Trouw

Vroeger, als mijn jongste dochter boos of verdrietig was, trok ze zich samen met onze hond Sipke terug in de garderobekast. Ideale trooster, zo'n hond. En voor 100% betrouwbaar. De trouw van honden is spreekwoordelijk. Er is zelfs een film uit 2009 (Hachiko - a dog's tale, met Richard Gere) over hoe hondstrouw een Japanse Akita (een keizerlijke hond) kan zijn tot in lengte van jaren. Een totale tearjerker, maar voor mensen die van honden houden echt wel een aanrader.
Trouw is een woord dat je wat mij betreft veel te weinig hoort. Ja, als je in de echt verbonden wordt; dan beloof je dat je elkaar trouw zult zijn. Maar wat is die belofte anno 2012 nog waard? Verschillende bladen, tv-zenders, internet en andere media maken ons in diverse toonaarden duidelijk dat je met trouw best een loopje mag nemen. Getuige ook websites als secondlove waar je geheel anoniem op zoek kunt gaan naar een avontuur buiten je huwelijk.
Toch heeft trouw voor mij ook een bijzondere klank. Een van mijn goede vrienden is een voormalig communist. hij leest als jaren Trouw. Waarom? Hij heeft mij eens uitgelegd dat Trouw eigenlijk nog de enige krant is met een echt sociaal hart. Opmerkelijk, toch? Een ex-communist die zijn hart heeft verpand aan een - weliswaar vrijzinnig, maar toch - christelijke krant. Inhoudelijk begrijp ik het overigens volkomen. Trouw is ook mijn favoriet (en nee, ik word niet gesponsord voor deze opinie). Niet voor niets is de krant in de oorlogsjaren gestart - een periode waarin trouw een van de allerbelangrijkste waarden was.
Ik wil hier een pleidooi (met excuus aan alle Elfstedenhopers voor het woord 'dooi') houden voor een herwaardering van 'trouw'. Laten we zoveel mogelijk verhalen over trouw de wereld in sturen. Niet voor niets is het de kern van het woord 'vertrouwen'.