Het mooiste ligt onder de oppervlakte

Heel even, een fractie van een seconde maar, dacht ik dat deze eenden een hekel aan me hadden. Alsof ze het afgesproken hadden keerden ze in één beweging mij de kont toe. Op zich was dat al een grappig gezicht; een soort van waterballet voor drie woerden. Het simultane effect werd nog versterkt doordat ze tegelijk met hun koppies onder water doken. Waarom? Het is lente en dus zich er veel vruchtbaars in lucht, land en water. Goed en veel voedsel is belangrijk in deze tijd, want er zijn jonkies. Druk, druk, druk.
Het beeld van deze deels verdwenen eenden riep ook nog iets heel anders bij me op. Het valt me op dat de mooiste dingen vaak niet aan de oppervlakte te vinden zijn. In deze tijd waarin we ondanks het lentegevoel genadeloos om de oren geslagen worden met oppervlakkigheid - ik noem 'Barbie gaat trouwen'; 'Lust, liefde of laten lopen'; Zon, zee, ziekenhuis' - duik ik graag onder in boeken, kranten of, als het dan toch tv moet zijn, Joris' Showroom. Alleen al vanwege dat programma moet de publieke omroep blijven bestaan. 
Er schijnt ooit in het oorlogskabinet van Winston Churchill een minister van Financiën te zijn geweest die een lumineus idee had. Voor de oorlog had het toch al door de crisis in de jaren dertig verarmde Groot-Britannië heel veel geld nodig. Toen de ministerraad op een gegeven moment weer eens bijeen was, bracht deze minister zijn plan naar voren. Hij stelde voor om het totale budget voor kunst en cultuur over te hevelen naar defensie. Op zich klonk dat best logisch. Het land was in oorlog en voor de militaire inspanningen was elke extra penny welkom. Toch reageerde Churchill furieus op het voorstel. Met één quote maakte hij korte metten met het voorstel: 'Then what are we fighting for!' Komiek Ricky Gervais haalt het in een tamelijk hilarisch interview met Esquire nog eens aan.
Een andere quote van Churchill - in datzelfde interview - onderschrijf ik overigens ook van harte: 'If you find a job you really love, you 'll never work again'. Anders gezegd: als je het gevoel hebt dat je voor je werk heel hard moet werken, klopt er iets niet. Dan zou je toch eens bij jezelf te rade moeten gaan.
Terug naar de eenden. Het mooiste is te vinden onder de oppervlakte. Dat vraagt wel dat je bereid bent om je kop zo nu en dan onder water te steken. Of boven het maaiveld. Dat betekent ook dat je geregeld even lucht moet happen of je hoofd tussen je schouders moet trekken (Pas op, de zeis!). Tegelijkertijd zie je bij de drie woerden dat er in hun activiteiten een soort van moeiteloosheid zit. Het past in de lijn van hun leven. Ze hoeven er niet over na te denken.
Dat is wat mij betreft de kunst van het leven: zo moeiteloos mogelijk ontdekken wat er onder de oppervlakte is. Als je die kunst leert beheersen, duik je steeds weer met een grote glimlach op je gezicht op. En als anderen je dan zien, kunnen ze eigenlijk ook niets anders dan glimlachen. Zo eenvoudig is het. Je moet het alleen even durven.