Opzij, opzij, opzij. Maak plaats, maak plaats, maak plaats. Wij hebben... Nou ja, je kunt het liedje zelf wel afmaken denk ik. Herman van Veen wist de tijdgeest in 1979 al goed te treffen. En er is sinds dat jaar heel veel veranderd. En ook weer heel veel niet. Man, man, man, wat hebben we een haast met z'n allen. Daarom alleen al reis ik graag met het openbaar vervoer. Met die vertragingen valt het echt wel mee - en ik spreek uit jarenlange ervaring. Dat heerlijke gevoel van niet hoeven, lekker mijmeren, fijn schrijven of ingewikkelde zaken al lichtjes door het landschap denderend doordenken. Dat is onbetaalbaar (ik verwacht wel dat de NS me binnenkort benadert om ook eens iets voor hen te schrijven...).
Het is bijna net zo lekker als langzaam lopen. Dat ben ik mezelf aan het leren sinds ik daarover een prachtig boekje las met de titel Walking with awareness. Dat klinkt dan meteen of er iemand met je meeloopt. Misschien is dat ook wel zo. Want door langzaam te lopen, gaat je bewustzijn open. In het begin is het even wennen. Gelukkig helpt Sipke de hond goed - hij wordt wat ouder dus heeft meer tijd nodig om goed te snuffelen. Langzaam lopen helpt om veel meer te ervaren. In en buiten jezelf. Zo zag ik gisteren ineens een piepjong blaadje aan een boom en dat was zo groen, daar zijn geen woorden voor. Zo klein, zo kwetsbaar, zo fris. En op weg naar de herfst waarin het een hele nieuwe rol krijgt in de natuur.
Het voelt trouwens ook gewoon heel fijn aan je voeten als je langzaam loopt. Je voelt hoe het landschap onder je voetdelen verglijdt. De druk die verschuift van je tenen en dan geleidelijk naar je hiel. Je ene voet die even zweeft als de andere nog op de grond is. Je ervaart ineens dat je loopt zoals je dat ooit deed toen je het leerde. Met als grootste verschil dat je het nu gebruikt om je bewust te worden. Van je lopen, van de geuren, de geluiden, wat je ziet en wat je voelt. En vooral en bovenal van al die gedachten die met raketsnelheid door je hoofd razen. Allemachtig. Die krijg je niet stil door te zeggen dat ze moeten stoppen. Dat lukt alleen als je zelf fysiek stopt. Dus heel bewust gaat lopen. Of zitten. Of staan.
Ik vinid het een wondertje, dat bewust lopen. Ik merk dat zo nu en dan zelfs die maalstroom van gedachten even bedaart. Dat ik soms even helemaal open sta voor wat me omringt. En dan voel ik me zo, ja, hoe zal ik dat nou eens beschrijven? Zo leeg en vol tegelijk. Zo alles en niets. Zo los en volledig verbonden. Zo onbedacht. Zo totaal en helemaal niets.
Mijn advies: probeer het eens. Echt lekker langzaam lopen. Liefst ergens buiten. EEn beetje natuur in de buurt is wel fijn. En doe verder niks. Alleen maar lopen. En let op je adem. Een beetje. Tel maar eens je ademhalingen. Hoeveel voetstappen doe je in één adem. Las een mini-pauze in tussen twee ademhalingen. Loop zo een tijdje. En ik verzeker je: opeens ervaar je dat het denken even is gestopt. Dat je open staat. Zonder iets te willen of te moeten. En dat is geweldig. Doe maar. Iedereen kan het.
Het is bijna net zo lekker als langzaam lopen. Dat ben ik mezelf aan het leren sinds ik daarover een prachtig boekje las met de titel Walking with awareness. Dat klinkt dan meteen of er iemand met je meeloopt. Misschien is dat ook wel zo. Want door langzaam te lopen, gaat je bewustzijn open. In het begin is het even wennen. Gelukkig helpt Sipke de hond goed - hij wordt wat ouder dus heeft meer tijd nodig om goed te snuffelen. Langzaam lopen helpt om veel meer te ervaren. In en buiten jezelf. Zo zag ik gisteren ineens een piepjong blaadje aan een boom en dat was zo groen, daar zijn geen woorden voor. Zo klein, zo kwetsbaar, zo fris. En op weg naar de herfst waarin het een hele nieuwe rol krijgt in de natuur.
Het voelt trouwens ook gewoon heel fijn aan je voeten als je langzaam loopt. Je voelt hoe het landschap onder je voetdelen verglijdt. De druk die verschuift van je tenen en dan geleidelijk naar je hiel. Je ene voet die even zweeft als de andere nog op de grond is. Je ervaart ineens dat je loopt zoals je dat ooit deed toen je het leerde. Met als grootste verschil dat je het nu gebruikt om je bewust te worden. Van je lopen, van de geuren, de geluiden, wat je ziet en wat je voelt. En vooral en bovenal van al die gedachten die met raketsnelheid door je hoofd razen. Allemachtig. Die krijg je niet stil door te zeggen dat ze moeten stoppen. Dat lukt alleen als je zelf fysiek stopt. Dus heel bewust gaat lopen. Of zitten. Of staan.
Ik vinid het een wondertje, dat bewust lopen. Ik merk dat zo nu en dan zelfs die maalstroom van gedachten even bedaart. Dat ik soms even helemaal open sta voor wat me omringt. En dan voel ik me zo, ja, hoe zal ik dat nou eens beschrijven? Zo leeg en vol tegelijk. Zo alles en niets. Zo los en volledig verbonden. Zo onbedacht. Zo totaal en helemaal niets.
Mijn advies: probeer het eens. Echt lekker langzaam lopen. Liefst ergens buiten. EEn beetje natuur in de buurt is wel fijn. En doe verder niks. Alleen maar lopen. En let op je adem. Een beetje. Tel maar eens je ademhalingen. Hoeveel voetstappen doe je in één adem. Las een mini-pauze in tussen twee ademhalingen. Loop zo een tijdje. En ik verzeker je: opeens ervaar je dat het denken even is gestopt. Dat je open staat. Zonder iets te willen of te moeten. En dat is geweldig. Doe maar. Iedereen kan het.
RSS Feed