Wat voel je als je niet weg kunt en je vraag krijgt 'wanneer voel je je echt thuis?'. Met die vraag zijn zo'n twintig jongeren in een justitiële jeugdinrichting (jji) de afgelopen week bezig geweest. Jongens in leeftijd variërend van 17 tot een jaar of 23. Schat ik. Waarom ze vastzitten? Geen idee. Wil ik niet weten ook, want ik zie ze drie dagen tijdens de workshop en wil zo weinig mogelijk ballast om zo goed mogelijk met ze te kunnen werken.
En goed gewerkt hebben we. Samen met fotograaf Jaap Stahlie, vormgever Wouter van der Vegt en muziekproducer Jericho Struiken hebben de jongens in drie workshops een andere kant van zichzelf laten zien. In de workshop 'Reclame maken voor jezelf' - en dat vinden ze maar een rare titel ('Ik ga mezelf toch niet verkopen') werken ze stapsgewijs toe naar een poster (formaat abri) waarin ze zelf model staan. Vorig jaar vroeg ik aan jongeren om te schrijven aan iemand die hen dierbaar is. Dit jaar was de vraag of ze wilden schrijven over wanneer ze zich echt thuis voelen.
Over dat 'ik ga mezelf toch niet verkopen' heb ik trouwens gezegd dat ze dat misschien toch wel doen. Want als je verder wilt met je leven, is het essentieel om te weten wie je bent en wat je kunt. Dat helpt om uiteindelijk te doen wat echt bij je past. Dus dat 'verkopen' - zo heb ik verteld - betekent vooral dat je gaat kijken naar wat jou bijzonder maakt, wat jou jezelf maakt. Zo'n poster is - letterlijk - een beeld van jezelf. En door dat beeld positief te maken - in uitstraling en tekst - heb je iets geproduceerd waar je over vijf jaar ook nog trots op kunt zijn.
De vraag naar het 'thuis' leverde prachtige teksten op. Bijvoorbeeld over het gevoel dat je krijgt als je even in de lucht zweeft tijdens 'free running'. En over de rust die het staren naar een dobber kan geven. Over 'locked up & fucked up en de verandering die je hebt ingezet'. Over aan jezelf denken en aan de anderen. Over 'soms is het eb en soms is het vloed'. Over 'cabrio, cardio, durum en je vol voelen.' Tussen de regels door lees je andere verhalen. Over domme dingen. Over fouten en spijt. Over opnieuw leren kijken. Naar jezelf en naar de wereld.
Eind juli brengen we de posters naar de justitiële jeugdinrichting. Ik weet nu al dat alle jongens apetrots zullen zijn op wat ze gemaakt hebben. De foto's van Jaap zijn schitterend, hun teksten hebben diepte en het geheel is iets waar ook onze begeleiders in de jji trots op kunnen zijn. Zij zorgen ervoor dat deze jongens zich ook in zo'n omgeving een beetje thuis voelen. Het resultaat van onze workshop is grotendeels ook hun verdienste. Het klinkt raar, maar ondanks de sleutels, deuren en hekken, ondanks de protocollen, de structuur en de dagprogramma's, hebben wij ons daar ook best wel even thuis gevoeld. En dat is een groot compliment aan de professionals in de jji. Respect.
En goed gewerkt hebben we. Samen met fotograaf Jaap Stahlie, vormgever Wouter van der Vegt en muziekproducer Jericho Struiken hebben de jongens in drie workshops een andere kant van zichzelf laten zien. In de workshop 'Reclame maken voor jezelf' - en dat vinden ze maar een rare titel ('Ik ga mezelf toch niet verkopen') werken ze stapsgewijs toe naar een poster (formaat abri) waarin ze zelf model staan. Vorig jaar vroeg ik aan jongeren om te schrijven aan iemand die hen dierbaar is. Dit jaar was de vraag of ze wilden schrijven over wanneer ze zich echt thuis voelen.
Over dat 'ik ga mezelf toch niet verkopen' heb ik trouwens gezegd dat ze dat misschien toch wel doen. Want als je verder wilt met je leven, is het essentieel om te weten wie je bent en wat je kunt. Dat helpt om uiteindelijk te doen wat echt bij je past. Dus dat 'verkopen' - zo heb ik verteld - betekent vooral dat je gaat kijken naar wat jou bijzonder maakt, wat jou jezelf maakt. Zo'n poster is - letterlijk - een beeld van jezelf. En door dat beeld positief te maken - in uitstraling en tekst - heb je iets geproduceerd waar je over vijf jaar ook nog trots op kunt zijn.
De vraag naar het 'thuis' leverde prachtige teksten op. Bijvoorbeeld over het gevoel dat je krijgt als je even in de lucht zweeft tijdens 'free running'. En over de rust die het staren naar een dobber kan geven. Over 'locked up & fucked up en de verandering die je hebt ingezet'. Over aan jezelf denken en aan de anderen. Over 'soms is het eb en soms is het vloed'. Over 'cabrio, cardio, durum en je vol voelen.' Tussen de regels door lees je andere verhalen. Over domme dingen. Over fouten en spijt. Over opnieuw leren kijken. Naar jezelf en naar de wereld.
Eind juli brengen we de posters naar de justitiële jeugdinrichting. Ik weet nu al dat alle jongens apetrots zullen zijn op wat ze gemaakt hebben. De foto's van Jaap zijn schitterend, hun teksten hebben diepte en het geheel is iets waar ook onze begeleiders in de jji trots op kunnen zijn. Zij zorgen ervoor dat deze jongens zich ook in zo'n omgeving een beetje thuis voelen. Het resultaat van onze workshop is grotendeels ook hun verdienste. Het klinkt raar, maar ondanks de sleutels, deuren en hekken, ondanks de protocollen, de structuur en de dagprogramma's, hebben wij ons daar ook best wel even thuis gevoeld. En dat is een groot compliment aan de professionals in de jji. Respect.
RSS Feed
