Verzamelen is een diepgewortelde gewoonte. Bij sommige mensen neemt dat absurde vormen aan - en dan hoeft het niet per se over spullen te gaan. Er is natuurlijk ook niets op tegen om een appeltje voor de dorst te hebben. Maar hoeveel mensen heb je nodig voor je dorst naar aandacht en bevestiging? Hoeveel mensen voegen echt iets toe aan je leven? Voor hoeveel mensen beteken je meer dan een kop koffie of een etentje samen?
Er blijven allerlei figuren aan je klitten van wie je je kunt afvragen wat ze daar doen? Mensen die het moeilijker maken om echt te zijn wie je bent. Figuren die je voortdurend terugduwen in oude rollen, in oude patronen. Vrienden, familieleden, collega's die altijd precies dat stukje van je weten aan te spreken waar je je zwak voelt. Of onzeker. Die je twijfel over jezelf met perfect krachtvoer weten te voeden. Die je boos maken. Verdrietig. Types die je klein doen voelen.
Herkenbaar? Begin dan meteen nog met jezelf ontklitten. Weg met die figuren, die types, die onzekermakers op twee benen. Je raakt echt niets kwijt als ze er niet meer zijn. Naar jou luisteren? Deden ze toch al niet. Naar je omkijken? Waren ze toch al nooit mee bezig. Zich verdiepen in wat jou drijft? Nooit gedaan.
Jij bent het waard om te zijn wie je bent. Je hebt er recht op om te stralen. Om te schitteren. Om gezien te worden voor wie je echt bent. En daarom hoef je geen angst te hebben om alle types die dat in de weg staan, af te wijzen. Ze hebben je niets te bieden, behalve tegenwerking. Slechte lijm van nare plakkers.
Jezelf ontklitten begint bij jezelf. Bij het lef om echt te zijn wie je bent. Hoe meer je dat kunt - en iedereen kan het - hoe mee je zult zien dat je omringd wordt door mensen die je zien voor wie je bent. Die graag deel uitmaken van jouw leven. Juist omdat je bent wie je bent. Dat voelt heerlijk. Los. Vrij. En tegelijkertijd diep verbonden.