Een reis naar ergens waar je nog nooit eerder was, brengt je even in een staat van onbevangenheid. Je ziet, ruikt, voelt, hoort en proeft allerlei zaken die je nog nooit eerder had ervaren. Je bent voor een deel van je reis weer even het kind dat een wereld vol nieuwe dingen ziet. En dat is heerlijk. Het kan je het gevoel geven dat je zweeft.
Die nieuwe ervaringen brengen je terug naar de tijd dat je een klein kind was. Er viel nog van alles te ontdekken. Niets lag vast, de wereld lag voor je open. En met een beetje geluk heb je ouders die juist dat koesteren in hun kroost. Die niet denken vanuit blauwdrukken, prestatiedrang en uitgestippelde paden. Voor kinderen is er niets heerlijker dan te ontdekken dat er iedere dag, iedere moment iets nieuws te ontdekken. Kijk maar eens goed naar de gezichtjes van kinderen die aan het ontdekken zijn. Daarin zie je geluk.
Dat naïeve, dat onbevangene, die oprechte en volkomen echte belangstelling raken we als volwassene vaak kwijt. Jammer. Want daarmee verspelen we onze natuurlijke nieuwsgierigheid en vooral ook ons ingebakken vermogen om te verbinden. Als volwassene zijn we vaak ontbonden; de connectie kwijt met het leven en alles wat dat waardevol maakt. En dan zijn er ingrepen nodig van specialisten in verbinden, al dan niet vergoed door de eerdergenoemde verzekeraars.
Wat mij betreft moeten we het avontuur blijven zoeken. En daarvoor hoef je echt niet op reis. Het allereerst een kwestie van state of mind. Besluiten dat je dat wilt. Dat je verwachtingsvol in het leven durft te staan. Zonder cynisme, zonder pessimisme. Vanuit de volle overtuiging dat het leven van alles voor je in petto heeft. Of je nu acht bent of achtentachtig.
Wie weet ben je dan over vijftien jaar wel keeper van het nationale elftal van Zuid-Afrika. Of net naar Friesland vertrokken als nieuwe belofte van sc Heerenveen. Kortom, zie je hele leven als een ontdekkingsreis. Aan jou de keus...