Heb je dat ook wel eens: zo'n moment dat je denkt: 'Mag ik dit beleven?' 'Mag ik hier bij zijn?' Mag ik dit zien, ruiken, proeven, horen, voelen?' Dat je het gevoel hebt dat iets zo bijzonder, zo buitengewoon is, dat het lijkt alsof het alleen voor jou zo is gemaakt, gevormd, ontstaan. Dat je je heel even het centrum van het universum voelt. 'Iets of iemand heeft dit voor mij geregeld', zo denk je dan. 'Alleen voor mij, wauw!'
Dat gevoel van uitverkoren, van gekozen zijn kan je van het ene op het andere moment in lichte staat van extase brengen. En dat voelt bijzonder prettig. Het maakt je even uniek en daarmee stijg je uit boven het gewone en het alledaagse.
Toch zit er ook een hele andere dimensie aan het uitverkoren zijn. Ik ben ervan overtuigd dat we hier allemaal met een reden zijn. Iedereen, werkelijk iedereen heeft iets te doen, iets bij te dragen. Iets waar de wereld wat beter of mooier of sterker of schoner of avontuurlijker of vrolijker of zo van wordt. Nou zijn wij mensen heel goed in het weglopen van dat soort uitverkorenheid. Wat die is lastig, onhandig, komt nooit gelegen, staat tussen jou en je plannen in, dwingt je om een kant van jezelf te ontwikkelen die helemaal niet in je loopbaan past. Enzovoorts, enzovoorts.
'Life is what happens to you, when you're busy making plans', schreef wijlen John Lennon al. En juist daarom is het essentieel, nee cruciaal om je bewust te zijn van je uitverkoren zijn. Daarom moet je willen ontdekken wat jouw missie is. Daarom ontkom je er niet aan om op een gegeven moment dat glashelder te zien. Sommige mensen weten dat jaren, soms decennia lang uit te stellen (ik las laatst over een schilderes die na haar 70ste debuteerde. En niet met fleurige aquarelletjes, nee met galerie-waardig materiaal). Het heeft met mij ook even geduurd (wie dat verhaal wil horen, mag ernaar vragen).
Maar als je eenmaal weet waarom je hier bent, is er ook geen houden meer aan. Alles valt op z'n plaats. Dingen vallen je toe, omdat dat nou eenmaal moet en past. Mensen komen op je pad omdat ze dat van jou moeten kruisen. Er komt een logica in; je gaat een geheel zien dat je nooit eerder zag. Je hebt geen papier meer nodig om je verhaal te vertellen en zodra je begonnen valt alle spanning over het vertellen van je af.
Ja, het is ook een verantwoordelijkheid als je weet waarom je uitverkoren bent. Je moet er wat mee. Je kunt het nooit meer ontkennen en al helemaal niet laten liggen. Je wordt onontkoombaar je eigen slavendrijver. Want er is zoveel te doen en zoveel te vertellen en nog zoveel meer te delen. Maar je weet: elke keer als je over jouw 'waarom' mag vertellen, ga je glimmen. Mensen krijgen energie van je. Ze willen graag met je (samen)werken. Het lijkt alsof alles moeiteloos gaat.
Zo uitverkoren zijn, die belofte is er voor ons allemaal. Je hoeft alleen nog maar 'even' te ontdekken wat jouw reden, jouw missie is. Daarna is er gewoon geen houden meer aan.
Dat gevoel van uitverkoren, van gekozen zijn kan je van het ene op het andere moment in lichte staat van extase brengen. En dat voelt bijzonder prettig. Het maakt je even uniek en daarmee stijg je uit boven het gewone en het alledaagse.
Toch zit er ook een hele andere dimensie aan het uitverkoren zijn. Ik ben ervan overtuigd dat we hier allemaal met een reden zijn. Iedereen, werkelijk iedereen heeft iets te doen, iets bij te dragen. Iets waar de wereld wat beter of mooier of sterker of schoner of avontuurlijker of vrolijker of zo van wordt. Nou zijn wij mensen heel goed in het weglopen van dat soort uitverkorenheid. Wat die is lastig, onhandig, komt nooit gelegen, staat tussen jou en je plannen in, dwingt je om een kant van jezelf te ontwikkelen die helemaal niet in je loopbaan past. Enzovoorts, enzovoorts.
'Life is what happens to you, when you're busy making plans', schreef wijlen John Lennon al. En juist daarom is het essentieel, nee cruciaal om je bewust te zijn van je uitverkoren zijn. Daarom moet je willen ontdekken wat jouw missie is. Daarom ontkom je er niet aan om op een gegeven moment dat glashelder te zien. Sommige mensen weten dat jaren, soms decennia lang uit te stellen (ik las laatst over een schilderes die na haar 70ste debuteerde. En niet met fleurige aquarelletjes, nee met galerie-waardig materiaal). Het heeft met mij ook even geduurd (wie dat verhaal wil horen, mag ernaar vragen).
Maar als je eenmaal weet waarom je hier bent, is er ook geen houden meer aan. Alles valt op z'n plaats. Dingen vallen je toe, omdat dat nou eenmaal moet en past. Mensen komen op je pad omdat ze dat van jou moeten kruisen. Er komt een logica in; je gaat een geheel zien dat je nooit eerder zag. Je hebt geen papier meer nodig om je verhaal te vertellen en zodra je begonnen valt alle spanning over het vertellen van je af.
Ja, het is ook een verantwoordelijkheid als je weet waarom je uitverkoren bent. Je moet er wat mee. Je kunt het nooit meer ontkennen en al helemaal niet laten liggen. Je wordt onontkoombaar je eigen slavendrijver. Want er is zoveel te doen en zoveel te vertellen en nog zoveel meer te delen. Maar je weet: elke keer als je over jouw 'waarom' mag vertellen, ga je glimmen. Mensen krijgen energie van je. Ze willen graag met je (samen)werken. Het lijkt alsof alles moeiteloos gaat.
Zo uitverkoren zijn, die belofte is er voor ons allemaal. Je hoeft alleen nog maar 'even' te ontdekken wat jouw reden, jouw missie is. Daarna is er gewoon geen houden meer aan.
RSS Feed