Ieder mens is opgetuigd. Kun je niks aan doen. Althans, in eerste instantie. Je krijgt van alles mee van de mensen die je omringen. En dat is meestal best goed. En soms helemaal niet. Je bent gevormd, misvormd. Misschien voel je je zelfs vormeloos. Of juist heel goed gevormd en ben je trots op wie je bent geworden.
Er komt een moment in je leven dat je je bewust gaat worden van waarmee je bent opgetuigd. En of je daar blij mee bent of juist niet. Het leven, je ontwikkeling vraagt van jou om je daar een mening over te vormen. En de kans is groot dat die mening in de loop van de jaren verandert. Waar je eerst de behoefte had om neer te kijken op de strengheid of juist de losheid van je ouders, komt er vaak de fase waarin je de mooie kanten ervan gaat zien. Wat het je heeft gebracht. Welke eigenschappen zich daardoor bij jou hebben gevormd.
Toch ben je er dan nog lang niet. Alleen al vanwege het feit dat wat je kunt optuigen, je ook weer kunt onttakelen (ha, daar is het kernbegrip van de titel...). Want het fijne is dat je uiteindelijk zelf mag kiezen wat je wel en niet wilt houden. Nou snap ik ook wel dat het zo een beetje simplistisch klinkt. En toch.
Jezelf onttakelen is een mooi proces. Wat heb je nou eigenlijk nodig van die oude gewoontes? Van die trekjes? Die nukken? Die allergische reactie die je al-tijd op bepaalde mensen hebt? De automatische modus waar je in schiet als je partner, je moeder, je zoon of dochter iets zegt of doet dat je raakt?
Is dat wie je echt wilt zijn? Is dat precies hoe je wilt overkomen? Wilt reageren? Vast niet, want dat soort reacties vloeit direct uit oude patronen. Uit de dingen waarmee je bent opgetuigd.
Dus onttakel jezelf. Stink er niet meer in. Neem wat afstand en kijk naar wat eraf kan. Gokje: best veel. En dan... ontspan. Haal adem. Alleen al door er zo naar te kijken ben je jezelf al aan het onttakelen. De bewustwording is begonnen. Nu doorzetten, dan ga je langzaam maar zeker voelen dat je steeds harder gaat. En nog harder. En nog moeitelozer. Je kijkt nog eens naar jezelf en je denkt: Wow, dat gaat lekker.
Er komt een moment in je leven dat je je bewust gaat worden van waarmee je bent opgetuigd. En of je daar blij mee bent of juist niet. Het leven, je ontwikkeling vraagt van jou om je daar een mening over te vormen. En de kans is groot dat die mening in de loop van de jaren verandert. Waar je eerst de behoefte had om neer te kijken op de strengheid of juist de losheid van je ouders, komt er vaak de fase waarin je de mooie kanten ervan gaat zien. Wat het je heeft gebracht. Welke eigenschappen zich daardoor bij jou hebben gevormd.
Toch ben je er dan nog lang niet. Alleen al vanwege het feit dat wat je kunt optuigen, je ook weer kunt onttakelen (ha, daar is het kernbegrip van de titel...). Want het fijne is dat je uiteindelijk zelf mag kiezen wat je wel en niet wilt houden. Nou snap ik ook wel dat het zo een beetje simplistisch klinkt. En toch.
Jezelf onttakelen is een mooi proces. Wat heb je nou eigenlijk nodig van die oude gewoontes? Van die trekjes? Die nukken? Die allergische reactie die je al-tijd op bepaalde mensen hebt? De automatische modus waar je in schiet als je partner, je moeder, je zoon of dochter iets zegt of doet dat je raakt?
Is dat wie je echt wilt zijn? Is dat precies hoe je wilt overkomen? Wilt reageren? Vast niet, want dat soort reacties vloeit direct uit oude patronen. Uit de dingen waarmee je bent opgetuigd.
Dus onttakel jezelf. Stink er niet meer in. Neem wat afstand en kijk naar wat eraf kan. Gokje: best veel. En dan... ontspan. Haal adem. Alleen al door er zo naar te kijken ben je jezelf al aan het onttakelen. De bewustwording is begonnen. Nu doorzetten, dan ga je langzaam maar zeker voelen dat je steeds harder gaat. En nog harder. En nog moeitelozer. Je kijkt nog eens naar jezelf en je denkt: Wow, dat gaat lekker.
RSS Feed