Gisteravond was ik naar het Polanentheater in de Spaarndammerbuurt in Amsterdam. Daar speelde Theaterkoor Dolores haar voorstelling 'Hoezee'. Een Annie M.G. Schmidt-waardige voorstelling over het leven van de koningin die koningin was voor onze vorige koningin (telt u even mee). Haar dromen, haar daden, haar hoogste toppen en haar diepste dalen in muzikale, theatrale vorm.
Het publiek werd meegesleept in de koninklijke achtbaan die geregeld een bulderende lach opleverde van de hele zaal, maar ook momenten van reflectie en ongemakkelijke stilte. Het bijna voelbare verdriet van Juliana die hunkert naar een echt, fijne vent en die kiest (nou ja, kiest) voor een iets te fijne vent. De scene waarin de Bernhard die zo graag prins wil worden - en het dus ook wordt - zijn liefde aan Juliana verklaart met het duet 'Do you love me' (het origineel is van Sharif Dean) en ondertussen flirt met alle meisjes die hij ziet, is hilarisch. En tegelijkertijd voel je welk drama zich gaat voltrekken.
Mijn vrouw doet de sleutelscènes van Juliana. Zij heeft zich heeft manier van spreken tot in de perfectie aangemeten. Wekenlang klonken waren er docu's, filmfragmenten, speeches en andere flarden van beeld en geluid van onze vroegere vorstin in de huiskamer. Op een gegeven moment wist ik echt niet meer of ik het geluid van de tv hoorde of mijn vrouw die 'live' Juliana deed. Ik ben trots op haar, zeker nu ik deze prachtshow heb gezien. Zo koninklijk had ik haar nog nooit gezien (en royaal was ze altijd al).
Nog een paar hoogtepunten: Surabaya Bennie in het Duits, Engels en Nederlands (vrij naar Surabaya Johnny van Brecht & Weill; Juliana noemde Bernhard altijd Bennie); Come on, come on (van Gary Glitter) als aansporing voor de koningin om... Nee dat verklap ik niet. En een werkelijk prachtige uitvoering - met een stevige blazerssectie - van het Wilhelmus.
Voor wie nog wil gaan kijken: de reprise is in oktober in het Polanentheater. De arrangementen zijn van Irene Schepers en de teksten van Mirjam Oldenhave.
Bij ons is het stil in huis. Terwijl ik me net een beetje gezinslid van die royale familie begon te voelen. Nou ja, op de skivakanties na dan, want skiën kan ik niet. Daarover overigens wel een prachtig lied in de voorstelling. Ik denk dat Juul en ik zo nog één keer naar de film van haar kroning gaan kijken. Pinken we beide een traantje weg. En dan is het daarna nog stiller. Maar wat er ook gebeurt, ze blijft natuurlijk mijn koningin.
Het publiek werd meegesleept in de koninklijke achtbaan die geregeld een bulderende lach opleverde van de hele zaal, maar ook momenten van reflectie en ongemakkelijke stilte. Het bijna voelbare verdriet van Juliana die hunkert naar een echt, fijne vent en die kiest (nou ja, kiest) voor een iets te fijne vent. De scene waarin de Bernhard die zo graag prins wil worden - en het dus ook wordt - zijn liefde aan Juliana verklaart met het duet 'Do you love me' (het origineel is van Sharif Dean) en ondertussen flirt met alle meisjes die hij ziet, is hilarisch. En tegelijkertijd voel je welk drama zich gaat voltrekken.
Mijn vrouw doet de sleutelscènes van Juliana. Zij heeft zich heeft manier van spreken tot in de perfectie aangemeten. Wekenlang klonken waren er docu's, filmfragmenten, speeches en andere flarden van beeld en geluid van onze vroegere vorstin in de huiskamer. Op een gegeven moment wist ik echt niet meer of ik het geluid van de tv hoorde of mijn vrouw die 'live' Juliana deed. Ik ben trots op haar, zeker nu ik deze prachtshow heb gezien. Zo koninklijk had ik haar nog nooit gezien (en royaal was ze altijd al).
Nog een paar hoogtepunten: Surabaya Bennie in het Duits, Engels en Nederlands (vrij naar Surabaya Johnny van Brecht & Weill; Juliana noemde Bernhard altijd Bennie); Come on, come on (van Gary Glitter) als aansporing voor de koningin om... Nee dat verklap ik niet. En een werkelijk prachtige uitvoering - met een stevige blazerssectie - van het Wilhelmus.
Voor wie nog wil gaan kijken: de reprise is in oktober in het Polanentheater. De arrangementen zijn van Irene Schepers en de teksten van Mirjam Oldenhave.
Bij ons is het stil in huis. Terwijl ik me net een beetje gezinslid van die royale familie begon te voelen. Nou ja, op de skivakanties na dan, want skiën kan ik niet. Daarover overigens wel een prachtig lied in de voorstelling. Ik denk dat Juul en ik zo nog één keer naar de film van haar kroning gaan kijken. Pinken we beide een traantje weg. En dan is het daarna nog stiller. Maar wat er ook gebeurt, ze blijft natuurlijk mijn koningin.
RSS Feed
