Wrijving geeft warmte. Valt niet te ontkennen. En wrijving zoeken we maar al te vaak graag op. Want als het lekker schuurt, val je zo goed op. Via wrijving lijkt het alsof je je geweldig kunt manifesteren. Dat je gezien wordt. Dat je opvalt. Dat je iemand bént.
Gek eigenlijk dat je dat nodig hebt. Want je was al iemand. Wrijving of niet. En wie dan die iemand is? Tja, da's een lastige vraag. Net zoiets als vragen: 'Wanneer ben jij nou echt helemaal, totaal, volledig en compleet jezelf?' Zo'n kwestie trekt die voren in je voorhoofd. Want wat is dat, jezelf zijn. Iemand anders zijn kan in ieder geval niet. Dus zou het dan zo zijn dat je altijd jezelf bent? En hoe komt het dan dat het nogal eens voelt alsof je helemaal jezelf niet bent?
Schuren gebeurt dus niet alleen met anderen. Het vindt ook in jezelf plaats. Denk alleen maar aan de gesprekken die je met jezelf voert. En geloof me, dat doet iedereen. Wie praat dan met wie? Wie heeft er gelijk? En wie ongelijk? En waar baseer je dat gelijk of ongelijk dan op?
Nee, het schuurt echt aan alle kanten in ons leven. Zelfs als je je volledig terug zou trekken, zelfs wanneer je als kluizenaar zou leven, ontkom je niet aan het schuren. Het lijkt wel of het ingebakken zit. Daarom proberen ook zoveel mensen manieren te vinden om het schuren te ontlopen. Te ontwijken. Te vermijden. Te verminderen. En misschien zelfs wel te begrijpen.
Er zijn hele industrieën die daar goed geld aan verdienen. Goeroes, religieuze en spirituele meesters, geld maakt wél gelukkig sprekers, verzin het maar. Wat die je vooral laten voelen is dat je het nog steeds niet goed doet en dat als je hen en hun methode volgt - al dan niet spiritueel, religieus of anderszins dogmatisch - jij er ook wel gaat komen.
Nou dan heb ik nieuws voor je: je hoeft nergens te komen, want je bent er al. Je hoeft geen methodes te volgen, want je weet alles al. Wijsheid, besef, diepgang - het zit allemaal in je. Je hoeft het alleen nog maar even te vinden.
Wat daarbij enorm helpt is jezelf ontschuren. Niet die warmte zoeken door lekker veel wrijving te veroorzaken. Nee, accepteren. Jezelf. Je situatie. Je omgeving. Wat er gebeurt. Hoe dat gebeurt. Niet zo makkelijk misschien. Maar naarmate je het meer doet, word je er beter in. En voel je ook steeds sterker wat het met je doet.
Het mooiste is nog wel dat iedereen het kan - ontschuren. Als je het vaak genoeg doet, ontdek je iets heel bijzonders. Dat deel van jezelf slaat nergens op. Je hebt geen zelf. Het bestaat niet. Een illusie. Bedacht. Verzonnen. Ego. En voorbij dat alles ligt die wijsheid. Dat diepe besef dat uiteindelijk alles goed is. Omdat we niet één zijn, maar samen. Samen één.
Gek eigenlijk dat je dat nodig hebt. Want je was al iemand. Wrijving of niet. En wie dan die iemand is? Tja, da's een lastige vraag. Net zoiets als vragen: 'Wanneer ben jij nou echt helemaal, totaal, volledig en compleet jezelf?' Zo'n kwestie trekt die voren in je voorhoofd. Want wat is dat, jezelf zijn. Iemand anders zijn kan in ieder geval niet. Dus zou het dan zo zijn dat je altijd jezelf bent? En hoe komt het dan dat het nogal eens voelt alsof je helemaal jezelf niet bent?
Schuren gebeurt dus niet alleen met anderen. Het vindt ook in jezelf plaats. Denk alleen maar aan de gesprekken die je met jezelf voert. En geloof me, dat doet iedereen. Wie praat dan met wie? Wie heeft er gelijk? En wie ongelijk? En waar baseer je dat gelijk of ongelijk dan op?
Nee, het schuurt echt aan alle kanten in ons leven. Zelfs als je je volledig terug zou trekken, zelfs wanneer je als kluizenaar zou leven, ontkom je niet aan het schuren. Het lijkt wel of het ingebakken zit. Daarom proberen ook zoveel mensen manieren te vinden om het schuren te ontlopen. Te ontwijken. Te vermijden. Te verminderen. En misschien zelfs wel te begrijpen.
Er zijn hele industrieën die daar goed geld aan verdienen. Goeroes, religieuze en spirituele meesters, geld maakt wél gelukkig sprekers, verzin het maar. Wat die je vooral laten voelen is dat je het nog steeds niet goed doet en dat als je hen en hun methode volgt - al dan niet spiritueel, religieus of anderszins dogmatisch - jij er ook wel gaat komen.
Nou dan heb ik nieuws voor je: je hoeft nergens te komen, want je bent er al. Je hoeft geen methodes te volgen, want je weet alles al. Wijsheid, besef, diepgang - het zit allemaal in je. Je hoeft het alleen nog maar even te vinden.
Wat daarbij enorm helpt is jezelf ontschuren. Niet die warmte zoeken door lekker veel wrijving te veroorzaken. Nee, accepteren. Jezelf. Je situatie. Je omgeving. Wat er gebeurt. Hoe dat gebeurt. Niet zo makkelijk misschien. Maar naarmate je het meer doet, word je er beter in. En voel je ook steeds sterker wat het met je doet.
Het mooiste is nog wel dat iedereen het kan - ontschuren. Als je het vaak genoeg doet, ontdek je iets heel bijzonders. Dat deel van jezelf slaat nergens op. Je hebt geen zelf. Het bestaat niet. Een illusie. Bedacht. Verzonnen. Ego. En voorbij dat alles ligt die wijsheid. Dat diepe besef dat uiteindelijk alles goed is. Omdat we niet één zijn, maar samen. Samen één.
RSS Feed