Jezelf ontmantelen

Je hebt mensen, dat zijn wandelende tijdbommen. Een verkeerd woord, een vragende blik, een opgetrokken wenkbrauw, een goedbedoeld gebaar - alles kan hun lont ontsteken. Wat moet je ermee, zulke types? Of misschien heb je er zelf ook wel eens last van (ook ik ben niet altijd even geduldig)? Hoe ga je ermee om? Hoe hou je jezelf of die ander in toom?
In beide gevallen komt het op hetzelfde neer. Wat brandt moet je niet voeden. Geen olie op het vuur dus. Niet je gelijk willen halen. Het is niet belangrijk. Het is niet de moeite waard. Waarmee je wis en waarachtig niet zegt dat die ander niet de moeite waard is. Dat is zij of hij zeer zeker wel. En juist daarom kies je voor rust. Voor pauze. Voor stilte. Voor een warm moment waarin het vuur kan doven.
Dat lijkt een hele kunst, maar eigenlijk is het doodeenvoudig. Het begint allemaal met het ontmantelen van jezelf. Van je ego. Want dat wil gevoed worden. Je ego is een complete verbrandingsoven. Al het vuil kan erin en dan laait het vuur lekker op. Je kent het vast wel - zo'n allesverzengende drift. Toppunt van ego. 
Nou is het vervelende van zo'n ego dat je het niet kunt zien en al helemaal niet kunt vastpakken. Je kunt het dus ook niet even ontmantelen door het weg te snijden, knippen of branden. Je kunt het alleen maar doen krimpen door het niet te voeden. En dat doe je dan weer door iets anders te voeden. Je bewustzijn. 
Het principe daarvoor is simpel. Ego en bewustzijn kunnen eigenlijk niet naast elkaar bestaan. Als je bewustzijn groeit, kan je ego niets anders doen dan krimpen. Er is gewoon geen ruimte meer voor. Waar alles wat het ego veroorzaakte eerst heel lekker leek - lekker boos zijn, zwelgen in je verdriet, jezelf zoveel beter dan anderen vinden enzovoorts, enzovoorts - gaat langzaam maar zeker de smaak eraf. Zouteloos, kruidenloos, smakeloos. Wie wil er nou zo'n flauw ego?
Het groeiende bewustzijn daarentegen laat je ontdekken dat alles ten diepste bijzonder is. Je loopt naar buiten en je ervaart de lenteregen alsof je die voor het eerst in je leven echt voelt. Je ziet kleuren die je nooit eerder zag. Vogels fluiten niet zomaar, ze fluiten voor jou. De angst valt weg. Het verdriet smelt langzaam. Je ogen, oren, alles gaat open. Bovenal je hart. Alles inclusief jezelf voelt puur.
Op dat moment ben je compleet ontmanteld. Het is het mooiste gevoel dat er bestaat. Zelfs al ervaar je het maar een fractie van een seconde; vanaf dat moment weet je dat je nooit meer dezelfde zult zijn. Er is iets van je afgevallen. Je voelt je prettiger. Lichter. Meer verbonden. En meer in balans.