Waar ik ben geboren ligt het land van de leegte. En dat doet wat met een mens. Als je opgroeit op een plek waar het meeste kabaal komt van opvliegende groepen ganzen, ben je wel wat stilte gewend. Ik hou van de leegte en ik hou van de stilte. Ik maak graag een praatje en hou ook van een goed gesprek, maar mijn leven hoeft niet voortdurend met lawaai gevuld te worden.
Het mooiste van de leegte is dat je voortdurend tot de ontdekking komt dat die leegte helemaal niet zo leeg is. Er is altijd wel iets van geluid. Ik heb ooit eens ergens gelezen dat volkomen stilte gekmakend is. Dat kan ik me goed voorstellen. Leegte. stilte kun je natuurlijk ook alleen maar ervaren als er eerst wat meer 'volte' of geluid is. Er moet iets van contrast zijn.
Wat misschien nog wel het allerfijnst is: de leegte in jezelf opzoeken. En dan bedoel ik niet het gevoel van ontheemd of eenzaam zijn, of het idee dat van alles wat je onderneemt niets ertoe doet (wat sowieso nooit waar is). Nee, dan bedoel ik het opzoeken van de stilte in jezelf. Het volstrekte 'zijn'. Dat brengt het gevoel met zich mee dat alles goed is. Noem het balans, noem het harmonie; noem het zen of chi, het is de leegte die je duidelijk maakt dat je verbonden bent. Met alles, met iedereen.
Om die leegte te vinden heb je stilte nodig. Dat kan buiten en dan is de omgeving waar ik ooit ter wereld kwam in het uiterste Noorden van Friesland, aan de Waddenkust, een prima plek. Maar het kan overal. Leegte om je heen helpt wel, want een stimulerende omgeving werkt mee. Dat merkte ik vanochtend toen ik met Sipke de hond richting Lauwersmeer liep. Niet dat het daar volledig stil is. Integendeel. Foeragerende vogels maken veel kabaal. Maar dat is lawaai dat even duurt en daarna weer de stilte benadrukt. Waarna je weer in het genot van de leegte duikelt. Ik kan het iedereen aanraden. Niet voor niets heet het natuurkampeerterrein waar we een huisje hebben gevonden - in het lege Noordelijke land bij Dokkumer Nieuwe Zijlen - 'It Dreamlân'. Het Droomland. En de eigenaren geven ieder jaar een paar mensen de mogelijkheid om hier hun droom te verwezenlijken. Omdat zij weten hoe het werkt. De leegte.
Het mooiste van de leegte is dat je voortdurend tot de ontdekking komt dat die leegte helemaal niet zo leeg is. Er is altijd wel iets van geluid. Ik heb ooit eens ergens gelezen dat volkomen stilte gekmakend is. Dat kan ik me goed voorstellen. Leegte. stilte kun je natuurlijk ook alleen maar ervaren als er eerst wat meer 'volte' of geluid is. Er moet iets van contrast zijn.
Wat misschien nog wel het allerfijnst is: de leegte in jezelf opzoeken. En dan bedoel ik niet het gevoel van ontheemd of eenzaam zijn, of het idee dat van alles wat je onderneemt niets ertoe doet (wat sowieso nooit waar is). Nee, dan bedoel ik het opzoeken van de stilte in jezelf. Het volstrekte 'zijn'. Dat brengt het gevoel met zich mee dat alles goed is. Noem het balans, noem het harmonie; noem het zen of chi, het is de leegte die je duidelijk maakt dat je verbonden bent. Met alles, met iedereen.
Om die leegte te vinden heb je stilte nodig. Dat kan buiten en dan is de omgeving waar ik ooit ter wereld kwam in het uiterste Noorden van Friesland, aan de Waddenkust, een prima plek. Maar het kan overal. Leegte om je heen helpt wel, want een stimulerende omgeving werkt mee. Dat merkte ik vanochtend toen ik met Sipke de hond richting Lauwersmeer liep. Niet dat het daar volledig stil is. Integendeel. Foeragerende vogels maken veel kabaal. Maar dat is lawaai dat even duurt en daarna weer de stilte benadrukt. Waarna je weer in het genot van de leegte duikelt. Ik kan het iedereen aanraden. Niet voor niets heet het natuurkampeerterrein waar we een huisje hebben gevonden - in het lege Noordelijke land bij Dokkumer Nieuwe Zijlen - 'It Dreamlân'. Het Droomland. En de eigenaren geven ieder jaar een paar mensen de mogelijkheid om hier hun droom te verwezenlijken. Omdat zij weten hoe het werkt. De leegte.
RSS Feed