Waarderen wie er niet om vraagt

Laat ik vandaag eens beginnen met een paar woorden waar een deel van de mensheid meteen brrr-gevoelens bij krijgt. Bescheidenheid. Dienstbaar zijn. De meerdere die de mindere dient. Groot zijn in het kleine. Weggeven. Delen. Jezelf ondergeschikt maken. NIET de grootste, de beste, de sterkste, de populairste, de slimste, de rijkste enzovoorts willen zijn. Echt willen luisteren. Zorgen - dat mensen zich gehoord en gezien voelen.
Er zijn talloze sectoren in onze samenleving waar zulke begrippen tamelijk impopulair zijn. Ze passen niet in het plaatje dat bijvoorbeeld bankiers, (zorg)verzekeraars, energiebedrijven van zichzelf gemaakt hebben. Op dit moment tuimelen de reclames van zorgverzekeraars bijvoorbeeld weer over elkaar heen. Allemaal met een ondertoon van 'kijk mij eens goed voor jou zorgen'. Dat kan helemaal niet. Een zorgverzekeraar zorg niet voor mij en niet voor iemand anders. Een zorgverzekeraar zorgt voor geld dat nodig is mocht ik onverhoopt ziek worden. Tenminste - als het volgens mijn polis vergoed wordt.
We hebben een samenleving gebouwd die volledig draait op iets wat an sich nul waarde heeft: geld. Er het is vrijwel onmogelijk om daaraan te ontsnappen. Een enkeling lukt het om helemaal zonder geld te leven, maar daarvoor ben je dan wel grotendeels afhankelijk van de goedheid van anderen.
Wat zo triest is: onze waardering van heel veel zaken (echt veel meer dan je denkt) is direct gekoppeld aan geld. Want geld is status en met een zekere status ben je iemand. Geen geld, dan ben je een armoedzaaier of je moet een zodanige status hebben bereikt dat het niet meer uitmaakt. Denk aan de Dalai Lama of aan Majoor Bosshardt. En denk ook even aan de dreiging die veel mensen zien uitgaan van de komst van asielzoekers. Die draait primair om de angst dat er zaken van ons afgepakt gaan worden. Geld, banen, huizen, bezit zeg maar.
Wie echt diep bij zichzelf naar binnen durft te kijken, weet dat er geen bezit is. Oppervlakkig gezien wel, maar je komt met niks en je kunt ook niks meenemen als je weer gaat. Er is niets. Behalve wij. Eventjes. In de periode dat we hier even op aarde zijn. 
Als we dat besef nou eens diep, heel diep tot ons laten doordringen. Het gaat niet om hebben. Nooit. Het gaat om zijn. En dat zijn kun je prachtig maken door jezelf en anderen te waarderen. Door echt van jezelf te houden, besef je dat je deel uitmaakt van een hele groot gezelschap: de mensheid. En wat mij betreft wordt het echt tijd dat we de mensen die zich serieus met andere mensen bezighouden, serieus en hartverwarmend te gaan waarderen. En laten we dat nou eens niet benoemen per sector. Laten we gewoon zeggen dat iedereen dat echt betekenis heeft voor een ander een geweldig mens is. En dat al die mensen onze waardering verdienen. Dag in dag uit. Zij zorgen ervoor dat je je als mens mens blijft voelen. Ach, je weet wel wie ik allemaal bedoel. Ze zijn vaak bescheiden; ze zijn altijd dienstbaar. Ze zijn groot in het kleine. Ze hebben er geen probleem mee om zichzelf ondergeschikt te maken. Ze luisteren. Ze kijken. Ze zorgen dat de mensen met wie ze zijn zich gehoord en gezien voelen.
En wat al die mensen daardoor betekenen - dat is onbetaalbaar en niet in geld uit te drukken. Dus daarom. Waardeer ze. Laat het ze weten. Met een woordje. Een gebaartje. Een knipoog. Een omhelzing misschien. Ze vragen er nooit om, maar ze verdienen het meer dan ooit.