? Laten we in ieder geval eerst maar eens vaststellen dat ontkerkelijking een heel anders proces is dan ontheiliging. Niet meer naar een kerk gaan, kan heel goed tot gevolg hebben dat je je heil ergens anders gaat zoeken. Een spannende spiritueel leider, sex - drugs - rock & roll (allemaal tegelijk of niet); een nieuwe eco-religie; yoga (al dan niet bikram); je werk; je onderneming; je wetenschappelijke loopbaan.
Het lijkt wel of je overal heil in kunt vinden. En toch zijn al die vormen van heil eindig. Op een dag kijk je in de spiegel en zeg je hardop tegen jezelf: is dit het allemaal waard? Wat heeft het me gebracht? Wat voor mens ben ik geworden? En voor wie ben ik die mens eigenlijk? Voor wie leef ik? En leef ik eigenlijk wel echt?
Jezelf ontheiligen wil zeggen dat je alle franje eraf haalt. Dat je tegen jezelf durft te zeggen: 'dit ben ik. Met al mijn kuren en slechte eigenschappen en onhebbelijkheden. Met mijn rare eetgewoontes en mijn boosheid over m'n partner die er ineens op de meest onverwachte momenten uit komt. Dit ben ik met mijn te dikke/te dunne/te lange/te korte lijf waar ik niet zo/heel erg blij mee ben. Dit ben ik met mijn ontzettend nare gedachten over sommige andere mensen (Was je maar dood; ik hoop dat het lot je keihard treft; Sterf, eikel enzvoorts).
Dat ontheiligen begint en eindigt bij jezelf. Dat je bereid bent om jezelf helemaal te accepteren zoals je bent. Met al je mooie en al je lelijke kanten. Ontheiligen wil zeggen dat je er geen kwalificaties meer aan geeft. Dat je het oordeel over jezelf en wat je doet of laat weglaat. Want dat oordeel - daar komt heel veel rotzooi van.
Je kunt nog zo'n goed mens zijn voor de hele wereld om je heen. Filantroop, fanatieke vrijwilliger, bestuurder met een hart; directeur met een echte en voelbare mensvisie, noem maar op. Alleen als je jezelf volledig weet te ontheiligen kun je echt van betekenis zijn voor anderen.
Ik zeg niet dat het eenvoudig is. Het is ook geen kunstje. Het vraagt volledig bewustzijn. Elke dag, ieder uur, elke minuut. Zelf ben ik ook nog lang niet ontheiligd.
Maar ik doe mijn best. En ik zie wat er gebeurt als het lukt. Ontheiligde mensen zijn een zegen - om maar even in dezelfde terminologie te blijven. Voor zichzelf en voor iedereen om hem heen. Omdat ze er volledig kunnen zijn. Voor zichzelf en voor die anderen. Zonder rare laagjes. Zonder gekke filters. Zonder bijbedoelingen of geheime agenda's.
Ontheiligen is dus geen beeldenstorm. Geen oude wijn in nieuwe zakken. Het is een bewustwordingsproces dat je alleen maar zelf in gang kunt zetten. Sommige boeken kunnen je inspireren. Maar eigenlijk hoef je alleen maar aan wat ontheiligde mensen te denken. En nee, hier geen namen. Bedenk die zelf maar. Wel een tip: volgens bepaalde instituten kunnen de meest ontheiligde mensen heilig zijn.
Waarom jezelf dan nog ontheiligen. Het is toch al gebeurd? We zijn toch al behoorlijk geseculariseerd in ons nuchtere Hollandje? Laten we in ieder geval eerst maar eens vaststellen dat ontkerkelijking een heel anders proces is dan ontheiliging. Niet meer naar een kerk gaan, kan heel goed tot gevolg hebben dat je je heil ergens anders gaat zoeken. Een spannende spiritueel leider, sex - drugs - rock & roll (allemaal tegelijk of niet); een nieuwe eco-religie; yoga (al dan niet bikram); je werk; je onderneming; je wetenschappelijke loopbaan.
Het lijkt wel of je overal heil in kunt vinden. En toch zijn al die vormen van heil eindig. Op een dag kijk je in de spiegel en zeg je hardop tegen jezelf: is dit het allemaal waard? Wat heeft het me gebracht? Wat voor mens ben ik geworden? En voor wie ben ik die mens eigenlijk? Voor wie leef ik? En leef ik eigenlijk wel echt?
Jezelf ontheiligen wil zeggen dat je alle franje eraf haalt. Dat je tegen jezelf durft te zeggen: 'dit ben ik. Met al mijn kuren en slechte eigenschappen en onhebbelijkheden. Met mijn rare eetgewoontes en mijn boosheid over m'n partner die er ineens op de meest onverwachte momenten uit komt. Dit ben ik met mijn te dikke/te dunne/te lange/te korte lijf waar ik niet zo/heel erg blij mee ben. Dit ben ik met mijn ontzettend nare gedachten over sommige andere mensen (Was je maar dood; ik hoop dat het lot je keihard treft; Sterf, eikel enzvoorts).
Dat ontheiligen begint en eindigt bij jezelf. Dat je bereid bent om jezelf helemaal te accepteren zoals je bent. Met al je mooie en al je lelijke kanten. Ontheiligen wil zeggen dat je er geen kwalificaties meer aan geeft. Dat je het oordeel over jezelf en wat je doet of laat weglaat. Want dat oordeel - daar komt heel veel rotzooi van.
Je kunt nog zo'n goed mens zijn voor de hele wereld om je heen. Filantroop, fanatieke vrijwilliger, bestuurder met een hart; directeur met een echte en voelbare mensvisie, noem maar op. Alleen als je jezelf volledig weet te ontheiligen kun je echt van betekenis zijn voor anderen.
Ik zeg niet dat het eenvoudig is. Het is ook geen kunstje. Het vraagt volledig bewustzijn. Elke dag, ieder uur, elke minuut. Zelf ben ik ook nog lang niet ontheiligd.
Maar ik doe mijn best. En ik zie wat er gebeurt als het lukt. Ontheiligde mensen zijn een zegen - om maar even in dezelfde terminologie te blijven. Voor zichzelf en voor iedereen om hem heen. Omdat ze er volledig kunnen zijn. Voor zichzelf en voor die anderen. Zonder rare laagjes. Zonder gekke filters. Zonder bijbedoelingen of geheime agenda's.
Ontheiligen is dus geen beeldenstorm. Geen oude wijn in nieuwe zakken. Het is een bewustwordingsproces dat je alleen maar zelf in gang kunt zetten. Sommige boeken kunnen je inspireren. Maar eigenlijk hoef je alleen maar aan wat ontheiligde mensen te denken. En nee, hier geen namen. Bedenk die zelf maar. Wel een tip: volgens bepaalde instituten kunnen de meest ontheiligde mensen heilig zijn.
RSS Feed