Random act of kindness

Het ritje Amsterdam - Enschede kan ik zo langzamerhand dromen. En dan bedoel ik de reis per trein. Dus soms droom ik letterlijk als ik op de terugweg in slaap dommel. Intercity's zijn daar heel geschikt voor. Ook voor schrijven trouwens. Ik zit met een ipad en toetsenbord op schoot (handig dingetje trouwens, dat toetsenbord - je kunt de ipad er in zetten zodat je een soort van mini-laptop hebt. En ik ben de Nederlandse uitvinder van Bluetooth nog steeds dankbaar voor z'n vondst) deze blogpost te schrijven.
Waarom Enschede? Dat is een lang verhaal en ik ga pogen dat zo kort mogelijk te vertellen. Het begint in 2008 op het Griekse eiland Samos. We zijn daar met het gezin neergestreken om vakantie te vieren. Het is er bloedheet. Gelukkig is er een zwembad en daar strijken de gasten neer als ze niet op pad zijn. In het gras rondom het zwembad staan een paar bomen. Nou ja, boompjes. Als je op je billen gaat zitten kun je net eronder zitten - in de schaduw.
Vakantie betekent voor mij: lezen, veel lezen. Ik lees op Samos onder meer het boek 'Nudge' van Richard Thaler en Cass Sunstein over hoe je mensen met zachte hand op weg helpt naar betere keuzes. Al snel raak ik aan de praat met ene John die het boek 'How to survive your family' van John Cleese en zijn psychiater (Skinner geloof ik) aan het lezen is. Het gesprek begint onder een van die boompjes en houdt pas op als John, z'n vrouw en twee zoons na een week weer vertrekken. Hun vakantie is voorbij, wij hebben nog een week.
We wisselen wat foto's en verhalen uit daarna. Een paar jaar later neem ik contact op met John omdat ik zijn commerciële talent ergens voor wil inzetten. We spreken af in zijn kantoor in Enschede en pakken ons gesprek weer op. Hij vraagt me om zijn bedrijf te herpositioneren en dat is een beetje uit de hand gelopen. Inmiddels werken we heel veel en heel nauw samen en zijn we bezig om met onze gezamenlijke, unieke positionering. We zijn een mooi en vooral complementair duo. Een beetje de 'why' en de 'how' zoals Simon Sinek die beschrijft in zijn boek 'Start with why'.
Goed, terug naar vandaag. Ik miste mijn trein omdat die 30 seconden te vroeg vertrok (dat gebeurt ook wel eens). Daar maakt ik me niet zo druk om. Dan maar iets later, dat interview. Berichtje verstuurd, berichtje terug - geen probleem.
Ik had dus alle tijd voor een kop koffie. Dus op naar de Kiosk. Voor mij een licht voorovergebogen vijftiger met een wat smoezelig Albert Heijn tasje. Een zwerver. Hij vraagt bijna bedeesd om een gratis kop koffie aan de dame achter de balie. Die krijgt hij niet. Na een 'Nou dan probeer ik het wel bij het Leger des Heils' wil hij afdruipen. Dan zegt de man achter mij - gedrongen type, brede schouders, kek sikje, zwart jekkie, hoogblonde vriendin - tegen de koffiedame: 'Geeft u deze man maar een koffie, ik betaal hem.'
Ondertussen bestel ik mijn koffie en vraag aan de zwerver - die er trouwens best verzorgd uitziet - of hij een croissantje wil. 'Lekker', is het antwoord. De koffiedame pakt een ham-kaascroissant, ik reken alles af en geef de versnapering aan de zwerver. Als ik de kiosk uitloop krijg ik een ferme klap op mijn schouder van de man die de koffie voor de zwerver bestelde. En iedereen in de Kiosk glimlacht. We zijn voor even aan elkaar verbonden.
Als ik naar het perron loop glimlach ik nog steeds. Zie je wel, die vertraging was ergens goed voor...