Het is herfst, dus we moeten het even over loslaten hebben. Of overgave, dat is misschien een beter woord. Zoals de verkleurende bladeren weinig andere keus hebben dan zich over te geven aan de grillen van de herfstwind en -regen. In ons mensenleven is het op de keper beschouwd niet zo heel veel anders. Het merendeel van wat zich afspeelt kun je nauwelijks beïnvloeden. En vaak ook niet bevatten. Vorig jaar rond deze tijd ging Wilbert zomaar dood. Niet te volgen, dus dat moet je dan maar loslaten. En toch grijpt Wilbert mij nog regelmatig bij m'n kladden. Om nog even een discussietje aan te gaan vanaf de plek waar hij nu is.
Loslaten betekent dat je niet meer vasthoudt. Dat je je niet meer vastklampt aan alle zogenaamde zekerheden van het leven. Want zeg nou zelf, hoe zeker zijn die eigenlijk? Zeker is dat je hier gekomen bent en zeker is dat je hier weer weggaat. Waarheen? Hoe? Wanneer? De meeste mensen weten dat niet. En wie het wel weet, is vaak niet blij met die wetenschap. Omdat die vraagt om veel, heel veel los te laten. Kijk maar naar het bijzondere tv-programma 'Over mijn lijk'.
Gisteren kwam mijn vrouw naar boven: 'Er staan twee mensen voor de deur en die willen even met je praten. Ze zeggen dat jij wel interesse hebt in wat zij te vertellen hebben.' Jehova's getuigen, ik wist het meteen. Ik was met m'n financiën bezig, dus had eigenlijk geen zin. Maar goed, ze vroegen naar mij en dan zeg ik geen 'nee'. Even loslaten dus. Ik liep de trap af en had vervolgens een zeer geanimeerd gesprek met hen. Ik deel hun overtuiging niet en dat zei ik ook, maar ik heb respect voor hun keuze om langs de deuren te gaan om diezelfde overtuiging met anderen te delen. Na een minuut of zeven rondden we het gesprek af (of beter: dat deden zij).
Zeven minuten, laat het acht geweest zijn. De man en de vrouw liepen met een licht glimlach op hun gezicht weg. En ik liep met een glimlach de huiskamer in. Zo'n kleine moeite.
Wat mij betreft halen we allemaal de hakken uit het zand en gaan we even mee met wat het ook is. Een praatje op de bushalte (nee, laat die mobiel maar ff rinkelen - ze bellen straks wel terug). Iemand van een callcenter die belt over energietarieven (ik maak er een sport van om zo iemand ook met een glimlach af te wimpelen. En dat lukt meestal. Ik heb zelfs wel eens een schaterlach aan de andere kant van de lijn gehad). Als we allemaal een tikkeltje meegaander worden, wordt het eens stuk aangenamer om ons heen. Wat springeriger, wat darteler. Een beetje zoals een herfstblad dat meegenomen wordt door de wind. Hou dat maar in gedachten.
Loslaten betekent dat je niet meer vasthoudt. Dat je je niet meer vastklampt aan alle zogenaamde zekerheden van het leven. Want zeg nou zelf, hoe zeker zijn die eigenlijk? Zeker is dat je hier gekomen bent en zeker is dat je hier weer weggaat. Waarheen? Hoe? Wanneer? De meeste mensen weten dat niet. En wie het wel weet, is vaak niet blij met die wetenschap. Omdat die vraagt om veel, heel veel los te laten. Kijk maar naar het bijzondere tv-programma 'Over mijn lijk'.
Gisteren kwam mijn vrouw naar boven: 'Er staan twee mensen voor de deur en die willen even met je praten. Ze zeggen dat jij wel interesse hebt in wat zij te vertellen hebben.' Jehova's getuigen, ik wist het meteen. Ik was met m'n financiën bezig, dus had eigenlijk geen zin. Maar goed, ze vroegen naar mij en dan zeg ik geen 'nee'. Even loslaten dus. Ik liep de trap af en had vervolgens een zeer geanimeerd gesprek met hen. Ik deel hun overtuiging niet en dat zei ik ook, maar ik heb respect voor hun keuze om langs de deuren te gaan om diezelfde overtuiging met anderen te delen. Na een minuut of zeven rondden we het gesprek af (of beter: dat deden zij).
Zeven minuten, laat het acht geweest zijn. De man en de vrouw liepen met een licht glimlach op hun gezicht weg. En ik liep met een glimlach de huiskamer in. Zo'n kleine moeite.
Wat mij betreft halen we allemaal de hakken uit het zand en gaan we even mee met wat het ook is. Een praatje op de bushalte (nee, laat die mobiel maar ff rinkelen - ze bellen straks wel terug). Iemand van een callcenter die belt over energietarieven (ik maak er een sport van om zo iemand ook met een glimlach af te wimpelen. En dat lukt meestal. Ik heb zelfs wel eens een schaterlach aan de andere kant van de lijn gehad). Als we allemaal een tikkeltje meegaander worden, wordt het eens stuk aangenamer om ons heen. Wat springeriger, wat darteler. Een beetje zoals een herfstblad dat meegenomen wordt door de wind. Hou dat maar in gedachten.
RSS Feed