Niet zo lang geleden had ik een spannende conversatie met mijn goede vriendin S. Het ging over zoenen. Niet dat wij plannen in die richting hadden - we laten het bij de mediterrane zoenen van het begroetings- en afscheidsritueel. Nee, het gesprek ging over de amicaliteit tussen mannen in de landen rondom de Middellandse Zee. En nog wel wat zuidelijker ook, trouwens. Daar en in een groot deel van de Arabische wereld is het heel normaal dat mannen elkaar zoenen als begroeting. Gewoon, een gezonde pakkerd op de linker- en rechterwang. Heel soms zie je dat trouwens ook wel eens op t.v. En Benneton (ook Méditerraan, want Italiaans) heeft in 2011 een opzienbarende campagne gemaakt rondom zoenende religieuze en wereldleiders.
Dat brengt me op de volgende vraag: welke mannelijke vrienden zoen je wel en welke niet? En je vader, geef je die drie zoenen als je hem ziet (of zag). Ik doe dat wel en vind het een mooi gebaar. Er zit iets in van liefde, respect en vooral ook nabijheid. In die laatste begrip zit waarschijnlijk ook het onderscheid in de vrienden die je wel en niet zoent. Sommige van mijn vrienden zouden het heel raar vinden als ik dat ineens bij hen zou gaan doen. Terwijl anderen het juist weer heel vreemd zouden vinden als ik dat niet zou doen. Raarrrr zou goede vriend Kees zeggen (die ik dan weer niet zoen - zou ik zelf ook heel raarrrr vinden).
Wat is het verschil? Een deel daarvan ligt wat verder in het verleden. Ik kan me herinneren dat het begin jaren '80 bon ton werd om je mannelijke vrienden met een paar zoenen te begroeten. Kwam dat doordat er in de jaren daarvoor - het hippietijdperk en daarna - veel jongeren richting Arabische wereld gingen? Hebben ze toen die gewoonte overgenomen en vervolgens in het wat killere klimaat van Noordelijk Europa als verzachtend ritueel willen introduceren? Misschien zaten we hier als verstokte Calvinisten toch nog wat met het enorme naijleffect van de Judaskus.
Hoe het ook zij, ik vind het een mooie begroeting. Zeker als het net even iets meer is als de luchtkusjes die je in bepaalde kringen nogal eens ziet. Dat zijn alleen maar symboolzoenen die iets proberen te zeggen, maar dat eigenlijk vooral niet doen. Alleen vorm.
Wat mij betreft mogen we dus wel wat Noord-Afrikaanse - noem het Méditterane gewoontes overnemen. En dat hoeven we dan niet alleen te beperken tot mannen die elkaar hallo en gedag zoenen. Qua gastvrijheid, verhalen vertellen, vriendelijkheid en hulpvaardigheid kunnen we in allerlei opzichten ook nog veel leren van deze culturen. Om maar eens een paar onderwerpen te noemen. Om over het eten nog maar te zwijgen (ik herinner me nog de smaak van de tajine met citroenkip in een klein Algerijns restaurant ergens in de Drôme). Kortom, smaken mogen enorm verschillen; als je niet het lef hebt om zo nu en dan iets nieuws te proeven, kom je nooit vooruit. Dus verras je goede vrienden - als je denkt dat het kan...
Dat brengt me op de volgende vraag: welke mannelijke vrienden zoen je wel en welke niet? En je vader, geef je die drie zoenen als je hem ziet (of zag). Ik doe dat wel en vind het een mooi gebaar. Er zit iets in van liefde, respect en vooral ook nabijheid. In die laatste begrip zit waarschijnlijk ook het onderscheid in de vrienden die je wel en niet zoent. Sommige van mijn vrienden zouden het heel raar vinden als ik dat ineens bij hen zou gaan doen. Terwijl anderen het juist weer heel vreemd zouden vinden als ik dat niet zou doen. Raarrrr zou goede vriend Kees zeggen (die ik dan weer niet zoen - zou ik zelf ook heel raarrrr vinden).
Wat is het verschil? Een deel daarvan ligt wat verder in het verleden. Ik kan me herinneren dat het begin jaren '80 bon ton werd om je mannelijke vrienden met een paar zoenen te begroeten. Kwam dat doordat er in de jaren daarvoor - het hippietijdperk en daarna - veel jongeren richting Arabische wereld gingen? Hebben ze toen die gewoonte overgenomen en vervolgens in het wat killere klimaat van Noordelijk Europa als verzachtend ritueel willen introduceren? Misschien zaten we hier als verstokte Calvinisten toch nog wat met het enorme naijleffect van de Judaskus.
Hoe het ook zij, ik vind het een mooie begroeting. Zeker als het net even iets meer is als de luchtkusjes die je in bepaalde kringen nogal eens ziet. Dat zijn alleen maar symboolzoenen die iets proberen te zeggen, maar dat eigenlijk vooral niet doen. Alleen vorm.
Wat mij betreft mogen we dus wel wat Noord-Afrikaanse - noem het Méditterane gewoontes overnemen. En dat hoeven we dan niet alleen te beperken tot mannen die elkaar hallo en gedag zoenen. Qua gastvrijheid, verhalen vertellen, vriendelijkheid en hulpvaardigheid kunnen we in allerlei opzichten ook nog veel leren van deze culturen. Om maar eens een paar onderwerpen te noemen. Om over het eten nog maar te zwijgen (ik herinner me nog de smaak van de tajine met citroenkip in een klein Algerijns restaurant ergens in de Drôme). Kortom, smaken mogen enorm verschillen; als je niet het lef hebt om zo nu en dan iets nieuws te proeven, kom je nooit vooruit. Dus verras je goede vrienden - als je denkt dat het kan...
RSS Feed