Vrijdagavond. De trein van Deventer naar Amsterdam. In Apeldoorn stapt een vrouw in. Klein, beetje gebogen. Ze heeft iets raars over zich. Alsof ze hier niet thuishoort. Een beetje schichtig en in zichzelf gekeerd.
De conducteur komt langs. Het blijkt dat ze niet heeft ingecheckt. Ze spreekt Engels en vertelt dat ze heer ov-chipkaart toch echt heeft opgeladen. De conducteur is vriendelijk en legt haar geduldig uit dat ze op het volgende station toch echt even moet uitstappen en nog moet inchecken.
Vijf minuten later vraagt de vrouw aan mij of ik Engels spreek. 'Yes, I do,' antwoord ik. Ze vertelt dat ze er niets van begrijpt, want ze is ervan overtuigd dat ze heeft ingecheckt. Als we samen nagaan wat er is gebeurd, blijkt dat ze bij Arriva heeft ingecheckt - die naam kent ze want Arriva is een OV-gigant in Groot-Brittannië. Samen bekijken we haar opties. Ze moet er in Amersfoort even uit, maar haalt ze dan haar bus nog wel die vanuit Duivendrecht naar Engeland rijdt. Gelukkig heeft ze nog drie kwartier over als ze de volgende trein neemt.
En dan begint ze te vertellen. Ze komt uit Apeldoorn waar ze naar de begrafenis van haar oude schoolvriend John is geweest. Hij is jaren geleden naar Nederland vertrokken en heeft haar verschillende Nederlandse steden leren kennen. Ze is even op en neer gereisd voor the final goodbye. Maar vooral ook om zijn dochters een hart onder de riem te steken.
De tranen biggelen over haar wangen. Tja, wat zeg je dan? Dat het prachtig is dat ze deze reis maakt om afscheid te nemen. Dat de dochters het vast geweldig vonden dat ze is gekomen. Dat het vast goed voelt om deze reis gemaakt te hebben. Dat ze straks in de bus misschien ook wel mensen tegenkomt met wie ze een praatje kan maken. En tot slot dat ik hoop dat ze de goede en mooie herinneringen aan John kan koesteren.
Ik heb de neiging om haar even vast te houden. Maar dat doe je niet met een vreemde, Engelse vrouw in de trein. Als we bijna in Amersfoort zijn, geeft ze me een hand en kijkt ze me recht aan. 'Ach,' denk ik, 'en nu moet je met al je verdriet nog dat hele eind naar Somerset.' Ze bedankt me en ik wens haar veel sterkte en goede reis.
Tja, nog een afscheid. Ze komt vast wel veilig thuis. Ik heb geen zin meer om te lezen. Ik mijmer tot ik in Duivendrecht uitstap. Het is kouder dan ik dacht.
De conducteur komt langs. Het blijkt dat ze niet heeft ingecheckt. Ze spreekt Engels en vertelt dat ze heer ov-chipkaart toch echt heeft opgeladen. De conducteur is vriendelijk en legt haar geduldig uit dat ze op het volgende station toch echt even moet uitstappen en nog moet inchecken.
Vijf minuten later vraagt de vrouw aan mij of ik Engels spreek. 'Yes, I do,' antwoord ik. Ze vertelt dat ze er niets van begrijpt, want ze is ervan overtuigd dat ze heeft ingecheckt. Als we samen nagaan wat er is gebeurd, blijkt dat ze bij Arriva heeft ingecheckt - die naam kent ze want Arriva is een OV-gigant in Groot-Brittannië. Samen bekijken we haar opties. Ze moet er in Amersfoort even uit, maar haalt ze dan haar bus nog wel die vanuit Duivendrecht naar Engeland rijdt. Gelukkig heeft ze nog drie kwartier over als ze de volgende trein neemt.
En dan begint ze te vertellen. Ze komt uit Apeldoorn waar ze naar de begrafenis van haar oude schoolvriend John is geweest. Hij is jaren geleden naar Nederland vertrokken en heeft haar verschillende Nederlandse steden leren kennen. Ze is even op en neer gereisd voor the final goodbye. Maar vooral ook om zijn dochters een hart onder de riem te steken.
De tranen biggelen over haar wangen. Tja, wat zeg je dan? Dat het prachtig is dat ze deze reis maakt om afscheid te nemen. Dat de dochters het vast geweldig vonden dat ze is gekomen. Dat het vast goed voelt om deze reis gemaakt te hebben. Dat ze straks in de bus misschien ook wel mensen tegenkomt met wie ze een praatje kan maken. En tot slot dat ik hoop dat ze de goede en mooie herinneringen aan John kan koesteren.
Ik heb de neiging om haar even vast te houden. Maar dat doe je niet met een vreemde, Engelse vrouw in de trein. Als we bijna in Amersfoort zijn, geeft ze me een hand en kijkt ze me recht aan. 'Ach,' denk ik, 'en nu moet je met al je verdriet nog dat hele eind naar Somerset.' Ze bedankt me en ik wens haar veel sterkte en goede reis.
Tja, nog een afscheid. Ze komt vast wel veilig thuis. Ik heb geen zin meer om te lezen. Ik mijmer tot ik in Duivendrecht uitstap. Het is kouder dan ik dacht.
RSS Feed
