Wie? Ik? Moet ik mezelf onthufteren? Hoezo? Ik ben toch een aardig mens? Kijk, dat is het aardige van dit soort terminologie. Het schept meteen onderscheid. De mensen die hufterig zijn - volgens die andere mensen - zien zichzelf niet zo of ze zitten er niet mee. De mensen die niet hufterig zijn - zo zien ze zichzelf meestal - zitten er enorm mee als ze dat etiket opgeplakt krijgen.
Hufter. Het komt ergens vandaan. Het heeft een tamelijk negatieve klank - hoewel het vroeger vooral bangerik of zwakkeling betekende. En die betekenis zit er nog steeds wel enigszins in. Denk maar aan verkeershufter. Dat is toch vooral iemand die niet bereid is om zich aan de regels en de normen van het verkeer te conformeren.
Maar als je nou eens zou stil staan bij de hufter in jezelf. Want in ieder mens schuilt ook een hufter. Bij de een komt die wat subtieler naar buiten dan bij de ander. Maar de kop opsteken doet ie bij tijd en wijle. Dus wanneer ben ik een hufter? En wanneer ben jij dat? Ik weet zeker dat je die vraag nu al met een paar voorbeelden hebt beantwoord.
Het is niet erg om dat van jezelf te zien. Sterker, als je de hufter in jezelf hebt ontdekt en de momenten kunt zien waarop die naar buiten komt, begin je 'm al aardig onder controle te krijgen (en ja, de hufter is over het algemeen een man. Wie wil mag onthufteren ook vervangen door ontbitchen of iets vergelijkbaars).
Jezelf onthufteren gebeurt geleidelijk en min of meer automatisch als je je gaat realiseren dat er eigenlijk niet zoveel zelf is. Anders gezegd: hoe meer je zelf verdwijnt, hoe minder kansen de hufter krijgt. Hoe stiller en kleiner je ego wordt, hoe meer de hufter en de bitch gaan krimpen.
Als je nog verder kijkt, zie je dat ze eigenlijk helemaal niet bestaan. Het zijn projecties, spiegelingen. Daarom is bespiegelen ook zo goed. Kan je niet genoeg doen. En er zijn zat wijzen uit oude en nieuwe tijden die je daar graag bij helpen. Blijkt dat onthufteren ineens iets te zijn dat heel eenvoudig is. Nog een tip: probeer even te glimlachen als je de hufter voelt opkomen. Geheid dat ie heel hard wegloopt.
Hufter. Het komt ergens vandaan. Het heeft een tamelijk negatieve klank - hoewel het vroeger vooral bangerik of zwakkeling betekende. En die betekenis zit er nog steeds wel enigszins in. Denk maar aan verkeershufter. Dat is toch vooral iemand die niet bereid is om zich aan de regels en de normen van het verkeer te conformeren.
Maar als je nou eens zou stil staan bij de hufter in jezelf. Want in ieder mens schuilt ook een hufter. Bij de een komt die wat subtieler naar buiten dan bij de ander. Maar de kop opsteken doet ie bij tijd en wijle. Dus wanneer ben ik een hufter? En wanneer ben jij dat? Ik weet zeker dat je die vraag nu al met een paar voorbeelden hebt beantwoord.
Het is niet erg om dat van jezelf te zien. Sterker, als je de hufter in jezelf hebt ontdekt en de momenten kunt zien waarop die naar buiten komt, begin je 'm al aardig onder controle te krijgen (en ja, de hufter is over het algemeen een man. Wie wil mag onthufteren ook vervangen door ontbitchen of iets vergelijkbaars).
Jezelf onthufteren gebeurt geleidelijk en min of meer automatisch als je je gaat realiseren dat er eigenlijk niet zoveel zelf is. Anders gezegd: hoe meer je zelf verdwijnt, hoe minder kansen de hufter krijgt. Hoe stiller en kleiner je ego wordt, hoe meer de hufter en de bitch gaan krimpen.
Als je nog verder kijkt, zie je dat ze eigenlijk helemaal niet bestaan. Het zijn projecties, spiegelingen. Daarom is bespiegelen ook zo goed. Kan je niet genoeg doen. En er zijn zat wijzen uit oude en nieuwe tijden die je daar graag bij helpen. Blijkt dat onthufteren ineens iets te zijn dat heel eenvoudig is. Nog een tip: probeer even te glimlachen als je de hufter voelt opkomen. Geheid dat ie heel hard wegloopt.
RSS Feed