Heerlijk, het regent

Regen is lekker. Laten we dat nou gewoon maar eens afspreken. Regent spoelt van alles weg en dat is best wel eens goed. Neem nou de herfstbladeren. Voor zover die niet door groenwerkers met bladblazers in ter compostering in een of andere aanhanger achter een trekker zijn verdwenen, hebben die een belangrijke functie in de natuur: voeding. Eerst moet het rotten en dan gaat het voeden. Dat had trouwens ook de titel van deze blogpost kunnen zijn.
Met ons besef van groei, met onze bewustwording is het eigenlijk niet anders. Om jezelf te kunnen voeden op spiritueel vlak, moet je eerst heel veel ouwe shit wel laten spoelen. Iedereen kan de manier vinden die voor hem of haar het beste werkt. De een heeft een herfststorm met keiharde regen nodig, de ander leert zijn weg vinden in de dichte mist. 
Ik hou van regen omdat die zo lekker nat is. Regen geeft je een fysieke ervaring waar je niet omheen kunt (tenzij je binnen blijft of gaat schuilen). Regen staat symbool voor de onontkoombare dingen in het leven. De dingen waar je op de een of andere manier mee moet leren leven. Het is er en je zoekt er maar een antwoord op. Een paraplu, een regenpak met zuidwester, of gewoon nat worden tot op je huid. 
De symbolische regenbuien die je leven treffen roepen allerlei vragen op. Ze plaatsen je heel dichtbij jezelf en vaak ook dichtbij anderen. Dat is mooi, zelfs al is het lang niet altijd makkelijk. Dichtbij jezelf en anderen komen betekent verbinding maken. En dat hebben we nodig. Zoals regen je kan verbinden met wat er buiten gebeurt, kan de spreekwoordelijk regenbui ervoor zorgen dat je jezelf en de ander ziet staan. Of ziet zitten. 
'Who'll stop the rain?' vroeg Creedence Clearwater Revival zich decennia geleden al retorisch af. Laat het maar lekker vragen regenen. Die zijn goed voor ons. Vooral als we ze delen. Voor vragen kun je nou eenmaal niet schuilen. Maar je kunt wel samen onder de paraplu erover nadenken. Heerlijk, die regen.