Alles, werkelijk alles heeft een plek. In je herinnering; of beter: in je bewustzijn. Iets echt kwijtraken is volgens mij dan ook onmogelijk. Je kunt het hoogstens loslaten. En dat is dan meteen een kunst die we misschien best eens wat beter mogen leren beheersen. Let go, let god, schrijft dr Wayne Dyer - die ons inmiddels ook verlaten heeft (op 30 augustus van dit jaar). Dat gaat over loslaten, of overgave - zo mag je het ook noemen.
Als je leeft vanuit het besef dat je gedragen wordt, vanuit het bewustzijn dat je deel uitmaakt van iets veel groters (mijn moeder noemde het god), dan is het ook eenvoudiger om je over te geven. Om geen strijd te leveren, om de dingen te nemen zoals ze komen en zoals ze zijn. Zo is ús mem vertrokken. Zo gaf ze zich over. Geen spoortje van verzet. Rustig, vol vertrouwen en met voor ons allemaal, kinderen, schoondochters, (achter)kleinkinderen en haar man nog een hart onder de riem. Een laatste boodschap waarmee ze duidelijk maakte dat ze zelfs in die laatste dagen meer met ons bezig was dan met zichzelf. Met een groot bewustzijn van haar naderende einde gaf ze nog van alles mee. Vooral hoe trots ze op ons was en hoe blij ze was dat ze deel uitmaakte van ons leven. Zo maakte ze voor ons het afscheid, het loslaten zo licht mogelijk.
Als je op die manier loslaat, word je steeds lichter. Je gaat gloeien en je gaat zweven. En als je ziel, je bewustzijn licht genoeg is, raakt die los van je lichaam en vertrekt. Voor ons voelde dat - hoe tegenstrijdig ook - als een bevrijding. En nog, hoe verdrietig we ons soms ook voelen.
Alle mensen die veel voor je betekend hebben, zijn nooit ver weg. Hoe lang geleden ze ook vertrokken zijn. En dan heb ik het niet allereerst over de herinneringen. Natuurlijk, die zijn er en die hebben betekenis. Nee, dan heb ik het vooral over het bewustzijn dat je voor altijd aan elkaar verbonden bent. En als je bereid bent om je daar echt aan over te geven, kun je dat voelen. Diep van binnen. Een geluksgevoel dat al het verdriet, alle tranen overstijgt. Omdat je beseft dat je elkaar ten diepste nooit, echt nooit kunt kwijtraken. Wij kunnen niet alleen aan elkaar verknocht zijn, we zijn aan elkaar verknoopt, tot in ons allerdiepste wezen. Ik besta niet zonder jou en jij bestaat niet zonder mij. Liefde mag vaak exclusief lijken, maar is uiteindelijk altijd inclusief. Wie in staat is om iedereen in te sluiten in die liefde, om die met werkelijk iedereen te delen, die heeft echt betekenis voor de wereld. Mijn moeder had het gezegd kunnen hebben.
Als je leeft vanuit het besef dat je gedragen wordt, vanuit het bewustzijn dat je deel uitmaakt van iets veel groters (mijn moeder noemde het god), dan is het ook eenvoudiger om je over te geven. Om geen strijd te leveren, om de dingen te nemen zoals ze komen en zoals ze zijn. Zo is ús mem vertrokken. Zo gaf ze zich over. Geen spoortje van verzet. Rustig, vol vertrouwen en met voor ons allemaal, kinderen, schoondochters, (achter)kleinkinderen en haar man nog een hart onder de riem. Een laatste boodschap waarmee ze duidelijk maakte dat ze zelfs in die laatste dagen meer met ons bezig was dan met zichzelf. Met een groot bewustzijn van haar naderende einde gaf ze nog van alles mee. Vooral hoe trots ze op ons was en hoe blij ze was dat ze deel uitmaakte van ons leven. Zo maakte ze voor ons het afscheid, het loslaten zo licht mogelijk.
Als je op die manier loslaat, word je steeds lichter. Je gaat gloeien en je gaat zweven. En als je ziel, je bewustzijn licht genoeg is, raakt die los van je lichaam en vertrekt. Voor ons voelde dat - hoe tegenstrijdig ook - als een bevrijding. En nog, hoe verdrietig we ons soms ook voelen.
Alle mensen die veel voor je betekend hebben, zijn nooit ver weg. Hoe lang geleden ze ook vertrokken zijn. En dan heb ik het niet allereerst over de herinneringen. Natuurlijk, die zijn er en die hebben betekenis. Nee, dan heb ik het vooral over het bewustzijn dat je voor altijd aan elkaar verbonden bent. En als je bereid bent om je daar echt aan over te geven, kun je dat voelen. Diep van binnen. Een geluksgevoel dat al het verdriet, alle tranen overstijgt. Omdat je beseft dat je elkaar ten diepste nooit, echt nooit kunt kwijtraken. Wij kunnen niet alleen aan elkaar verknocht zijn, we zijn aan elkaar verknoopt, tot in ons allerdiepste wezen. Ik besta niet zonder jou en jij bestaat niet zonder mij. Liefde mag vaak exclusief lijken, maar is uiteindelijk altijd inclusief. Wie in staat is om iedereen in te sluiten in die liefde, om die met werkelijk iedereen te delen, die heeft echt betekenis voor de wereld. Mijn moeder had het gezegd kunnen hebben.
RSS Feed