Donderdagochtend sta ik stip om 9.00 op luchthaven Schiphol. Bus en trein hebben me er keurig op tijd afgeleverd (met dank dus aan EBS en NS). Ik heb een spannende afspraak bij het Meeting Point. Probleem: ik ben bepaald niet de enige die daar een 'date' heeft. Het gonst er van de dames en heren met bordjes waarop exotische namen staan als Squibb (met nog wat namen ervoor - een farmaceutisch bedrijf geloof ik), wat ICT-achtige bedrijven en natuurlijk de nodige privé- en taxichauffeurs die met een papier lopen te wapperen. Met een koffie van de HEMA in de hand (aan te raden - net zo goed als die van Starbucks) loop ik na een stuk of zes rondjes gelukkig de mensen tegen het lijf die ik zoek. Ze zijn van JINC (.nl) en we zijn daar voor een Taaltrip. Dat is een trip die je met een groepje kinderen doet om hen een aantal nieuwe woorden aan te leren. Die woorden hebben ze op school al voorbereid en ze zijn nu op deze bijzondere plek om ze te oefenen. Met een beetje hulp van mij.
Na een instructierondje (het is mijn eerste keer dat ik de Taaltrip op Schiphol doe. Eerder deed ik een tripje in en rond het Amsterdam Museum) komen de kinderen. Een hele klas. Gelukkig zijn er meer begeleiders, dus ieder krijgt een groepje van een stuk of zes kinderen. Plus een begeleider van de school - een moeder, een vader, een juf of een meester.
Even later ga ik op pad met een moeder (denk ik, maar ze kan net zo goed onderwijsondersteuner zijn of zoiets) en vijf kinderen. Drie jongens, twee meisjes. Allemaal van niet-Nederlandse afkomst. We hebben de mazzel dat we op het panoramadak (meteen het eerste woord te pakken: wat is een panorama?) mogen beginnen. Het is prachtig weer, er gebeurt van alles op de platformen en er zijn heel veel woorden te ontdekken. Cockpit (daarvoor zijn we even in de Fokker 100 geklommen die daar staat), vliegtuigopstelplaats (de parkeerplaats voor vliegtuigen), luchtverkeerstoren, opstijgen, pushback (ja, soms zit er ook een Engels woord tussen) en natuurlijk ke-ro-si-ne. En dat laatste woord maakt indruk op een van de jongetjes. Hij herhaalt het een paar keer en kauwt op het woord.
Twee uur lang sjouwen we door de luchthaven. Na een uur hebben de kinderen het wel even gezien en lassen we een pauze in. Zo kunnen we ook even rustig praten. Nou ja, zij stellen vooral vragen aan mij en ik geef op alles antwoord. Dat vind ik het leuke van deze trips: alle kinderen van een jaar of 9 à 10 hebben een enorme nieuwsgierigheid (en de jongens een grote onstuimigheid). Ze blijven maar vragen en verwachten dat je als taalgids op alles een antwoord hebt. En daar maak ik dan een sport van; om geeneen vraag onbeantwoord te laten. Desnoods verzin zelf wat. Als ze maar zoveel mogelijk woorden hebben bijgeleerd, verhalen meekrijgen en weer net iets meer van de wereld ontdekken.
Als we na de 'Tour de Schiphol' terugkeren naar de ontmoetingsplek en alle kinderen weer op de reling bij een grote winkel zitten, kan ik het niet laten om nog één woord met alle kinderen te repeteren. Zo klinkt ineens keihard door de hele luchthaven: KE-RO-SI-NE, KE-RO-SI-NE, KE-RO-SI-NE! En daarna rond de juf het af. Als ze weg zijn realiseer ik me dat ik zelf ook een nieuw woord heb geleerd: vlieg-tuig-op-stel-plaats. Een mens is nooit te ou
Na een instructierondje (het is mijn eerste keer dat ik de Taaltrip op Schiphol doe. Eerder deed ik een tripje in en rond het Amsterdam Museum) komen de kinderen. Een hele klas. Gelukkig zijn er meer begeleiders, dus ieder krijgt een groepje van een stuk of zes kinderen. Plus een begeleider van de school - een moeder, een vader, een juf of een meester.
Even later ga ik op pad met een moeder (denk ik, maar ze kan net zo goed onderwijsondersteuner zijn of zoiets) en vijf kinderen. Drie jongens, twee meisjes. Allemaal van niet-Nederlandse afkomst. We hebben de mazzel dat we op het panoramadak (meteen het eerste woord te pakken: wat is een panorama?) mogen beginnen. Het is prachtig weer, er gebeurt van alles op de platformen en er zijn heel veel woorden te ontdekken. Cockpit (daarvoor zijn we even in de Fokker 100 geklommen die daar staat), vliegtuigopstelplaats (de parkeerplaats voor vliegtuigen), luchtverkeerstoren, opstijgen, pushback (ja, soms zit er ook een Engels woord tussen) en natuurlijk ke-ro-si-ne. En dat laatste woord maakt indruk op een van de jongetjes. Hij herhaalt het een paar keer en kauwt op het woord.
Twee uur lang sjouwen we door de luchthaven. Na een uur hebben de kinderen het wel even gezien en lassen we een pauze in. Zo kunnen we ook even rustig praten. Nou ja, zij stellen vooral vragen aan mij en ik geef op alles antwoord. Dat vind ik het leuke van deze trips: alle kinderen van een jaar of 9 à 10 hebben een enorme nieuwsgierigheid (en de jongens een grote onstuimigheid). Ze blijven maar vragen en verwachten dat je als taalgids op alles een antwoord hebt. En daar maak ik dan een sport van; om geeneen vraag onbeantwoord te laten. Desnoods verzin zelf wat. Als ze maar zoveel mogelijk woorden hebben bijgeleerd, verhalen meekrijgen en weer net iets meer van de wereld ontdekken.
Als we na de 'Tour de Schiphol' terugkeren naar de ontmoetingsplek en alle kinderen weer op de reling bij een grote winkel zitten, kan ik het niet laten om nog één woord met alle kinderen te repeteren. Zo klinkt ineens keihard door de hele luchthaven: KE-RO-SI-NE, KE-RO-SI-NE, KE-RO-SI-NE! En daarna rond de juf het af. Als ze weg zijn realiseer ik me dat ik zelf ook een nieuw woord heb geleerd: vlieg-tuig-op-stel-plaats. Een mens is nooit te ou
RSS Feed