Allemaal kijken we geregeld, meer of minder bewust, naar het verleden. En dat roept onontkoombaar iets op bij degene die terugkijkt. Datgene wat geweest is zit in een enorme kast met een schier oneindige hoeveelheid deurtjes en laden. Van sommige deurtjes lijkt het alsof ze bij het minste of geringste bijna automatisch opengaan. En zo lijken er ook lades te zijn die maar niet dicht willen. Hoe hard je ook duwt, wat erin zit blijft vooraan in je bewustzijn. Dat hoeven overigens niet altijd de minder leuke herinneringen te zijn; je kunt ook een laadje hebben dat je voortdurend aan het (glim)lachen brengt.
Het lijkt wel eens of we maar heel weinig te zeggen hebben over welke deurtjes en lades open gaan. En voor een deel is dat ook zo. Ga in de lente of hoog zomer maar eens naar buiten en snuif de geuren op. Geheid dat er dan herinneringen naar boven komen. Herinneren doe je met al je zintuigen, dat is ook zoiets moois. Vaak lijkt het of vooral beelden bepalen welk deel van de memorie-kast open gaat, maar wat je hoort, proeft, ruikt, aanraakt werkt soms nog veel directer op de knoppen in het geheugen. Wat misschien ook niet zo raar is in een wereld waarin vooral beeldtaal op ons af komt.
In de omgang met de inhoud van die gigantische kast kun je ruwweg twee manieren onderscheiden. Je kunt je beeld van het verleden vooral laten bepalen door de deurtjes en lades die bijna automatisch open gaan of altijd open staan. Dan bepaalt het verleden voor een belangrijk deel hoe je nu in het leven staat. Je wordt geleefd door de mechanismen van de kast van je verleden. Je kunt ook die kast met al zijn onhebbelijkheden en automatismen en soms nogal irritante opdringerigheid beschouwen als een onlosmakelijk deel van je geschiedenis die je gevraagd en ongevraagd helpt om je betekenis in het heden te onderstrepen.
Wat je ziet in je kast van het verleden heb je niet altijd in hand. Soms zijn er zulke primaire impulsen, dat je gewoon naar de inhoud van een lade of achter een deurtje wordt toe gedreven. Hoe je daarmee omgaat en wat dat voor je betekent is aan jou. Je bepaalt misschien niet wat je ziet, maar wel hoe je daarnaar kijkt. En ook wat dat voor jou betekent en hoe dat inhoud kan geven aan het hier en nu. Kortom, wees trots op jouw kast. Niemand anders heeft er zo één.
Het lijkt wel eens of we maar heel weinig te zeggen hebben over welke deurtjes en lades open gaan. En voor een deel is dat ook zo. Ga in de lente of hoog zomer maar eens naar buiten en snuif de geuren op. Geheid dat er dan herinneringen naar boven komen. Herinneren doe je met al je zintuigen, dat is ook zoiets moois. Vaak lijkt het of vooral beelden bepalen welk deel van de memorie-kast open gaat, maar wat je hoort, proeft, ruikt, aanraakt werkt soms nog veel directer op de knoppen in het geheugen. Wat misschien ook niet zo raar is in een wereld waarin vooral beeldtaal op ons af komt.
In de omgang met de inhoud van die gigantische kast kun je ruwweg twee manieren onderscheiden. Je kunt je beeld van het verleden vooral laten bepalen door de deurtjes en lades die bijna automatisch open gaan of altijd open staan. Dan bepaalt het verleden voor een belangrijk deel hoe je nu in het leven staat. Je wordt geleefd door de mechanismen van de kast van je verleden. Je kunt ook die kast met al zijn onhebbelijkheden en automatismen en soms nogal irritante opdringerigheid beschouwen als een onlosmakelijk deel van je geschiedenis die je gevraagd en ongevraagd helpt om je betekenis in het heden te onderstrepen.
Wat je ziet in je kast van het verleden heb je niet altijd in hand. Soms zijn er zulke primaire impulsen, dat je gewoon naar de inhoud van een lade of achter een deurtje wordt toe gedreven. Hoe je daarmee omgaat en wat dat voor je betekent is aan jou. Je bepaalt misschien niet wat je ziet, maar wel hoe je daarnaar kijkt. En ook wat dat voor jou betekent en hoe dat inhoud kan geven aan het hier en nu. Kortom, wees trots op jouw kast. Niemand anders heeft er zo één.
RSS Feed