Soms komt het lelijke en het mooie tegelijk. In Trouw stond dit weekend een interview met Margalith Kleiwegt over haar nieuwe boek 'Familie is alles'. Ze beschrijft daarin onder meer een 'verloren' groep jongeren in Amsterdam Nieuw-West die zowel onzichtbaar als onvindbaar is - voor de instanties. Jongeren die, zo schrijft ze, alle hoop op beter hebben opgegeven. Die zich hebben uitgeschreven uit de burgerlijke stand om zo aan schulden en andere zaken te ontkomen.
Gisteren was ik bij de diploma-uitreiking van IMC Weekendschool, vestiging Amsterdam-Noord. Shell Research had gastvrij haar deuren voor ons geopend en er was een expositie ingericht met de posters die 'onze' leerlingen hadden gemaakt. Met zichzelf in de hoofdrol en met hun visie op wat zo'n vorm van onderwijs voor jou kan betekenen. Het was een prachtige middag vol speeches, diploma's, taart, bloemen, ouders, broers, zussen en vooral en bovenal hoop.
De wereld van de 'verloren jongeren' en de alumni van IMC Weekendschool. Hoe ver liggen ze uit elkaar? Hemelsbreed maar een paar kilometer. Waarschijnlijk zelfs nog minder, want ik kan me zomaar voorstellen dat er ook in Amsterdam-Noord een paar van die verloren jongeren rondhangen.
Het triest is dat deze jongeren geen mogelijkheden meer zien. Hun groei is beknot; geknakt zou je misschien moeten zeggen. En dat is zo ongeveer het ergste dat je kan overkomen als je jong bent. Dat je het gevoel dat je er helemaal niet toe doet. Dat je nergens bij hoort. Dat niemand je wil.
Ik geef al bijna tien jaar les op IMC Weekendschool omdat die vorm van onderwijs kinderen op jonge leeftijd al aan de samenleving verbindt. De leerlingen van de weekendschool bouwen aan band op met de gastdocenten. Ze komen op bijzondere plekken zoals de rechtbank; een van de gastdocenten die gisteren kort werd geïnterviewd is kinderrechter in Amsterdam. Tijdens onze lessen hebben ze prachtig verwoord hoe belangrijk deze vorm van onderwijs voor hen is.
Een paar weken geleden vertelde een kennis dat ze mag gaan lesgeven op 'The School of Life' van Alain de Botton. Diep in mijn hart was ik toen heel even jaloers. Maar nu weet ik beter: ik geef al jaren les op de school van het leven: IMC Weekendschool. Ik zou het trouwens wel geweldig vinden als 'The School of Life' haar taak zo serieus neemt dat ze ook de jongeren die hun lessen het beste kunnen gebruiken uitnodigt. Want die hebben 'heldere ideeën voor het alledaagse leven' het allerhardst nodig.
Ik ben bang dat het nog wel even gaat duren voor The School of Life aan die stap toe is. Gelukkig heeft IMC Weekendschool docenten die ook deze verloren jongeren kennen. En misschien kunnen wij gastdocenten een paar jongeren het gevoel geven dat ze niet zo verloren zijn als ze denken. Niet door hen te vertellen dat dat zo is. Maar door ze te helpen ontdekken dat ze nog kunnen groeien. Tegen de klippen op. Tegen de verdrukking in. Daar is soms maar heel weinig voor nodig.
Gisteren was ik bij de diploma-uitreiking van IMC Weekendschool, vestiging Amsterdam-Noord. Shell Research had gastvrij haar deuren voor ons geopend en er was een expositie ingericht met de posters die 'onze' leerlingen hadden gemaakt. Met zichzelf in de hoofdrol en met hun visie op wat zo'n vorm van onderwijs voor jou kan betekenen. Het was een prachtige middag vol speeches, diploma's, taart, bloemen, ouders, broers, zussen en vooral en bovenal hoop.
De wereld van de 'verloren jongeren' en de alumni van IMC Weekendschool. Hoe ver liggen ze uit elkaar? Hemelsbreed maar een paar kilometer. Waarschijnlijk zelfs nog minder, want ik kan me zomaar voorstellen dat er ook in Amsterdam-Noord een paar van die verloren jongeren rondhangen.
Het triest is dat deze jongeren geen mogelijkheden meer zien. Hun groei is beknot; geknakt zou je misschien moeten zeggen. En dat is zo ongeveer het ergste dat je kan overkomen als je jong bent. Dat je het gevoel dat je er helemaal niet toe doet. Dat je nergens bij hoort. Dat niemand je wil.
Ik geef al bijna tien jaar les op IMC Weekendschool omdat die vorm van onderwijs kinderen op jonge leeftijd al aan de samenleving verbindt. De leerlingen van de weekendschool bouwen aan band op met de gastdocenten. Ze komen op bijzondere plekken zoals de rechtbank; een van de gastdocenten die gisteren kort werd geïnterviewd is kinderrechter in Amsterdam. Tijdens onze lessen hebben ze prachtig verwoord hoe belangrijk deze vorm van onderwijs voor hen is.
Een paar weken geleden vertelde een kennis dat ze mag gaan lesgeven op 'The School of Life' van Alain de Botton. Diep in mijn hart was ik toen heel even jaloers. Maar nu weet ik beter: ik geef al jaren les op de school van het leven: IMC Weekendschool. Ik zou het trouwens wel geweldig vinden als 'The School of Life' haar taak zo serieus neemt dat ze ook de jongeren die hun lessen het beste kunnen gebruiken uitnodigt. Want die hebben 'heldere ideeën voor het alledaagse leven' het allerhardst nodig.
Ik ben bang dat het nog wel even gaat duren voor The School of Life aan die stap toe is. Gelukkig heeft IMC Weekendschool docenten die ook deze verloren jongeren kennen. En misschien kunnen wij gastdocenten een paar jongeren het gevoel geven dat ze niet zo verloren zijn als ze denken. Niet door hen te vertellen dat dat zo is. Maar door ze te helpen ontdekken dat ze nog kunnen groeien. Tegen de klippen op. Tegen de verdrukking in. Daar is soms maar heel weinig voor nodig.
RSS Feed