Vorige week en de week daarvoor zat ik drie dagen in de gevangenis. Eerst in Sassenheim; daarna in Veenhuizen. Samen met Jaap Stahlie, Desmond Read, Jesaja, Jan Erik Fokke en Gijs Advokaat beleefden we twee keer drie hele bijzondere dagen met de jongeren die in die justitiële jeugdinrichtingen verblijven (of verbleven, want een aantal van hen is inmiddels al weer vrij).
Werken met deze jongeren is elke keer weer een unieke ervaring. In de basis is het eenvoudig (en dat is het allermoeilijkste schreef ik al eens hier), want deze jongeren hebben allemaal een hele sterke antenne voor echtheid. Als je pretenties hebt, vergeet het dan maar. Prikken ze feilloos doorheen. Wat je doet en hoe je je voordoet moet honderd procent waarachtig zijn.
Juist omdat veel van deze jongeren dingen hebben geflikt waar niemand trots op mag zijn, proberen wij met hen een heel persoonlijk iets te creëren waarop ze wel trots zijn. En dat lukt bijna al deze jongens. Ondanks groeps- en tijdsdruk. Ondanks beperkt schrijfvermogen. Ondanks alle gedragsproblemen en stoornissen waar ze last van kunnen hebben. De luiken die ze hebben opgetrokken om zichzelf of anderen te beschermen, gaan even omlaag. Ze onthullen zich.
En dan mogen wij even in hun hart kijken. Ze schrijven aan hun moeder, hun broers, zussen, neven, nichten. Hartverscheurende teksten soms. Vol spijt, vol excuses en vol wensen om het in de toekomst beter te doen. Om de valkuilen te vermijden en - dat vind ik het allermooist - vooral met de behoefte om hun naasten geen verdriet meer te doen.
De posters die ze maken - van iedere poster wordt maar 1 exemplaar gedrukt en die krijgen zij - kan ik hier niet tonen. Maar de manier waarop Jaap Stahlie ze portretteert geeft een kijkje in hun ziel. In wie ze echt zijn. De combinatie van die foto's met hun zelfgeschreven teksten - toegegeven, met een beetje hulp van rappers Desmond en Jesaja en mijzelf, zijn indrukwekkend. Ze geven hoop. Ze tonen trots.
De posters zijn voor de jongeren een symbool van eigenwaarde. Ze zijn staan voor een gebaar van hen zelf voor vele anderen. Daarmee is niet goedgemaakt wat ze hebben gedaan. Maar het is wel een opening naar een hoopvolle toekomst. Ze zijn tijdens de workshop en bij het zien van hun posters even ontluikt. En ik kan alleen maar hopen en wensen dat dat proces zich voortzet. Want als je jezelf weet te onthullen, van je al dan niet dikke huls ontdoet, ga je langzaam maar zeker zien en laten zien dat je de wereld ook echt iets goeds te bieden hebt.
Werken met deze jongeren is elke keer weer een unieke ervaring. In de basis is het eenvoudig (en dat is het allermoeilijkste schreef ik al eens hier), want deze jongeren hebben allemaal een hele sterke antenne voor echtheid. Als je pretenties hebt, vergeet het dan maar. Prikken ze feilloos doorheen. Wat je doet en hoe je je voordoet moet honderd procent waarachtig zijn.
Juist omdat veel van deze jongeren dingen hebben geflikt waar niemand trots op mag zijn, proberen wij met hen een heel persoonlijk iets te creëren waarop ze wel trots zijn. En dat lukt bijna al deze jongens. Ondanks groeps- en tijdsdruk. Ondanks beperkt schrijfvermogen. Ondanks alle gedragsproblemen en stoornissen waar ze last van kunnen hebben. De luiken die ze hebben opgetrokken om zichzelf of anderen te beschermen, gaan even omlaag. Ze onthullen zich.
En dan mogen wij even in hun hart kijken. Ze schrijven aan hun moeder, hun broers, zussen, neven, nichten. Hartverscheurende teksten soms. Vol spijt, vol excuses en vol wensen om het in de toekomst beter te doen. Om de valkuilen te vermijden en - dat vind ik het allermooist - vooral met de behoefte om hun naasten geen verdriet meer te doen.
De posters die ze maken - van iedere poster wordt maar 1 exemplaar gedrukt en die krijgen zij - kan ik hier niet tonen. Maar de manier waarop Jaap Stahlie ze portretteert geeft een kijkje in hun ziel. In wie ze echt zijn. De combinatie van die foto's met hun zelfgeschreven teksten - toegegeven, met een beetje hulp van rappers Desmond en Jesaja en mijzelf, zijn indrukwekkend. Ze geven hoop. Ze tonen trots.
De posters zijn voor de jongeren een symbool van eigenwaarde. Ze zijn staan voor een gebaar van hen zelf voor vele anderen. Daarmee is niet goedgemaakt wat ze hebben gedaan. Maar het is wel een opening naar een hoopvolle toekomst. Ze zijn tijdens de workshop en bij het zien van hun posters even ontluikt. En ik kan alleen maar hopen en wensen dat dat proces zich voortzet. Want als je jezelf weet te onthullen, van je al dan niet dikke huls ontdoet, ga je langzaam maar zeker zien en laten zien dat je de wereld ook echt iets goeds te bieden hebt.
RSS Feed