Hoe vaak denk je niet 'Was ik maar ergens anders'. Stress op je werk. Ruzie thuis. File. Vertraging bij de NS. Plensbui terwijl je net met de hond buiten bent. Je grote liefde ziet je niet (meer) zitten. Je web van leugens stort in. Crisis thuis. Crisis op je werk. Crisis in de kroeg. Crisis in Europa. Crisis in de wereld. Nee, soms lijkt het of je maar beter in je eentje op Rottumerplaat kunt zitten. Hoewel... Godfried Bomans (wie kent hem nog?) schijnt er bijna gek geworden te zijn.
Als je hier bent, ben je niet ergens anders. Waarheid als een koe. En toch vinden we het lastig om die runderlogica echt onder ogen te zien. Helemaal hier zijn valt niet mee. Het betekent namelijk dat je bereid bent in totaal 'in het moment' te zijn. Met al onze drukten en bezigheden en afleidingsmanoeuvres en digitale gadgets en virtuele werelden lijkt dat steeds ingewikkelder te worden.
Ik las kortgeleden een uitspraak van iemand: 'Als ik met iemand in gesprek ben en ik zie dat hij of zij z'n smartphone checkt, loop ik weg zonder iets te zeggen'. Dat snap ik. En ik vrees dat diegene bij mij ook wel eens weggelopen zou zijn. Het doet me trouwens ook denken aan een prachtig boekje van Connie Palmen met de titel 'Echt contact is niet de bedoeling'. Als je nu echt hier bent, ontkom je er niet aan ook echt contact te maken.
Is het alleen oppervlakkigheid? Is het haast? Is het - al dan niet valse - bescheidenheid? Is het calvinisme (nog zoveel te doen en alles MOET af)? Komt het doordat we nooit meer in een kerk komen? Doordat onze sociale structuren losgetrild zijn? Doordat we meer en meer gedwongen zijn om allerlei keuzes zelf te maken? Dus door keuzestress. Welke ziektekostenverzekeraar? Welke energieleverancier? Welke kabelmaatschappij? Welke mobiele aanbieder? Waar regel ik zorg voor mijn oude ouders? Waar kan ik terecht met mijn lastige puber en wordt dat nog wel betaald? Tot welk bedrag zal ik me verzekeren voor de eventuele ziekte van mijn medewerkers? Hoe ga ik mijn pensioen regelen?
Tegelijkertijd weet iedereen diep van binnen (ja, dat weten we echt) dat we sterker zijn als we samen zijn. Dat we ons gesteund weten door de anderen. Dat verbinding maakt dat we onze meerwaarde voelen. In het samen zijn kunnen we het alledaagse, maar ook het ridicule en het confronterende, het kwaadaardige en het onbegrijpelijke overstijgen.
Als we de moed hebben om zo vaak mogelijk helemaal te willen zijn waar we zijn en ook dat beseffen wat dat betekent, kunnen we heel veel voor elkaar betekenen. Omdat je, als je nu echt helemaal hier wilt zijn, ook echt helemaal hier en nu kunt voelen wat de ander voelt. Je zou kunnen zeggen dat je dan bijna de ander kunt zijn, zo dichtbij kun je dan komen. Niets is zo krachtig en troostrijk en energie- en liefdevol als dat. Ach, eigenlijk hebben we dat besef allemaal wel. Iedereen die een relatie heeft (gehad) weet hoe diep je je verbonden kunt voelen. En ook hoe ver je van elkaar vandaan kunt raken.
Door helemaal te willen zijn waar je bent, kunnen we kloven overbruggen. Kunnen we stiltes doorbreken. Kunnen we onbegrip doorbreken. Verdriet de ruimte geven. Boosheid kanaliseren. Een glimlach veroorzaken. Makkelijk is het lang niet altijd. Maar als we blijven oefenen worden we er steeds beter in. En geloof mij, daar wordt uiteindelijk onze wereld die soms zo lelijk lijkt, elke keer weer mooier van.
Als je hier bent, ben je niet ergens anders. Waarheid als een koe. En toch vinden we het lastig om die runderlogica echt onder ogen te zien. Helemaal hier zijn valt niet mee. Het betekent namelijk dat je bereid bent in totaal 'in het moment' te zijn. Met al onze drukten en bezigheden en afleidingsmanoeuvres en digitale gadgets en virtuele werelden lijkt dat steeds ingewikkelder te worden.
Ik las kortgeleden een uitspraak van iemand: 'Als ik met iemand in gesprek ben en ik zie dat hij of zij z'n smartphone checkt, loop ik weg zonder iets te zeggen'. Dat snap ik. En ik vrees dat diegene bij mij ook wel eens weggelopen zou zijn. Het doet me trouwens ook denken aan een prachtig boekje van Connie Palmen met de titel 'Echt contact is niet de bedoeling'. Als je nu echt hier bent, ontkom je er niet aan ook echt contact te maken.
Is het alleen oppervlakkigheid? Is het haast? Is het - al dan niet valse - bescheidenheid? Is het calvinisme (nog zoveel te doen en alles MOET af)? Komt het doordat we nooit meer in een kerk komen? Doordat onze sociale structuren losgetrild zijn? Doordat we meer en meer gedwongen zijn om allerlei keuzes zelf te maken? Dus door keuzestress. Welke ziektekostenverzekeraar? Welke energieleverancier? Welke kabelmaatschappij? Welke mobiele aanbieder? Waar regel ik zorg voor mijn oude ouders? Waar kan ik terecht met mijn lastige puber en wordt dat nog wel betaald? Tot welk bedrag zal ik me verzekeren voor de eventuele ziekte van mijn medewerkers? Hoe ga ik mijn pensioen regelen?
Tegelijkertijd weet iedereen diep van binnen (ja, dat weten we echt) dat we sterker zijn als we samen zijn. Dat we ons gesteund weten door de anderen. Dat verbinding maakt dat we onze meerwaarde voelen. In het samen zijn kunnen we het alledaagse, maar ook het ridicule en het confronterende, het kwaadaardige en het onbegrijpelijke overstijgen.
Als we de moed hebben om zo vaak mogelijk helemaal te willen zijn waar we zijn en ook dat beseffen wat dat betekent, kunnen we heel veel voor elkaar betekenen. Omdat je, als je nu echt helemaal hier wilt zijn, ook echt helemaal hier en nu kunt voelen wat de ander voelt. Je zou kunnen zeggen dat je dan bijna de ander kunt zijn, zo dichtbij kun je dan komen. Niets is zo krachtig en troostrijk en energie- en liefdevol als dat. Ach, eigenlijk hebben we dat besef allemaal wel. Iedereen die een relatie heeft (gehad) weet hoe diep je je verbonden kunt voelen. En ook hoe ver je van elkaar vandaan kunt raken.
Door helemaal te willen zijn waar je bent, kunnen we kloven overbruggen. Kunnen we stiltes doorbreken. Kunnen we onbegrip doorbreken. Verdriet de ruimte geven. Boosheid kanaliseren. Een glimlach veroorzaken. Makkelijk is het lang niet altijd. Maar als we blijven oefenen worden we er steeds beter in. En geloof mij, daar wordt uiteindelijk onze wereld die soms zo lelijk lijkt, elke keer weer mooier van.
RSS Feed